Samvinnan - 01.12.1950, Síða 13

A leið frá Patreksfirði til Örlygshafnar. Haf narmúli í baksýn. — Þar strandaði brezki tog-
arinn „Sargon“ fyrir nokkrum árum, og sést flaliið á myndinni.
liestur Einars brást honum svo í byrj-
un fararinnar, að hann skildi hann
eftir, og lét „hesta postulanna“ ann-
ast flutninginn á sér og fara fyrir
trússhesti okkar, á hverjum hékk
hvorki meira né minna heldur en
kvikmyndasýningavélar, filmur og
heill rafmagnsmótor.
t HÆNUVÍK var okkur vel tekið.
Slóst fyrrnefndur Sigurbjörn bóndi
þar og hreppstjóri með í förina. Hann
var einn af frumkvöðlum að stofnun
félagsins og forystumaður alla tíð;
lengst af stjórnarformaður, en nú
framkvæmdastjóri í annað sinn; „bara
til bráðabirgða", segir hann. Meðan
staðið var við, heyrðum við greinilega,
að ennþá hvessti, og var nú komið
hið versta veður, svo kunnugir töldu
lítt farandi yfir Hænuvíkurháls, nema
í brýnni nauðsyn. Ekki gátum við þó
verið að hætta við svo búið. Hins
vegar þótti hvorki búningur minn né
Einars liæfa slíkri för, og var nú betr-
umbættur að beztu manna ráðum.
Sigurbjörn klæddi sig yzt klæða í
eina heljarmikla úlpu, og kvað ekki
mikið að liggja úti í henni, ef á þyrfti
að halda. Einar var fótgangandi enn
sem fyrr, en tveir hestar voru nú
komnir undir farangur okkar. Þrátt
fyrir hvassviðrið gekk ferðin vel.
Verst var að halda sér á hestunum
í götuslóðinni upp úr víkinni. Þar
var svo byljótt, að varla varð við ráð-
ið, þegar hviðurnar skullu á. Uppi
var að vísu hörkuveður, en jafnt, og
því betra viðureignar. Þótt þykkur
bakki væri í hafið og óveðursský svifu
um himininn, fékk óveðrið ekki varn-
að því, að tilkomumikils útsýnis nyti
að nokkru, a. m. k. sáum við fram af
Blakk í norðvestri og til Tálkna í
norðaustri. Það eitt dró úr hressandi
áhrifum þessa ferðalags fyrir mig,
að annar fótur minn var haldinn þrot-
lausum giktarverk; einkum tók í, er
hestur minn hálfhnaut í nokkur
skipti, og sagðist Einar þá hafa heyrt
gegnum storminn heldur ófagurt orð-
bragð mitt yfir skepnunni, hins veg-
ar minntist Sigurbjörn ekkert á þetta,
og var hann þó í milli okkar. Treysti
ég mér samt ekki til að sverja al-
gjörlega fyrir að hafa einhvern tíma
tekið upp í mig heldur betur í þessu
sambandi, en ekki átti þó reiðskjóti
minn fyrst og fremst sök á orðbragð-
inu, heldur vanlíðan mín, og bið eg
hestinn forláts á öllu ofmæltu í hans
garð.
Gott var og notalegt að koma inn
í hlýjuna á Láganúpi og setjast að
góðum veitingum hjá foreldrum Ein-
ars og systkinum. Þarna var líka fund-
urinn um kvöldið. A honum fór fram
fyrsta kvikmyndasýningin í Kollsvík,
og íbúarnir, sem að vísu eru nú ekki
margir, mættu allir. Má víkin muna
fífil sinn fegri frá þeim tíma — og
hann er ekki langt undan — þcgar
hálfur þriðji tugur árabáta gekk það-
an til veiða og æska byggðarlagsins
hélt uppi þróttmiklu félagslífi. En
með þessu fólki, sem eftir er, var
gott að vera. Fundurinn er sá „heim-
ilislegasti“, sem eg hef setið, stemn-
ingin ágæt í þessu nýstárlega um-
hverfi, og mér er býsna minnisstætt
þetta „haustkvöld við hafið“.
DAGINN eftir var indælis veður.
Héldum við þá til baka, léttir í
lund. Með voru nú einnig tveir bræð-
ur Einars. Héldu þeir áfram ferð
sinni, er við hinir vorum „teknir fast-
ir“ í Tröð, bæ Helga bónda Árna-
sonar. Hann er stjórnarmaður í „Ör-
lygi“, vitur karl; glaður heimspeking-
ur, ósnortinn af ys og þys heimsins.
Meðan við nutum góðgerða, lék
Helgi á orgelið sitt fyrir okkur, og
söngurinn ómaði. Liggur vel við að
skjóta því inn hér, að á flestum bæj-
um, sem eg hef komið á í Rauðasands-
lireppi, er harmoníum, sem einn eða
fleiri heimilismanna leika á. Var á-
nægjulegt að sjá og heyra þennan
aldraða mann við hljóðfærið, og
leyndi sér ekki, að húsbóndinn jós
hér af fjársjóði, sem liafði veitt hon-
um og hans bæði yndi og uppörvun
á genginni ævibraut — og gerir á-
fram. Helgi lét sig svo ekki muna um
að fylgja okkur „úr hlaði“ alla leið
upp á fjall, og var slíkt ekki talin nein
ný bóla af hans hendi.
EETIR viðkomu og veitingar, bæði
í Hænuvík og á Gjögrum, hélt
eg samdægurs yfir á Patreksfjörð með
þeim, sem vanur er að flytja mig:
Pétri mjólkurflutningamanni. Þar
hitti eg í fyrsta sinn til viðtals hinn
nýja kaupfélagsstjóra þar: Boga Þórð-
arson úr Borgarnesi. Veitti hann mér
skjóta og góða ferð með nýkeypt-
um kaupfélags-„truck“ að Hvalskeri.
Hvort tveggja var, að fyrir mér lágu
skilaboð frá ívari kaupfélagsstjóra um
að koma þangað strax, enda vissi ég
af fyrri reynslu, að gott var að koma
til frú Vilborgar Jónsdóttur, sem býr
á Hvalskeri með börnum sínum. Hún
hefur lengi verið í stjórn Kaupfélags
Rauðasands. Veit eg ekki betur, held-
ur en að hún sé eina konan á íslandi
— utan Reykjavíkur —, sem skipar
slíkan sess. Er það harla furðulegt
fyrirbæri, að ekki skuli fleiri konur
13