Samvinnan - 01.12.1950, Síða 30

•••
GÆSASTELPAN
Eftir
Eric Linklater
(Tramhald).
Reiðilega, en þó í hálfum hljóðum æpti hún: „Eg
kæri mig ekki um að vera dýrkuð af nokkrum manni!“
„í gærkvöldi,“ sagði eg ákafur, en þó í jafnlágum liljóð-
um og hún talaði sjálf — því að gamla konan svaf í fárra
skrefa fjarlægð — „í gærkvöldi var hugur minn fullur
beiskju og sorgar. Og þannig hefur það verið árum sam-
an. En eg tæmdi alla þessa beiskju og alla þessa sorg úr
huga mér í gærkvöldi. Og í morgun komst þú inn í
tómið, sem eftir var í sál minni, og fylltir það með þinni
sál og þínum líkama. Eg skal aldrei framar lifa eins og
maður, sem orðið hefur fyrir gjörningum eða ásókn illra
vætta. Eg ætla aldrei framar að leyfa draugum og upp-
vakningum fortíðarinnar að ná tangarhaldi á sál minni.
Eg þrái raunveruleikann, — eg þrái þig, ekki aðeins til
að setjast að í huga mínum og hjarta, heldur einnig til
þess að fela þig í faðmi mínum, og eg vil láta bæði kirkj-
una og lögin innsigla þann sáttmála, að þar sé þér búinn
staður um tíma og eilífð! “
Hún anzaði þessu engu, og ég hélt áfram að tala, en
ekki var svo að sjá, að hún hlustaði sérlega vandlega á
það, sem ég var að segja, því að allt í einu tók hún fram
í fyrir mér og spurði: „Hvert fór steggurinn?“
„Niður lækinn, í áttina til tjarnarinnar,“ svaraði ég.
„Þaðan kom hann líka. Hann kom hingað fyrst fyrir
svo sem mánuði síðan, ég drap þann gamla, — eg á við
stegginn, sem við höfðum áður.“
„Hann kemur sjálfsagt ekki aftur,“ sagði eg. „Hann
hefur fengið nóg af þér, eins og þú fórst með hann.“
Hún sneri sér að þeim glugganum, sem vissi út að
garðinum, horfði út, en sagði ekkert. Eg stóð fyrir aftan
hana og vafði handleggjunum utan um hana. Hún reyndi
að losa sig, en ekki af neinni skerpu, og eg hélt áfram
að tala um fyrir henni. Og nú hlustaði hún á mig, sneri
sér snögglega við, horfði á mig augliti til auglitis og ját-
aði mér.
Morguninn eftir byrjaði eg nýtt líf með starfi og fyrir-
hyggju. Eg keypti bát, þunglamalega byggða og bumbu-
breiða fleytu, kjölurinn hálft ellefta fet, og málningin
þurfti bráðrar endurnýjunar við. Kaupverðið var nítján
og hálft sterlingspund. Tveimur dögum síðar fór eg með
skemmtiferðamann í sumarleyfi í veiðiför út á vatnið og
so
vann mér inn fimmtán skildinga fyrir létt starf í sex
klukkustundir. Góð veiði var í vatninu, og ferðamenn
höfðu lagt leið sína til eyjanna í fyrsta sinn síðan í upp-
liafi styrjaldarinnar. Eg gat búizt við að fá nóg að starfa
við þetta þrjá til fjóra daga í viku, og af því að gott verð
var á silungi um þessar mundir, sendi ég boð heim eftir
veiðistönginni minni og tilheyrandi tækjum, enda vann
eg mér inn drjúgan skilding með þessu móti þá dagana,
sem ég var ekki með ferðamönnunum, og hafði auk þess
mikla ánægju af þessu starfi. Eg hefði auðvitað getað
dregið stórum meiri afla á land, ef eg hefði kært mig um
að nota stórvirkari aðferðir, sem góðir íþróttamenn láta
sér ekki sæma, en eg var of hrifinn af veiðiskapnum sem
íþrótt til þess að neyta slíkra bragða.
Eg bjó enn hjá kennaranum fyrir hálft þriðja sterlings-
pund á viku, en sambúðin kólnaði nokkuð, þegar hann
komst á snoðir um, að ég svaf ekki heirna á nóttinni. Eg
hafði annars engar áhyggjur af þessu, því að hamingja
mín þetta blessaða sumar líktist tungli og stjörnum —
björt og skínandi og hátt hafin yfir andstreymi jarðlífsins.
Þó setti eg það dálítið fyrir mig, að ég gat ekki fengið
Lydíu til þess að ákveða daginn, þegar brúðkaup okkar
skyldi standa, Jrví að mér fannst skynsamlegast að fresta
því ekki lengi. En þegar eg impraði eitt sinn á Jressu við
hana í dálítið alvarlegri tón en venjulega, svaraði hún:
„Við erum fullkomlega hamingjusöm, eins og þetta er.
Eg skil ekki, hvað ætti að reka á eftir okkur að breyta
til. Ekki ennþá að minnsta kosti. Þá þyrfti eg að að
skýra alla málavexti fyrir móður minni, og hún er stund-
um dálítið erfið viðskiptis.“
„Eg skal gefa henni allar Jrær upplýsingar, sent nauð-
synlegar eru!“
„Nei, nei! Þú verður að láta mig sjá fyrir Jdví. Þú mátt
ekki segja henni neitt. Viltu lofa mér því?“
Eg lofaði Jtví. Hún bað mig svo sjaldan nokkurs — og
liefur aldrei beðið mig mikils — og livorki Jtá né nú hef
ég getað neitað henni um nokkurn skapaðan hlut. Hún
hafði virzt gefast upp fyrir mér, en uppgjöf mín var þó
meiri. Eg hafði gerzt veggurinn og þakið, sem hún lifði
undir, en hún var sjálf sál hússins. Mér varð hugsað til
Jims, hvenær sem mér varð litið upp á kirkjuhvolinn
og sá Jtar lieimili Norquoys-fólksins í Idíðinni, en sti