Náttúrufræðingurinn - 1965, Blaðsíða 21

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
179
ast kverk milli hennar og nefsins. Aftari endinn stýfður, svo að
fram kemur greinilegt (sljótt) horn við bakröndina. Hjörin með
11—14 (11 á íslenzka eintakinu) tönnum, 7—10 framtönnum og
4 afturtönnum. Skellengd 3 mm.
Hnotskelin finnst við Finnmörk og þaðan suður með vestur-
strönd Noregs, við Færeyjar, við Vestur-Grænland og á djúpsævi
við Bretlandseyjar. Fundur tegundarinnar við Island kernur því
engum á óvart.
Báðar framangreindar tegundir eru varðveittar í hinu íslenzka
Náttúrugripasafni í Reykjavík.
Áskell Löve:
Þróun lífsins
III. Sköpun tegundanna.
Ég drap á það í seinasta kafla, að þótt sömu lögmál valdi fjöl-
breytninni bæði innan hverrar tegundar og milli þeirra, geti þau
ekki skapað tegundirnar sjálfar. Vissulega eru jrað sérstakir eigin-
leikar, sem við notum til að geta skilið tegundirnar að, þegar við
lýsum jreim eða nefnurn jrær, en eiginleikarnir gera ekki tegundina
heldur eru þeir afleiðing af þróun innan hennar og skyldra teg-
unda, og oft eru afbrigði eða deiltegundir sömu tegundar miklu
ólíkari að öllu útliti heldur en góðar tegundir sömu ættkvíslar.
Nægir jrar að benda á ýmis hundakyn samanborið við úlfa, eða
ýmis hestakyn samanborið við zebrur. Ástæðan fyrir þessu er sú,
að náttúrlegar tegundir eru aðskildar hver annarri með því, sem
við köllum æxlunarhemil, svo að Jrær annaðhvort geta ekki víxl-
frjóvgazt og blandað eiginleikum sínum, eða gera það sjaldan og
á Jrann hátt, að afkvæmin verða ófrjó. Ef slíkir bastarðar geta lifað
og getið af sér nýjan ættlið, verður hann venjulega veikbyggður og
hverfur innan skamms, án þess að tekizt hafi að flytja eiginleika
á milli tegundanna og brjóta þar með erfðalega einangrun þeirra.
Fólki hefur verið ljóst síðan í grárri forneskju, að allir menn til-