Samvinnan - 01.10.1963, Blaðsíða 21

ÞEGAR LEITA SKAL HEFNDA FYRIR MISGERÐIR ÚR FOR-
ÞESS ÓÞYRMILEGA VÖR, UM ÞAÐ ER LAUK.........
„Hún er ekki fyrir byrjend-
ur,“ svaraði Robert.
„Þið kannist við þessa skíð-
isbleðla, er ekki svo?“ Piltur-
inn beindi nú máli sínu til fé-
laganna. „Haldið þið að þau
hafi það?“
„Eftir á að hyggja,“ sagði
Robert efablandinn. „Það er
þröngur og brattur skorning-
ur hálfa leið niður, mjög ó-
sléttur. Þar er sumstaðar mjög
varasamt að detta, því þá
kemst maður varla hjá að
renna flatur það sem eftir er.“
„Við hættum á það,“ sagði
Fíladelfíubúinn. „Þau hafa
gott af því. Piltar og stúlkur,“
bætti hann við og hækkaði
röddina, „raggeiturnar verða
eftir uppi og fá sér í svanginn.
En hstjurnar fylgja mér. Við
förum í Kaisergarten.“
„Francis," sagði önnur fal-
legu stúlknanna, „ég geri ráð
fyrir að þú sért staðráðinn í
að drepa mig í þessari ferð.“
„Svo slæmt er það nú varla,“
mælti Robert og brosti til
stúlkunnar.
„Segið mér,“ sagði stúlkan og
horfði með áhuga á Robert,
..höfum við ekki sést einhvern-
tíma áður?“
„í klefanum þeim arna, í
gær,“ svaraði Robert.
„Nei.“ Stúlkan hristi höfuðið.
Hún var með svarta, nosturs-
lega lambskinnshúfu og leit út
einsog hún væri að stæla
Önnu Karenínu. „Einhvern-
tíma fyrr en í gær. Einhvers-
staðar.“
„Ég sá yður í Stowejátaði
Robert. „Um jólin.“
„Ó, þarna kemur það,“ sagði
hún. „Ég sá yður á skíðum.
Jeminn, þér voruð silkimjúk-
ur.“
Mac skellihló að þessari lýs-
ingu á skíðamennsku Roberts.
„Hafðu engar áhyggjur útaf
vini mínum,“ sagði Robert,
sem naut aðdáunar stúlkunnar.
„Hann er grófgerður hermað-
ur, sem er að reyna að koma
fjöllunum á kné með rudda-
legu vöðvaafli.“
„Segið mér,“ sagði stúlkan
og virtist hálfhissa, „þér talið
svolítið einkennilega. Eruð þér
Bandaríkjamaður?“
„Að Vísu,“ svaraði Robert,
„nú orðið. Ég er fæddur í
Frakklandi."
„Ó, þá er ekki að furða,“
sagði stúlkan, „þér eruð fædd-
ur innanum klettana.“
„Ég er fæddur í París,“
sagði Robert.
„Eigið þér heima hérna?“
„Ég á heima í New York,“
sagði Robert.
„Eruð þér kvæntur?“ spurði
stúlkan með ákefð.
„Barbara,“ sagði Fíladelfíu-
búinn, „reyndu að láta eins
og manneskja.“
„Ég bara spurði hann einn-
ar einfaldrar spurningar i
fullri vinsemd,“ mótmælti
stúlkan. „Þótti yður miður,
Monsieur?"
„Síður en svo.“
„Eruð þér kvæntur?“
„Já“, svaraði Robert.
Röddin í skíðalyftunni leiddi fyrir sjónir
hans mynd af litlum, slösuðum dreng, ósjálf-
bjarga í óbyggðum, og stórum og stœðilegum
manni, sem lofaði að sækja hjálp ....
SAMVINNAN 21