Samvinnan - 01.10.1963, Blaðsíða 15

Hver dagur sem
dyrleg jol ....
Sú hefð hefur haldist á Núpi allt frá fyrstu árum skólans
að útnefna sérstakan „húsbónda“ og forsjárlið úr hópi nem-
enda. Fylgir því mikil virðing og talsverð ábyrgð, enda við-
urkennt að vandi sé á þeim stöðum að halda í daglegu lífi,
svo vel fari. Húsbóndi að Núpi hinn síðasta skólastjórnarvetur
síra Sigtryggs var Baldvin Þ. Kristjánsson, og Gróa Ásmunds-
dóttir einnig í forstöðu. Gróa var því miður ekki stödd á Núpi
þennan dag, en Baldvin var þar, sem fram hefur komið hér
á undan, og þótti mér vel við eiga að ræða við hann um
stund. Áður en spjallið hefst vil ég geta þess, að þau Baldvin
og Gróa hafa stjórnað saman heimili allar götur síðan þau
voru á Núpi, þau eru sem sé hjón og hafa líklega komizt að
þeirri niðurstöðu þar vestra, að þeim léti vel sambýli.
— Hvers vegna valdir þú Núp, Baldvin?
— Til þess kunna að liggja þrjár ástæður: í fyrsta lagi
hafði ég heyrt um veru eins frænda míns þarna. í öðru
Baldvin Þ. sýnir nokkrum ferðafélögum gamla svefnskálann.
Lengst til vinstri er Jón I. Bjarnason frá Álfadal, þá Hanni-
bal Valdimarsson, forseti ASÍ, cg styður höndum á axlir Þor-
geirs Örlygssonar. Lengst til hægri er Ingimar Jóhannesson.
lagi átti ég ekki margra kosta völ um skólagöngu, og þetta
var næstum nærtækast, þrátt fyrir unglingaskóla á Isafirði.
í þriðja lagi hafði séra Sigtrygg í eigin persónu borið fyrir
mig á einhvern dularfullan hátt, þannig að ég gat ekki gleymt
þessum manni, án þess þó að hafa svo mikið sem talað við
Framhald á bls. 28.
E:

— Hver urðu áhrifin af kennslunni og
umgengninni við skólann?
— Mjög góð, að mínum dómi. Nem-
endur komu þarna til þess að læra. —
Við höfðum þráð að komast í skóla og
reyndum því að nota tímann. Vissum að
hann var svo stuttur. Skólastjórinn var
laginn við að kenna okkur að hugsa um
námsefnið og ýmsar spurningar sem það
vakti. Ég man t. d. að við brutum mikið
heilann um ritgerðarefnið: „Hvað get ég
gert fyrir föðurlandið mitt?“ — Ég býst
við að sum okkar hafi aldrei fyrr hugsað
um það, hvað við ætluöum að starfa í
framtíðinni. Ég hafði ekki gert það að
minnsta kosti. Annað skipti áttum við
að lýsa fallegasta staðnum, er við höfð-
um séð í átthögum okkar. Það beindi
huganum að fegurð föðurlandsins og
fjölbreytni. — Skólinn kenndi okkur að
taka námsefnið alvarlegum tökum og
láta það verða okkur að gagni i lífsbar-
áttunni, og brýndi fyrir okkur að bregð-
ast ekki skyldum okkar við guð og föð-
urlandið. Við fórum úr skólanum
ríkari af ábyrgðartilfinningu og gcðum
áformum. — (Merkir skólamenn töldu
nemendur frá Núpsskóla reynast góða
skólaþegna í öðrum skólum, t.d. í bænda-
skólum og Kennaraskólanum).
— Hví fórstu að Núpi til náms?
— Ég er Vestfirðingur í húð og hár, a.
m. k. 3 aldir aftur í tímann, uppalinn í
Mýrahreppi, lengst af í Meiragarði, en
var alhnörg misseri hjá Kristni á Núpi
á æskuárum mínum, bæði vinnumaður
og kaupamaður. Ég fór að Núpi — í skól-
ann — af þeirri einföldu ástæðu, að mig
hafði alltaf langað í skóla, en þess var
enginn kostur fyrr. Það var enginn
barnaskóli í hreppnum fyrr en þennan
vetur, hann byrjaði um leið og unglinga-
skólinn. Ég fermdist vorið 1906 og var
yngsti nemandinn í hinum nýja ungl-
ingaskóla. Mamma mín sótti strax um
inntöku fyrir mig í þennan skóla og
mun hafa látið sinn síðasta eyri til þess
að greiða kostnaðinn, sem að vísu var
miklu minni en ætla mætti. — Oft hafði
móðir mín glatt mig, en aldrei meira en
þegar hún lét mig stunda nám í Núps-
skóla. Það var mér óvænt uppfylling
bernskuvonanna um skólagöngu.
— Hvernig voru tilfinningar þínar, er
þú komst hér núna?
— Sannarlega mjög blandaðar, fyrst
söknuður, síðan fögnuður. Ég saknaði
allra gömlu vinanna, sem fullorðnir voru
þegar ég var á Núpi, bæði prestsins míns,
húsbændanna á Núpi og fjölmargra
gömlu félaganna og vinanna. Ég saknaði
ailra gömlu húsanna og þúfnanna í kring-
um bæinn — allt var svo breytt. — Já,
þúfnanna — stóru þúfnanna fyrir neð-
an bæinn á Núpi! Ég hafði heyrt það
austur í Hreppum, að Einar Jónsson
Framhald á bls. 31.
Fyrstu nemendur Núpsskcla, þeir er viðstaddir voru, fyrir framan varðann, taldir
frá vinstri: Torfi Hermannsson, trésmiður, Reykjavík; Guðný Gilsdóttir, frú, Arnar-
nesi; Ingimar Jóhannesson, fulltrúi, Reykjavík; Guðrún Gísladóttir, frú, Fremri-
Kjarðardal; Zakarías Jónsson, skipstjóri, Alviðru.
SAMVINNAN 15