Samvinnan - 01.05.1950, Blaðsíða 16

A markaðstorgi i Arababauum Oran.
þar upp að landinu um hádegi daginn
eftir. Mistur og móða var í loftinu
eins og oftast þarna suður frá, en haf-
ið blátt eins og Miðjarðarhafið á að
vera.
Hafnsögumaðurinn var seinn á sér
að hlýða kallinu og þegar hann kom,
hafði hann afsökun á reiðum hiind-
um. Það er helgur dagur í dag og við
Frakkarnir sofum samfleytt í þrjá
daga. Annars var þetta allra myndar-
legasti karl, þéttur á velli og hinn
skemmtilegasti, ekki ósvipaður gild-
um bónda í íslenzkri sveit.
Agengur prangaralýður.
En þegar komið var inn á höfnina
fór gamanið að kárna. Alls konar lýð-
ur prangara og svartamarkaðshöndl-
ara komu á smábátum og reru þeir
kringum skipið og munaði minnstu
að þessi söfnuður réðist til uppgöngu
á skipið áður en það hefði lagzt að
bryggju. Byrjuðu þeir strax að gala og
góla, hver í kapp við annan, upp í
skipverja, er voru við störf. við land-
festar. Flest af þessu voru Arabar og
veifuðu þeir skrautlegum teppum sín-
um og öðrum munum framan í komu-
menn.
Útigangsunglingar i Afríkusólinni.
Þegar skipið var orðið landfast tók
ekki betra við. Á bryggjunni var hóp-
ur manna, sem augsýnilega beið með
eftirvæntingu komu skipsins. Voru
þar, auk prangaranna, berfættir ungl-
ingar, sem spígsporuðu um kolabing-
ina á uppfyllingunni, berfættir í rifn-
um tötrum, en flestir með sígarettur í
munninum. Höfðu þessir unglingar
mikinn viðbúnað vegna skipskomunn-
Unglingar pyrptust niður að höfn, er Hvassa-
fell lagðist að bryggju.
ar og voru með háreysti og kölluðu
ýms aðdáunarorð til skipverja, eða
báðu um að gefa sér sígarettur, skyrt-
ur, eða mat og sumir bentu á bera
fæturna í augljósu augnamiði.
Síðar þetta sama kvöld komumst við
að því, að flestir þessara ólánsömu
unglinga, sem flækjast þarna um hafn-
arbryggjurnar, eiga hvergi heimili,
sofa á kolahlöðum eða undir pakk-
liúsvegg á næturna, enda nægur hiti í
veðri, en sníkja sér mat á daginn í
skipum í höfninni. Um kvöldið, þeg-
ar kvöldverði var lokið í Hvassafelli,
gaf brytinn þessum vesalingum matar-
leifar á tveimur fötum, og tóku þeir
hraustlega til matar síns. Hlupu þeir
með matarfötin út í kolahlaðana og
skiptu nokkurn veginn friðsamlega á
milli sín, en skiluðu svo ílátunum aft-
ur. Síðan linntu þeir ekki látunum
fyrr en flestir þeirra voru búnir að fá
vindlinga, og þá sögðu þeir að Ísíend-
ingar væru góð þjóð, og nærri því eins
góðir og Ameríkumenn.
Hvassafell var ekki fyrr lagzt að
bryggju, en liópur ágengra prangara
réðist upp á skipið með töskur sínar
og farangur. Drógu þeir upp rándýr
ilmvatnsglös, skrautleg arabísk vegg-
teppi, silkiklúta, sjónauka og flest
það, sem nöfnum tjáir að nefna.
Franskir embætismenn voru verðir
við skipið og voru alltaf að reka þenn-
an prangaralýð frá skipinu, en þeir
komu jafnharðan aftur.
Arabi með lifandi kalkúna.
Flestir voru þessir farandsalar Ar-
abar og lá þeim kalt orð til frönsku
nýlenduþjóðarinnar. Einn af Aröbun-
um kom um borð, ásamt syni sínum,
með tvo lifandi kalkúna undir hend-
inni og hélt þeim uppi á löppunum
og bauð til kaups. Var liinn rnesti
pilsaþytur af komu hans í hvítri
skikkju og vængjaþyt kalkúnanna. —
Þegar prangaralýðurinn sá að komu-
menn voru ekki ginkeyptir fyrir varn-
ingi þeirra, dró smátt og smátt úr
áhuganum og þeir fóru að tínast frá
skipinu, en margir urðu hinir verstu.
Gekk það svo langt, að einn þeirra
byrjaði að kasta kolamolum í skipið
með ragni og formælingum, en sneri
svo frá, heldur súr á svipinn.
Eineygðar konur i hvitum.
skikkjum.
Höfnin í Oran liggur í breiðri vík
undir liáum bökkurn. Undir bökkun-
um er aðeins það, sem höfninni til-
heyrir, en uppi á hæðinni blasa við
íbúðarhús, sum þeirra í gömlum, ara-
bískum byggingastíl frá blómaöld
Araba. Þegar komið er upp á hæðina
tekur við stór franskur nýlendubær,
sem ekki er ósvipaður öðrum frönsk-
um bæjum á meginlandinu, nema
hvað mikið er af Aröbum á götunum,
menn með asnakerrur og Arabakonur
með hvítar slæður vafðar um sig, setja
svip sinn á bæinn í augum útlendings-
ins.
16