Samvinnan - 01.02.1950, Blaðsíða 14

Á HÓTELKEA
Nú í febrúar skrifuðu um 70 nem-
endur í IV. b. Menntask. á Akureyri
stíl um Hótel KEA. Hafði Kaupfélag
Eyfirðinga heitið 500 króna verð-
launum fyrir bezta stílinn og viður-
kenningu fyrir næst bezta stílinn. —
Dómnefnd var skipuð kennurum og
forráðamönnum kaupfélagsins. Úr-
slit urðu þau, að ÁSLAUG BRYNJ-
ÓLFSDÓTTIR hlaut I. verðlaun, en
BALDUR RAGNARSSON II. verð-
laun. Samvinnan birtir hér á eftir
báða þessa verðlaunastíla.
Bf555555555555555555555555555555555555555íí
t'tFF! NEI —það dugir ekki að geispa
og gína yfir þessari latínu lengur.
Stencl jafnt á gati, þótt ég haldi svona
áfram.
Ætti ég að ráðast á þýzkuna? — Nei,
það yrði líka árangurslaust. — Get
engu komið inn í minn þykka liaus að
þessu sinni. — Hann er eins og blý-
klumpur í kvöld. Þessi forsmán.
Út — ,,Út vil ek,“ mælti Snorri, sá
snillingsmaður. Ég vil líka út.
„Halló! Kom inn! Kom inn! Nei,
sæl og ldessuð, sæl og blessuð. Ert þú
bara komin, Gunna? Komstu með
Heklu áðan?“
,,Já,“ svaraði Gunna, þegar hún
komst að.
Ég verð að skjóta því hér inn í, að
Gunna er mjög góð vinkona mín aust-
an af landi. Indælis telpa, Gunna,
bæði góð og falleg. Atján ára. Er nú
komin liingað og ætlar að setjast í 3.
bekk G. A.
„Ég kem beina leið til þín,“ sagði
Gunna enn fremur. „Farangur minn
er um borð í Heklu enn þá. Ég fæ,
sem sé, ekki inni í húsinu, sem ég ætla
að búa í, fyrr en að viku liðinni. Verð
að búa á hóteli þangað til. Og nú lang-
ar mig til að biðja þig að leiðbeina
mér, hvert ég ætti helzt að snúa mér.
Ég er svo ókunnug hérna.“
„Velkomið, allt í lagi, lagsi," hrópaði
ég himiniifandi. „Þú býrð auðvitað
á K. E. A. þessa viku, hvergi betra.
Var einmitt í þann veginn að skreppa
út, þegar þú komst.“
,,K.E.A.,“ sagði Gunna spyrjandi, og
Áslaug Brynjólfsdóttir.
Baldur Ragnarsson.
augun í henni stækkuðu um helming.
„K.E.A., er það ekki kaupfélagsverzl-
unin hérna? Ætlastu til, að ég búi
þar?“
„Vertu alveg róleg, góða mín,“
mælti ég íbyggin. „Ég skal segja þér
það, að K.E.A. er ýmislegt í þessum
bæ, eða Iieldur þú, að það sé aðeins
fjögra hæða verzlunarhús á horninu
við Kaupvangsstræti? Ónei. Öll Jerú-
salem er áföst norðan við, og þar hefir
Tómas skrifstofu. Og svo er K.E.A. öll
röðin upp með Kaupvangsstræti bæði
að norðan og sunnan og inn með
Hafnarstræti að vestan. Já, og K.E.A.
lengst suður í bæ, uppi á Brekku, úti
í Brekkugötu, niðri á Tanga og út um
allar eyrar. Heldurðu svo, að ég geti
hvergi holað þér niður lijá K.E.A.?“
Gunna leit á mig brosandi, en þó
hálfvandræðaleg og sagðist nú minn-
ast þess, að K.E.A. hefði látið reisa
hótel og ræki það af myndarskap.
„Já, það var lóðið,“ skrapp út úr
mér. „Og af því að ég liefi ekki upp á
neitt að bjóða hér heima, skal ég konta
með þér þangað, og mun þér þá verða
sjón sögu ríkari.“
Það gengur greiðlega að fá herbergi
handa Gunnu á liótelinu, því að gestir
eru fáir í bænum um þennan tíma árs,
þegar ekkert er um að vera, hvorki
héraðsfundir né önnur meiri háttar
mannamót.
OG VIÐ höldum af stað upp á her-
bergi nr. 37, sem okkur hefir ver-
ið vísað á.
„Hei, Gaukur. Hvað ert þú að slæp-
ast. Er fullt inni í sal?“ segi ég.
Gaukur situr frammi í hægindastóli
á annarri hæð og les dagblað. Ég kynni
hann fyrir Gunnu. „Snáðinn, sem ég
skrifaði þér, að allt virtist vita, þótt
hann aldrei læsi.“
Af gömlum vana geng ég rakleitt að
stóra speglinum, greiði mér og stein-
gleymi, að ég er leiðbeinandi hér, þar
til ég heyri undrunarstunur Gunnu,
sem ekki hefir veitt speglinum athygli,
heldur stendur fyrir framan teikni-
myndir Kjarvals og virðir þær hug-
fangin fyrir sér.
„Sérðu, hvað býr margt í svip þessa
öldungs? Hvaða mynd finnst þér ann-
ars bezt?“ segir hún.
„Þær eru allar góðar, en þessi er þó
bezt,“ svara ég og bendi á spegilmynd
mína. „Komdu!“ Ég treysti mér ekki í
neina listgagnrýni.
Uppi á fjórðu hæð komum við inn
í herbergið, sem er einkar vistlegt, og
má heita, að Gunna verði orðlaus yfir,
hve allt er hér með miklum glæsibrag,
stílfagurt, hreinlegt og jafnframt þægi-
legt.
Gluggatjöldin dumbrauð, en rúm-
ábreiðan og setan í stólnum fagurblá-
ar. Þessir skápar og handlaugin!
„Er svona fínt á öllum herbergjun-
um?“
Ég svara spurningum Gunnu frem-
ur hógvær: „Sumum fylgja baðher-
bergi, öðrum litlir snyrtiklefar. Mér
finnst þessi blái litur of skær. En elsku
dúfan, ertu ekki að sálast úr hungri?
Við getum, hvort sem þú vilt heldur,
14