Náttúrufræðingurinn - 1948, Blaðsíða 46

Ingimar Óskarsson:
Um íslenzk heiti á tveim innfluttum
reyniviðartegundum
Sú ættkvísl rósaættarinnar, sem á vísindamáli nefnist Sorbus er
mjög fjölskrúðug. Munu varla vera færri en 90 tegundir til af henni,
allt tré eða runnar. Ættkvísl þessa nefnum við reyni á íslenzku.
Margar tegundir hennar eru mjög eftirsóttar til ræktunar sökum
bráðs þroska og glæsileiks. Verða sumar þeirra yfir 15 m á hæð.
Ræktaðar eru nú yfir 50 tegnndir í görðurn vestan hafs og austan,
og á fullur helmingur þeirra ætt sína að rekja til Austnr-Asíu. Á
Norðurlöndum vaxa sárafáar villtar reynitegundir, en fjöldi er-
lendra tegunda hefur verið reyndur þar með góðum árangri. Hér á
landi hefur aftur á móti h'til fjölbreytni verið í ræktun reynis. Alls
eru hér fjórar tegundir (auk afbrigða, sem ekki verður getið hér),
sem ræktaðar eru í görðum: innlenda tegundin Sorbus aucuparia L.,
sem við köllum reyni, reynivið eða ilmreyni, og þrjár erlendar.
Tvær liinna aðfluttu tegunda liafa gefizt hér ágætlega og standa sums
staðar á landinu íslenzku tegundinni fyllilega á sporði um þroska og
harðgervi. Tegundirnar eru líkar að útliti fljótt á litið, en hafa þó
sín öruggu ytri einkenni, er aðgreinir þær, þegar nánar er að gætt.
Þetta sterka ættarmót hefur valdið ruglingi á nafngift þessara
plantna, eins og oftar liefur komið fyrir, þegar tegundum svipar
mjög saman.
Þessi nafnaruglingur á sér ekki eingöngu stað í ræðum manna á
meðal, heldur og í fræðilegum ritum. Af þeirri einföldu ástæðu ætla
ég að ræða hér stuttlega um þessar tegundir og nöfn þau, sem þeim
hafa verið valin, ef verða mætti, að aðgreining þeirra yrði mönnum
ljósari en áður.
Síðan önnur umræddra trjátegunda var reynd hér fyrst, eru liðin