Náttúrufræðingurinn - 1948, Blaðsíða 5

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
51
bjarga Rectinu, heldur og raörgura öðrum, því að þéttbýlt var á
hinni fögru strönd. Hélt liann nú sem hvatast, þangað sem aðrir
flúðu frá, og hélt beina stefnu og stýrði beint út í hættuna. Svo
óttalaus var hann, að hann las fyrir og skrifaði niður öll atriði þess-
ara hamfara og lýsti öllum fyrirbrigðum, eins og þau kornu honum
fyrir sjónir.
En sem skipin nálguðust fjallið, varð öskufallið þéttara og lieitara,
og féll ýmist vikur blandinn svörtum steinum, sem brotnir voru og
sviðnir af eldinum, eða allt í einu urðu fyrir grunn og strendur, sem
hrúgazt Iiöfðu upp af gosefnum. Hann hikaði nú lítið eitt og hug-
leiddi, hvort liann ætti að snúa til baka, og segir því við stýrimann-
inn, sem hvatti hann þessa ráðs: „Hamingjan fylgir hinum hraustu.
Haltu áfram til Pomponianusar." Hann var þá staddur í Stabiae,
og lá allur flóinn á milli þeirra, en hafið flæddi smám saman yfir
bogadregna strandlengjuna.
Enda þótt ei væri bráð hætta fyrir dyrum, var hún þó augljós. En
er hún óx og barst mjög að höndum, hafði hann borið föng sín á
skip og ákvað að flýja, ef mótvindinn lægði. Þangað sigldi nú frændi
minn hraðbyri og umfaðmaði hinn hrædda mann, huggaði liann og
hughreysti, en til þess að eyða ótta hans nreð öryggi. sínu skipaði
hann að færa sig í bað. Að því búnu leggst hann við matborðið,
snæðir og er kátur eða læzt vera það, sem eigi er ntinna um vert.
Meðan þessu fór fram, sáust á ýmsum stöðum miklir logar og há-
reist bál leiftra upp úr Vesúvfjalli, jók næturmyrkrið á birtu þeirra
og Ijóma. Til þess að draga úr óttanum stagaðist frændi minn á því,
að þetta væru eldar, sem bændur hefðu hlaupið frá í skelfingu, er
þeir yfirgáfu þorpin, og hefðu þeir kveikt í húsunum. Að því búnu
gekk hann til náða og sofnaði vært um stund. En þeir, sem voru á
verði, heyrðu andardrátt hans, sem var nokkuð þungur og með
hrotum, af því að hann var feitlaginn. En húsagarðurinn, þaðan
sem gengið var inn í skálann, hafði nú fyllzt svo mjög af ösku og
vikri og hækkað, að honum hefði ekki orðið útgöngu auðið, ef
hann hefði dvalizt lengur innan húss. Hann var því vakinn og fór
aftur út til Pomponiusar og hinna annarra, sem höfðu vakað um
nóttina. Báru Jreir nú saman ráð sín um ]>að, hvort Jieir ættu að
halda kyrru fyrir innan húss eða vera á ferli úti við, því að húsin
riðuðu í geysilegum og þéttum jarðskjálftakippum, líkt og þau væru
laus af grunni, og virtust varpast til og frá. En undir beru lofti var
aftur að óttast vikurinn, þótt hann væri léttur og gljúpur, en af