Samvinnan


Samvinnan - 01.12.1957, Side 28

Samvinnan - 01.12.1957, Side 28
— Þarf að marka fleiri lömb, kallaði Sigurjón. Hann var miklu hávaðasamari nú heldur en í bátnum. Presturinn skálm- aði um á auða blettinum og sagði: — Það er búið, Sigurjón. Við mörkum ekki meira í dag. Ekki mörkum við þau lömb, sem búið er að marka. Þetta var nokkuð löng ræða innan um sönginn í rollunum og drengurinn sá að presturinn blés í ljóst og stíft efrivarar- skeggið. Sigurjón kallaði ekki meira. — Berið í bátinn, sagði presturinn. — Það má reka það sem eftir er, sagði Jón utan úr einu horninu, þar sem hann var að hjálpa Vatnabóndanum við að rýja. — Eg læt ekki sundreka mín lömb, sagði presturinn. — Þá skaltu ferja þau sjálfur, sagði Jón. — Því lætur mannskepnan svona, sagði presturinn. — Við skulurn fara aðra ferð, sagði faðir drengsins. — Það er bölvaður óþarfi, sagði Jón. — Hvað finnst þér? — Eg mundi ekki vilja eiga neitt á hættu, sagði Vatnabóndinn. — Auðvitað. Það er sjálfsagt að ferja, sagði presturinn. Faðir drengsins og Sigurjón fóru að bera minnstu lömbin út í bátinn. Prest- urinn var enn á auða blettinum og Jón grúfði sig yfir kindina, sem hann var að rýja og fló af henni ullina með vasahnífn- um sínum. Drengurinn sá það var mik- ill móður í prestinum. Hann hafði tekið eftir því, að sumir menn urðu svona í fjárragi; reiðir og orðhvatir og skipuðu fyrir í allar áttir og slyppi lamb, þá bölv- uðu þeir öllum og spörkuðu í hundinn sinn og slóu hestinn í höfuðið og flugu á nágranna sína og sögðu konunni sinni að éta skít, ef hxin hafði komið til að hjálpa. Drengurinn fór suður fyrir réttina, þegar þeir höfðu fyllt bátinn. Hann horfði á föður sinn ýta frá og Sigurjón róa bátn- um aftur á bak út á ána og snúa honum, þegar þeir voru komnir nokkuð frá bakk- anum. Presturinn var kominn xit úr rétt- inni og horfði einnig á eftir þeim. Hann þreif pískinn sinn upp úr stígvélinu og damlaði ólinni í fætur sína. Svo leit hann snöggt af bátnum og á drenginn, sem enn horfði út á ána. — Sæktu hestana strákur, sagði hann. Þeir voru komnir út á miðja ána með lömbin, og drengui-inn varð skyndilega mjög einmana hjá þessnm höstuga manni, sem hafði jarðað afa hans snemma á útmánuðum; sett hann niður í freðna jörðina án þess að hafa um það annað en nauðsynlegustu orð. Hann rnundi mjög vel eftir gamla manninum, hvíthærðum og blindum, sem hafði alltaf verið að fárast yfii' að geta ekki kennt honum að lesa. Presturinn fór inn í rétt- ina. Þegar drengurinn kom með hestana voru þeir Jón og Vatnabóndinn að rýja síðustu kindina. Hann fór upp á réttar- vegginn til að horfa á féð. Pi-estui'inn var byrjaður að di-aga kindur og hleypa þeim út. Hann ætlaði sýnilega að hafa þær á eylendinu yfir sumarið. Hann setti þær í klofið og hallaði mikið á og tinaði og átti í nokkrum erfiðleikum með grindina í dyrunum. Drengurinn vildi gjarnan faðir hans færi að koma. Skyndilega varð nokkurt uppnám við dyrnar. Prcsturinn missti grindina flata og kindin, sem hann hafði verið að draga, slapp úr klofi hans og aftur inn í rétt- ina. Tvær kindur ætluðu að steðja út um opnar dyrnar, en presturinn þreif písk sinn og barði þær frá. — Stattu í dyrunum strákur, sagði hann. Drengurinn kóklaðist niður af veggn- um og fór í dyrnar. Presturinn gekk inn réttargólfið til að sækja kindina. Hann kom þusandi með hana langt innan úr rétt og rak stóran hóp á undan sér, sem ætlaði að ryðjast á drenginn. — Stattu í dyrunum, strákskratti, kallaði presturinn og tróðst áfram og bai'ði frá sér. Hópurinn sveigði til hliðar, en grákollótt rolla vatt sér í dyrnar og ruddist fram hjá drengnum, sem hafði breitt úr sér eins og hann gat. — Ertu að missa féð, bölvaður aum- inginn, sagði presturinn. Hann kom fast að honum með brús- andi skeggið og móður og gnæfði yfir hann í dyrunum meðan hann lét kindina renna úr klofi sínu í gegnum þær og út á bakkann. — Fáðu þér hest og ríddu fyrir rollu- skjátuna, strákur. Presturinn setti grindina í dyrnar meðan drengurinn gekk til hestanna. Hann teyrndi hest föður síns að réttar- veggnum, sló taumnum upp á honum og klifraði síðan upp í veggimx til að kom- ast í ístaðið. Istaðsólarnar voru of lang- ar fyrir hann og hann var lengi að vega sig upp í hnakkinn. Hann tróð fótum sínum í ólarnar fyrir ofan ístöðin og tók í tauminn. Hesturinn reisti höfuðið. Vatnabóndinn og Jón höfðu rúið kindina og þegar Jón henti reifinu upp á vegginn sá hann drenginn vera kominn á bak blesótta hestinum. — Hvert ertu að fara? sagði Jón. — Yfir til pabba. — Þú mátt ekki ríða ána, sagði Jón. — Mig varðar ekkert um það, sagði drengurinn og setti hælana í síður hests- ins. — Hvert er hann að fara? sagði Vatnabóndinn. — Hann ætlar yfir ána. — Nú, ekki annað, sagði Vatnabónd- inn. Di'engurinn sveigði hestinn niður að vaði'ofinu í bakkanum og fram úr því og út í ána. Það dýpkaði mjög snögglega á hestinum og vatnið náði drengnum strax á miðja leggi. Það fór hrollur um hann, þegar kalt árvatnið kom á fætur hans og liann leit upp frá ljósu faxi hestsins og yfir ána og sá Sigurjón og föður sinn hlaupa niður bakkann fyrir handan. Meðan hann horfði fannst honum hesturinn vera kominn á tölu- vei'ða fei'ð upp ána. Hann grúfði sig aft- ui' niður í faxið til að það hætti. Hest- urinn fór mjög gætilega, eins og hann þreifaði fyrir sér við hvert fótmál niðri í djúpinu. Þegar fór að grynnka vissi drengurinn að þeir voru að koma þang- að sem sandeyrin hafði verið. Hesturinn óð hraðar þegar grynnkaði. Drengur- inn leit upp til að sjá á vaði'ofinu hvort þeir væi'U of sunnarlega, en varð að grúfa sig samstundis oní faxið aftur til að þeir byrjuðu ekki að fara að nýju upp ána. Hesturinn tók nú rauð vot hnén upp úr vatninu og það komu dimm slokhljóð þegar hann rétti úr sinaberum ljósskeggj- uðum fótum sínum. Síðan byrjaði aftur að dýpka og þá vissi drengui'inn að þeir voru komnir yfir eyrina og út í álinn. Hann leit ekki upp úr faxi hestsins og hoi'fði á vatnið hækka stöðugt á rauðum snöggum bógurn hans og falla í lágri brúsandi öldu frá þeim. Það var mikil kyrrð í kringum þá og drengurinn skynj- aði ekkert nema Ijóst faxið fallandi á bóg- ana og skollitt vatnið niðurundan fax- inu. Honum var orðið rnjög kalt á fót- unum þegar grynnkaði skyndilega og hesturinn herti ferðina að nýju. Hann leit upp og sá þeir voru kornnir fast að dökku hlýlegu vaði'ofinu í grænum og slútandi bakkanum, sem dýff' -örum sínum í hægstreymt vatnið. 28 SAMVINNAN

x

Samvinnan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Samvinnan
https://timarit.is/publication/340

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.