Samvinnan - 01.10.1963, Blaðsíða 20

VENUSARBÚAR
Framhaldssaga
eftir
IRWIN SHAW
NÚTÍÐIN Á ÞAÐ TIL AÐ STANDA ÓÞÆGILEGA í VEGI,
TÍÐINNI. HETJA ÞESSARAR SÖGU ÁTTI EFTIR AÐ VERÐA
Hann hafði verið á skíðum
síðan snemma um morguninn
og vildi nú gjarnan hætta og
snæða hádegisverð niðri í þorp-
inu, en Mac sagði: „Við förum
eina ferð til fyrir mat,“ og þar
eð þetta var síðasti dagurinn
hjá Mac, samþykkti Robert að
verða honum samferða upp-
eftir. Veðrið var heldur á milli
vita, en himininn heiður að
nokkru og skyggni sæmilegt.
Skíðalyftuklefinn var troð-
fullur af fólki, og þeir urðu að
ryðjast innanum peysur, hlífð-
arúlpur, nestispakka og loð-
feldi. Dyrnar skullu í lás og
klefinn sveif uppaf stöðinni,
yfir furubeltið sem óx við
fjallsræturnar.
Farþegarnir stóðu svo þétt
að erfitt var að draga upp
vasaklút eða kveikja sér í
vindlingi. Robert var klesstur
— og kunni því ekki sérlega
illa — uppvið unga og laglega
ítalska konu, ólundarlega á
svip. Hún var að útskýra fyrir
einhverjum, sem stóð handan
við Robert, hve ömurleg borg
Mílanó væri að vetrarlagi:
„Milano si trova in un toacino
deprimente,“ sagði konan, „ba-
gnato dalla pioggia durante
tre mesi all’ anno. E, nono-
stante il loro gusto per l’opera,
i Milanesi non sono altro che
volgari materialisti che solo il
denaro interessa."
Robert kunni nægilega mik-
ið í ítölsku tilað ná þræðinum
úr máli hennar; að Milanó
stæði í andstyggilegri lægð,
sem væri gegnsósa af regni
þrjá mánuði ársins, og að
borgarbúar væru, þrátt fyrir
smekk sinn fyrir óperum, fúl-
lyndir og jarðbundnir og hugs-
uðu aðeins um peninga.
Robert brosti. Enda þótt
hann væri ekki fæddur í
Bandaríkjunum, hafði hann
verið borgari þar síðan 1944,
og það var ánægjulegt, hér í
hjarta Evrópu, að heyra ein-
hverja aðra en Bandaríkja-
menn ásakaða um efnishyggju
og ofurást á peningum.
„Hvað segir kontessan?“
hvíslaði Mac yfir rautt og
hrokkið hár smávaxinnar
konu, er stóð á milli hans og
Roberts. Mac var lautinant í
setuliðinu í Þýzkalandi og var
nú í leyfi. Hann var búinn
að vera þrjú ár í Evrópu og
kallaði allar fallegar ítalskar
stúlkur kontessur, tilað sýna
að hann væri ekki venjulegur
ferðalangur. Robert hafði
kynnzt honum fyrir viku á bar
hótelsins þarsem þeir bjuggu
báðir. Þeir voru á svipuðu
stigi hvað skíðamennskuna
snerti, báðir stöðugt á höttun-
um eftir ævintýrum og erfið-
leikum; þeir höfðu rennt sér
saman á hverjum degi síðan og
voru þegar farnir að ráðgera
að hittast hér í næsta vetrar-
fríi, ef Robert fengi þá tíma
tilað koma austurum frá Am-
eríku.
„Kontessan segir, að þeir í
Mílanó hafi ekki áhuga á öðru
en peningum," sagði Robert á
lægri nótunum, enda þótt
skvaldrið í klefanum væri of
hávært til þess að veruleg
hætta væri á að til þeirra
heyrðist.
„Ef ég væri í Mílanó,“ sagði
Mac, „og hún einnig, myndi
ég hafa áhuga á einhverju
samhliða peningunum.“ Hann
virti ítölsku stúlkuna fyrir sér
með ódulinni aðdáun. „Geturðu
komist að því hvar hún ætlar
að renna sér?“
„Því þá það?“ spurði Robert.
„Vegna þess að ég ætla sömu
leið,“ svaraði Mac glottandi.
„Ég hef í hyggju að fylgja
henni einsog skugginn henn-
ar.“
„Mac,“ sagði Robert. „Vertu
ekki að eyða tímanum til
einskis. Þetta er síðasti dagur-
inn þinn hérna.“
„Það skemmtilegasta skeður
alltaf síðasta daginn,“ sagði
Mac. Hann leit á stúlkuna með
velþóknun, risavaxinn, upp-
gerðarlaus og óbrotinn. Hún
veitti honum enga athygli,
enda önnum kafin að kvarta
við kunningja sinn, í þetta
sinn yfir íbúum Sikileyjar.
Sólin gægðist útúr skýja-
þykkninu um nokkurra mín-
útna skeið. Það var heitt i
klefanum, enda troðfullur af
fólki. Robert hlustaði hálf-
mókandi en með vissri vel-
þóknun á raddirnar, sem töl-
uðu frönsku, ítölsku, ensku,
Schweizerdeutsch og þýzku
öllumegin við hann. Hann
kunni vel við þetta óformlega
þing ólíkra þjóðtungna. Sú var
ein ástæðan til þess, að hann
brá sér á skíði til Sviss hvenær
sem tóm gafst til. Á þessum
viðsjárverðu tímum var þessi
sundurleiti kór, sem brosti við
ókunnugum og hafði safnast
saman til saklauss gamans við
sól og snjó, sannur geisli von-
arinnar.
Þessi andblær almennrar al-
úðar, sem Robert kenndi á
þessum ferðum, varð honum
enn nákomnari sökum þess, að
mestur hluti fólksins í skíða-
lyftunum og á rennibrautunum
kom honum kunnuglega fyrir
sjónir. Skíðamenn mynduðu
einhverskonar óformlegan, al-
þjóðlegan klúbb, og sömu and-
litin birtust ár eftir ár í Mé-
géve, Davos, St.Anton, Val d’
Isére, svo að þegar fram í sótti
fékk maður það á tilfinninguna
að maður þekkti næstum alla.
Þarna í klefanum voru fjórii
eða fimm fulltrúar banda-
rískrar æsku, sem Robert var
sannfærður um að hafa séð
um jólin í Stowe. Þau höfðu
komið austurum í einni þess-
ara leigðu flugvéla, sem Swiss-
air gerði útaf örkinni á hverj-
um vetri, með niðursettum
fargjöldum. Þau voru ung og
full hrifningar, ekkert þeirra
hafði verið í Evrópu fyrr, og
þau létu óspart í ljós aðdáun
sína á öllu, sem fyrir augun
bar — Ölpunum, matnum,
snjónum, veðrinu, bændunum
í bláu vinnuskyrtunum, glæsi-
leika skíðakvennanna og leikni
og aðgætni kennaranna. Þorps-
búum geðjaðist vel að þeim,
vegna þess hve þau skemmtu
sér áberandi vel. Auk þess
voru þau að bandarískum sið
örlát á þjórfé, og var það i
augum Svisslendinganna elsku-
legt tillitsleysi gagnvart þeirri
staðreynd, að fimmtán prósent
þjónustugjald hafði verið lagt
á hvern reikning, áður en þeim
var fenginn hann. Tvær
stúlknanna voru mjög aðlað-
andi, og annar piltanna,
renglulegur náungi frá Fila-
delfíu og óformlegur fyrirliði
hópsins, var frábær skíðamað-
ur og fór fyrir hinum niður
brautirnar og hjálpaði við-
vaningunum.
Fíladelfíubúinn, sem stóð
í nágrenni við Robert, ávarp-
aði hann er klefinn sveif upp-
með brattri, snæþakinni
fjallshlíðinni. „Þér hafið rennt
yður hér fyrr, er ekki svo?“
spurði hann.
„Jú,“ svaraði Robert, „nokkr-
um sinnum."
„Hvaða braut er bezt um
þetta leyti dags?“ spurði sá
frá Fíladelfíu. Hann talaði
með hinum jafna, seimdregna
Nýja-Englandshreim, sem Evr-
ópumenn nota jafnan þegar
þeir herma eftir Bandarikja-
mönnum úr liærri stéttunum.
„Það er allt í lagi með þær
allar í dag,“ sagði Robert.
„Hvar er þessi braut, sem
allir láta svo mikið af?“ spurði
pilturinn. „Kaiser eitt eða
annað?“
„Kaisergarten,“ svaraði Ro-
bert. „Það er fyrsta rásin til
hægri eftirað upp er komið.“
„Er hún erfið?“ spurði
drengurinn.
20 SAMVINNAN