Samvinnan - 01.02.1955, Blaðsíða 17

I sama bili kom frú Amie fyrir húshornið og gekk að
pallinum, þar sem maður hennar og gesturinn sátu.
„Gott kvöld,“ sagði hún blíðlega. „Eg hef verið að leita
að ykkur; það er kominn kvöldverðartími. — Þú borðar
auðvitað með okkur, Amar? Ég skal sjálf ganga um beina
og gæta þess, að stúlkurnar sjái þig ekki.“ Hún hló lítið
eitt og Karl kannaðist vel við þennan lága, tæra hlátur,
sem líktist lækjarniði. En þama í uggvænlegri kyrrðinni
hljómaði hann allt annað en eðlilega; það var engin gleði
í honum, aðeins óró og kvíði.
Oldungurinn leit til hennar og svaraði mildum rómi: —
„Þakka þér fyrir, Amie. Mat vil ég þiggja.“ — Hann hugs-
aði sig um andartak og hélt svo áfram: „En við skulum
hafa hraðann á. Ég þarf að komast af stað um miðnætti.
Arbot hefur lofað að fylgja mér á leið; — mér er dálítið
villugjarnt hérna í skógunum.“
„Hefur Arbot?“ — Amie greip andann á lofti og starði
felmtruð á Woldaris. Hann Iét sem hann yrði þess ekki
var, en svipur hans var kaldur og ógnandi.
„Ég efast um, að Arbot sé nægilega kunnugur skógar-
vegunum,“ sagði Ivar frá Austurbæ með hægð. Það var
háðshreimur í rödd hans. „Ég ætla að ganga með ykkur.
— Þið gætuð kannske villzt.“
Karl frá Austurbæ horfði sem töfrum tekinn á drauma-
dís æsku sinnar, er hann sá nú miklu greinilegar en þegar
hún stóð hjá Arbot úti á flötinni. Hún var grönn og fín-
leg sem fyrr, klædd dökkum flauelskyrtli, uppháum og
ermalöngum. Tunglið skein á andlit hennar, sem var fölt
og fagurmótað; augun voru mild og angurvær, hvarma-
svipurinn dapur. Og röddin hennar unaðslega ómaði líkt
og tregakennd, deyfð hljómlist í næturrónni; enn minntu
orð hennar á ástaratlot. Hún talaði sænskuna með dálít-
ið útlendingslegum hreim, sem hann mundi ekki eftir frá
fyrri tíð, en einmitt gerði mál hennar enn fegurra. — Hvers
vegna var ég dæmdur til að lifa á öðru tímaskeiði en hún,
hugsaði hann. Því mátti ég ekki eiga samleið með henni
og vera vinur hennar? Ef hún hefði elskað mig, myndi ég
glaður hafa dáið fyrir hana, í stað Arbots. Amie, Amie,
— aldrei get ég gleymt henni og enga mun ég finna, sem
henni líkist.
Svíinn Arbot kom nú einnig fram úr fylgsni sínu undir
húsgaflinum og gekk til hinna þriggja. Ekkert þeirra virt-
ist verða neitt hissa á því. -—- Amar Woldaris reis á fætur
og sagði með breyttri röddu: „Það líður að miðnætti. Or-
lagastundin nálgast.“
Þau fóru svo nærri Karli, að hann hefði getað náð til
þeirra með hendinni. — Léttur andblær fór um garðinn
og bærði Iauf aspanna; það var eins og margar raddir
hvísluðu: Þei, þei. — Hann sá þau stefna heim að íbúðar-
húsinu og læddist varlega á eftir þeim. — Örlagastundin,
hugsaði hann og kenndi djúprar meðaumkunar; voru þau
neydd til að endurtaka allan harmleik sinn hverja ein-
ustu nótt? — Góður guð, þetta er ekki mögulegt; láttu
mig vakna og vita að það var aðeins martröð.
Hann kannaðist naumast við sjálfan sig; hann var ekki
lengur sami maður og sá, er kom til Austurbæjar fyrir
nokkrum klukkustundum síðan. Eða höfðu ár liðið, var
tíminn ekki lengur til? Var hann einnig orðinn skuggi
meðal skugga? — Nei, nú varð hann að losa sig úr þess-
um hræðilega dróma og komast aftur til lífsins.
En töfrar draumsins urðu skynseminni yfirsterkari.
Hjarta hans var fjötrað af ljúfsárri þrá: hann gat ekki yf-
irgefið Amie.
Hann fylgdi þeim eftir unz hann sá þau hverfa inn um
aðaldyr íbúðarhússins, er lokaðist á hæla þeim.
SKOVERKSMIÐJAN
IÐUNN,
AKUREYRI
YÐUR LIÐUR VEL I
JJ,
unnctr-óteom
-ób
17