Samvinnan - 01.12.1950, Síða 12

Þórður Jónsson björgunarforingi frá
Hvallátrum — og þakkaði mér kom-
una, en þó einkum Einari vel unnin
störf í þágu félagsins á undanförnum
árum. Áður hafði kaupfélagsstjórnin
heiðrað kaupfélagsstjórann með gjöf-
um.
Daginn eftir var haldið út í Kolls-
vík til fundarhalds. Þar býr nánasta
ættfólk Einars, en annars eru þeir
um allt félagssvæðið, og gat ég ekki
betur skilið en að raunar allir þar
væru skyldir eða tengdir öllum!
„Þrútið var loft og þungur sjór,“
er við loks lögðum af stað klukkan
tíu um morguninn, vitanlega miklu
seinna en við ætluðum! En til allrar
hamingju var landleiðin farin. Segi
ég það ekki eingöngu veðursins vegna,
sem nú var algjörlega ófært á sjó,
heldur líka vegna vissra minninga um
annars ágæta sjóferð okkar Einars og
Sigurbjarnar í Hænuvík til Hvallátra
sumarið 1948. Eg hef strítt Einari með
því síðan, að þá telji ég mig hafa verið
á því mest „fljótandi náhorni", er ég
hef komið út í. Það var lítil „trilla“,
og hann sjálfur í senn: eigandi, „kap-
teinn og maskínumeistari“. Á leið-
inni til baka um nóttina var aflands
strekkingur með smáhviðum. Vélin
stoppaði hvað eftir annað — ég held
fimm eða sex sinnum — og rak okkur
þá til hafs. Einar rótaðist í vélinni af
dugnaði miklum, „svartur sem svín“,
en við Sigurbjörn sungum fögur ætt-
jarðarljóð og sálma okkur til afþrey-
ingar af engu minni dugnaði. Þó að
mér „léiddist þóf þetta“ og ég sendi
Einari einhverjar, sjálfsagt ærumeið-
andi, svívirðingar um „úthaldið“,
kom þó þar að lokum, að rokkurinn
hóf upp raust sína tiltölulega hósta-
laust, og létum við, söngmennirnir,
þá í minni pokann í bljúgri lotningu
fyrir hinum sigursæla meistara okkar.
Lentum við á tveim stöðum síðla næt-
ur; fyrst í Hænuvík með Sigurbjörn
en svo á Gjögrum. Gengum við Ein-
ar til náða eftir að hann hafði á
lyjartnæman hátt skýrt mér frá óbrygð-
ulli gæfu þessa ljóta báts síns, sem
mig hafði hent að fara óvirðingarorð-
um um, en gat þó ekki dregið í efa,
þar sem við vorum svo örugglega
komnir á þurrt land!
Já, nú skyldi annar háttur á hafður
og treyst á „þarfasta þjóninn". Ferð-
in út í Hænuvík gekk vel, nema hvað
12
Samkomuhúsið á Rauðasandi.
í heimsókn hjá minnstu kaupfélögunum
Baldvin Þ. Kristjánsson segir frá mönmim og málefnum
i Rauðasandshreppi í Barðastrandarsýslu
■j ÍIYRJUN október heimsótti eg þekktur. Og þarna eru sem sagt tvö
[ sem erindreki SÍS m. a. tvö fá- kaupfélög með rætur í fjörutíu ára
mennustu sambandsfélögin: Slátur- gömlum skipulögðum samvinnusam-
félagið „Örlyg“, sem telur 36 félaga, tökum.
og Kaupfélag Rauðasands með 23 fé-
laga. Það er engin furða, þótt mann- ‘pvAÐ VAR miðvikudaginn 4. okt.
mergðinni sé ekki fyrir að fara, því J. s. 1., að ég stökk (eins vel og for-
að félagssvæði beggja félaganna er í svaranlegt má teljst af manni með
snma hreppi; einhverjum þeim fá- annan fótinn á ólagi!) upp á bryggj-
mennasta og afskekktasta í landinu: una á Gjögrum í Örlygshöfn. Auð-
Rauðasandshreppi í Barðastrandar- vitað fer ég aldrei neina „ferð án
sýslu. En þessi vestasti útkjálki ís- fyrirheits", og nú var ætlunin að
lands er merkilegur fyrir fleira en efna til eins eða tveggja funda á fé-
Skor, Sauðlauksdal og Sjöundá, og lagssvæði Örlygs í sérstöku tilefni af
þá sögu, sem tengd er þessum stöðum. því, að kaupfélagsstjórinn, Einar T.
Þar er líka Látrabjarg í sínum hrika- Guðbjartsson, var að „kveðja kóng
leik og tign, og þar eru meðal hrepps- og prest“ í átthögum sínum og ger-
búa hinir rómuðu, en aldrei ofróm- ast útbússtjóri í Súðavík, hjá Kaup-
uðu, björgunarmenn frá Dhoon-slys- félagi ísfirðinga. Enn sem fyrr var
inu fræga á jólaföstu 1947. Marga gott að koma til Einars og konu hans,
merka menn hefur Rauðasandshrepp- þótt sums staðar sé hærra til lofts og
ur átt, en enga stærri á hættunnar víðara til veggja.
stund, enda hafa þeir borið hróður, Að kvöldi þess sama dags var fund-
ekki fyrst og fremst byggðarlags síns ur í Höfninni; vel sóttur og fór fram
og íbúanna þar, heldur landsins í með „pomp og prakt": ræðum, söng
heild og þjóðarinnar allrar, víða um og kvikmyndasýningu. Júlíus bóndi
lönd og gjört því glæsilegri og að- Kristjánsson í Tungu hafði orð fyrir
dáunarverðari, sem hann er gerr fundarmönnum — meðal þeirra var