Samvinnan - 01.12.1957, Síða 27

ina og hesturinn synti undir átakið. Á
samri stundu var rennvot skepnan kom-
in yfir drenginn, sem fálmaði árangurs-
laust eftir góðu taki á henni. Hún tróðst
á fætur og steig ofan á hann og stökk
síðan upp bakkann. Á meðan hafði
Vatnabóndinn hrundið næstu kind úr
bakkanum. Hún synti niður álinn og tók
land á vaðinu. Drengurinn hljóp yfir til
þeirrar sem eftir var. Hún tók snöggt
viðbragð og féll út í álinn. Vatnabónd-
inn sveigði hestinn frá til að lenda ekki
á henni. Hesturinn náði fótfestu rétt á
eftir og þeir kornu samtímis kindinni upp
í vaðrofið.
— Fara þeir ekki að ferja lömbin,
sagði drengurinn og horfði á votan hest-
inn og dálítið móðan eftir sundið. Vatna-
bóndinn hallaði sér fram á hnakknefið.
— Það er verið að marka þau, sagði
hann.
— Ætti ég að ganga fyrir kindurnar.
— Og þær fara ekki langt svona lamb-
lausar.
— Heldurðu að pabbi eigi nokkuð af
ómörkuðu.
— Hann var eitthvað að marka.
Vatnabóndinn steig af baki. Vatns-
bogarnir stóðu alls staðar út úr stígvél-
um hans. Drengurinn fór að hlæja.
— Þau mígleka, sagði Vatnabóndinn.
— Eg hef séð svona á myndum. Það
heita gosbrunnar, sagði drengurinn.
— Já, einmitt.
— Fyrst kemur hvít stúlka upp úr
tjörn. Ur henni ganga stórir vatnsbogar
eins og stígvélunum.
— Og vatnið kemur á mörgum stöð-
um.
-— Ja.
— Stendur hún eða situr.
— Hún situr.
— Og kemur vatn, þar sem hún situr.
—• Já, alls staðar. Það er um allt.
Vatnabóndinn hafði verið að horfa á
stígvélin sín. Það var að draga úr bun-
unum. Meðan enn vætlaði úr götunum
leit hann á drenginn tómlátum augum
og sagði:
— Eg þyrfti að fá mér ný stígvél.
Skjóni hafði rásað suður bakkann og
þeir gengu til hestsins. Það slokaði í
stígvélum Vatnabóndans og víðir kálfar
þeirra slóust saman með nokkrum smell
þegar hann gekk. Hann steig umsvifa-
laust á bak hestinum, sem kvikaði dálít-
ið undir honum nýsetztum í hnakkinn
og bruddi kjaftamélin.
— Þú kemur í bátnum, sagði Vatna-
bóndinn.
— Já, sagði drengurinn.
— Jæja, blessaður á meðan.
— Vertu sæll.
Hesturinn fór á hröðu tölti undir
manninum niður bakkann til vaðsins.
Þeir voru ekki komnir nema út í miðja
á, þegar mennirnir við réttina fóru
að bera lömbin út í bátinn. Drengurinn
gekk fremst á bakkann. Þeir voru fljót-
ir að koma lömbunum fyrir og hann sá
föður sinn gæta þeirra, meðan mennirn-
ir ýttu frá og Sigurjón settist undir ár-
ar. Lömbin stóðu í miðjum bátnum með
blóðug eyrun og ískrið í tollunum barst
yfir til drengsins, þegar Sigurjón hreyfði
árarnar. Þeir komu að bakkanum nokkru
fyrir ofan vaðið. Hann sá föður sinn
halda bátnum kyrrum við bakkann
nreðan straumurinn var að snúa honum
og hann hljóp til þeirra. Faðir hans rétti
honum taugina.
— Haltu í þetta, sagði hann.
Báturinn lá laust í tauginni meðan
þeir tóku lömbin og settu þau upp á
bakkann. Þau trítluðu frá ánni og hristu
höfuðin og það var komið blóð á hrokk-
inn þelann á hálsum þeirra. Þegar ekk-
ert var eftir nema rétta þeim taugina,
sagði drengurinn:
— Má ég koma yfir.
— Vertu ekki að því núna af því flóð-
ið er í ánni, sagði faðir hans.
Drengurinn þagði. Hann vildi ekki láta
Sigurjón heyra að honum væri ekki
sama.
— Vertu heldur hjá ánum meðan þær
eru að lembga sig, sagði faðir hans.
— Lofaðu stráknum að koma, sagði
Sigurjón. Hann var ungur og ljóshærð-
ur undir brúnum hattkúf og það stóðu
lokkar niður á eyru hans. Hann var rjóð-
ur í framan og sveittur á efri vörinni og
í kringum nefið.
— Lömbin bjarga sér, sagði Sigurjón.
— Jæja, komdu þá, sagði faðir hans.
Drengurinn lét hann hafa taugina og
steig niður í bátinn.
— Þú verður að vera þægur, sagði
faðir hans.
Drengurinn kóklaðist aftur i skutinn
og faðir hans hratt bátnum frá.
Þegar þeir konm yfir fór drengurinn
beina leið upp á réttarvegginn. Hann sá
prestinn standa í brúnu reiðbuxunum
sínum á auðum bletti í miðri réttinni.
Hann hafði troðið písknum niður í ann-
að stígvélið og ólin dinglaði utan á því,
þegar hann hreyfði sig og rýndi tinandi
á mörk kindanna í kringum sig. Mest af
fénu hafði verið rúið nokkru áður, en
samt voru fáein reifi komin á vegginn
af kindum, sem ekki hafði náðst til þá
og drengurinn sá tvær kindur enn órún-
ar í réttinni.
Indriði G. Þorsteinsson er les-
endum Samvinnunnar kunnur, m.a.
jyrir „Blástör', smásöguna, sem
jéklc 1. verðlaun í smásagnakeppni
Samvinnunnar 1951. Þessi saga,
sem hér birtist, er ný aj nálinni hjá
Indriða og hér slœr hann nolckuð á
aðra strengi en í „Blástör“.
Indriði er jœddur í Gilhaga í
Skagajirði 18. apríl 1926. í Skaga-
jirði sleit hann bamsskónum, en
jluttist 13 ára gamall til Akureyrar
og átti þar heima í 10 ár. Þar jékkst
Indriði við verzlurmrstörj og akst-
ur. Ejtir það var hann í tvö ár á
ýmsum bœjum í Skagajirði, en hej-
ur verið heimilisjastur í Reykjavík
síðan 1949.
I Reykjavík stundaði Indriði
ýmis störj jraman aj, svo sem akst-
ur leigubijreiða, en síðan 1952 hej-
ur hann verið blaðamaður hjá Tím-
anum.
Indriði byrjaði að skrija smá-
sögur um tvítugt. Fyrsta sagan,
sem birtist ejtir hann, var í jóla-
blaði Timans 1950 og hét „Dalur-
inn“. Síðan hejur Indriði látið
skammt stórra högga í milli. „Blá-
stör“ kom 1951 og árið ejtir kom út
smásagnasajn, sem lndriði kallaði
„Sœluvika“, vœntanlega til að
minna á skagjirzlcan uppruna höj-
undanns. Arið 1955 kom út skáld-
sagan „Sjötíu og níu aj stöðinni“
og nú í ár smásagnasajnið „Þeir sem
guðimir elska“.
SAMVINNAN 27