Samvinnan - 01.09.1974, Blaðsíða 23

Bragð er að...
Bragð er að þá barnið finnur, segir gamalt máltæki
og sannast í sumum þeirra ritsmíða, sem birtast á
þessari síðu og teknar eru úr skólablaði Laugarnes-
skólans. Einlægni barna veldur því, að þau geta stund-
um tjáð sig á svo ósvikinn hátt, að listamenn mega
öfunda þau af.
Álfarnir
itt sinn voru tveir Reykjavíkurálfar.
eir fæddust árið 874, þegar fyrst varð
J'ggð á íslandi. Þeir voru svo litlir, að
eir notuðu mýs sem reiðhesta. Ekki er
er kunnugt um, hvað þessir álfar hétu,
?n. ^eir áttu engan ákveðinn samastað.
eir sváfu stundum í margar aldir. Þegar
ianSaði í tilbreytingu, áttu þeir það
a® skriða niður í vasa einhvers manns
°g láta hann flytja sig milli staða. Árin
1 u og árið 930 var komið. Álfarnir
eyrðu mikið talað um Þingvöll og Al-
lngi, svo að þeir afréðu að fara í vasa
anns, sem ætlaði á Þingvöll. Þegar
eir komust til Alþingis heyrðu þeir mikil
rop °S köll. Þeir urðu hræddir og földu
sig inni í skoti í einu tjaldinu. Þeir voru
uauðþreyttir og sofnuðu strax. Þarna
vafu þeir til ársins 1000. Þá vöknuðu
agU' Þeir kölluðu á mýsnar og báðu þær
v íara með sig þangað, sem margt fólk
n' Þa hlupu mýsnar af stað og stöns-
U ^ar’ sem kristnitakan fór fram. Þar
^ai mönnumim dýft niður i vatn. Þetta
° i álfunum hálfskrýtið. En ekki vildu
ir r Vera öðruvísi í háttalagi en mennirn-
ið Sþ°- ^6ir stungu ser a bólakaf í vatn-
að h6-^ V°rU n°kkrar aldir í vatninu, því
Þeir kunnu ekki að synda. Loks komu
ekk' U-PP Uri® 1627. Þá könnuðust þeir
. 1 VlS sig, Þeir voru nefnilega komnir
sjoinn við Vestmannaeyjar. Þeir sáu
Ust^ °e skrvtna menn- Þeir skelfd-
ka i°e flvttu ser niður i gjótu, svo að
þararnir með sverðin náðu þeim ekki.
Ty1 i.V°ru tleir 1 margar aldir af ótta við
í r lna- Svo var það eitt kvöld, að þeir
ja 'U smaklPPi og kl. 2 aðfaranótt 23.
einUar 1973 geystust tveir litlir álfar á
hafUm Bossteininum 1 loftinu langt yfir
haf °S iann og ientn 1 Þingvallavatni. Þar
Ve ast Þeir enn við og ætla líklega að
vei^ |lar Þjóðhátíðarárið 1974. En enginn
’ hvert næsta ævintýri þeirra verður.
Brynja LaxcLal, 12 ára
Litla lambið
Ég var lítið lamb, sem fæðst hafði í
köldu veðri. Og þarna stóð ég aleinn og
skjálfandi úr kulda. Ég gekk lengi, lengi,
og það endaði með því, að ég datt. Ég
gat ekki staðið upp. Mamma mín var
hvergi nálægt. Enginn var nálægt, nema
óvinir mínir: hrafninn, örninn, kuldinn
og veiðibjallan. Ég hætti að líta upp og
lokaði augunum. Ég fór að hugsa til
mömmu minnar. Hvar gat hún verið? Ég
opnaði augun og reyndi að standa upp.
Mér tókst það. Ég reyndi að ganga. Mér
tókst það líka. Ég gekk lengi, svo datt
ég. Það voru margar kindur kringum mig.
Þær þefuðu af mér og ýttu mér til hliðar,
nema ein. Hún ýtti mér ekki, því að það
var mamma mín.
Birgir Þór Ómarsson, 9 ára
Ungt fólk
Unga fólkið nú til dags er alveg hroða-
legt, tautar gamla fólkið. Það slæpist um
göturnar. Fatadruslurnar hanga rétt svo
utan á því. Karlkynið safnar skeggi og
hári og ræktar lýs í þokkabót. Margir
unglingar sleppa ekki við neyslu áfengis
eða tóbaksreykinga og verða ræflar.
Unga fólkið hlustar á þetta spangól,
eins og gamla fólkið kallar það, og hrist-
ist eftir því. Sumir missa heyrn eða hún
deyfist.
Unga fólkinu finnst gamla fólkið hall-
ærislegt og hrukkótt. En enginn hugsar
um, að hann verður sjálfur svona eftir
nokkuð mörg ár.
Unga fólkið getur valdið foreldrum
sínum þreytu jafnvel sorg. Oft eru ungl-
ingarnir kærulausir, en sumir lenda á
réttri braut. Sumir unglingar hirða ekki
um lærdóm og aðrar skyldur. Ég segi, að
margir unglingar kunni ekki að hugsa,
en þeir geta einbeitt sér, og það get ég
líka.
Elísabet Traustadóttir, 11 ára
Ræða
í tilefni af ellefu hundrað ára afmæli
íslandsbyggðar væri gaman að bera sam-
an siði manna þá og nú. í flestu hefur
íslendingum hrakað.
Annar hver maður deyr nú úr krans-
æðastíflu og enginn lætur lífið í heiðar-
legum bardaga. Það er ekkert skap í fs-
lendingum lengur, og ættarböndin horf-
in. Þó að skyldmenni hafi verið móðgað,
dettur engum í hug að ganga í lið með
því og fara að kveikja í íbúð illmennis-
ins, enda kæmi brunaliðið á stundinni.
Sérstaklega hefur konum farið aftur.
Þær hvetja ekki syni sína til „að höggva
mann og annan“, og þær senda ekki nú
orðið húskarlana í næstu hús til þjófn-
aðar. Og hverjum dytti í hug að senda
son sinn til uppfósturs til helsta and-
stæðings sins?
Hvernig væri að láta rikisstjórnina
liggja undir feldi, þar til hún hefur leyst
mikilvæg mál?
Margt mætti fleira upp telja, en ég
læt þetta nægja að sinni.
Ólafur Pálsson, 11 ára
23