Samvinnan - 01.08.1981, Blaðsíða 17

unum mér gat dottið það í hug, lík-
lega hefur einhver ósýnilegur púki
hvíslað því að mér, ég held það hljóti
að vera. Ég leit um öxl, til að fullvissa
mig um að frambjóðandinn sæi áreið-
anlega ekki til ferða minna. Svo gekk
ég til hrossanna og skipti í snatri um
reiðtygi á þeim. Þetta tók enga stund,
og svei mér ef ég heyrði ekki púkann
hlæja ótuktarlega einhvers staðar
innan í mér, þegar ég var að spenna
hnakkinn frambjóðandans á Gránu
gömlu.
Svo setti ég upp sakleysissvip, eins
og kristilega innrættum sveitadreng
sómdi og teymdi hrossin til samferða-
manns míns. Ég reyndi að láta hrekk-
leysið og samvizkusemina birtast í fasi
mínu og svip, og ég var viss um að
frambjóðandann grunaði ekkert ljótt.
„Ekki varstu lengi að þessu, lasm,“
sagði hann kumpánlega og tók þann
beizlistauminn, sem ég rétti honum.
Síðan stigum við á bak.
Við fórum hægt fyrst í stað, fram-
bjóðandinn virtist vera niðursokkinn
í alvarlegar hugsanir, og það fannst
mér raunar engin furða, önnur eins
stórvirki og hann átti rétt ófram-
kvæmd. Ég var hins vegar að hugsa
um, hvort hann mundi taka eftir þvi,
hvað merin sté miklu klunnalegar til
jarðar en grái folinn, hvort hann
mundi finna hvað hún var innilega
löt í verunni. Nei, hann grunaði áreið-
anlega ekkert ljótt.
„Við þurfum að ríða svolítið hraðar,
annars missum við af bílnum,“ sagði
ég, þegar mér fór að leiðast lesta-
gangurinn.
„Þá látum við skokka, lasm, þá lát-
um við skokka," sagði frambjóðand-
inn og reyndi að herða á Gránu
gömlu, sem virtist ekkert sérlega
ánægð yfir knapaskiptunum, en fór
þó á skokk. Ég dróst viljandi aftur úr
og fann, hve púkinn í mér naut þess
innilega að sjá, hvernig frambjóðand-
inn skókst og hristist á baki merarinn-
ar. Og þegar hann tók að syngja há-
stöfum: „Ég berst á fáki fráum fram
um veg,“ þá varð ég að beita sjálfan
mig, eða púkann í mér, valdi, til þess
að reka ekki upp meinfýsinn hlátur.
Sennilega hefði ég gefið þess-
um ískrandi meinfýsnishlátri lausan
taum, ef frambjóðandinn hefði ekki,
þrátt fyrir allt, verið fínn maður að
sunnan. +
Kvöld á Þverárbökkum
Burt frá önn og erli
út um haga ég reika.
Kynjadjúp er kyrrðin
við keldu og mýrardrag.
Glóir dögg á grasi
gola úr suðuráttu
signir sumardag.
Hér hjá litlu lóni
leggst ég hljóður niður.
Bylgjast blástör frjáls.
í fjarska er fjallahringur,
fjær er jökulhaddur.
Sigin sól til hálfs.
Handan lóns er hryssa,
hneggjar rauður sonur,
lyftir hálsi hátt.
Hljóð frá hrossagauki
heyri ég upp við sundið,
niða í norðurátt.
Óðinshanahjónin
hægt við bakkann synda,
sveigja inn í sef.
Yndislegir ungar
öldugára mynda.
Hljómar himneskt stef.
Hér sitt innsta eðli
er svo gott að finna,
Mýrarsóley mín.
Mjúk er mosaþúfan,
mildur jarðarilmur,
ennþá út við hafsbrún
aftangeisli skín.
Kyrrist allur kliður,
kvöldið andar friði,
þá í þagnarmáli
þel frá Guði ég finn.
Heimur hvítra fjalla,
heimur grænnar jarðar.
Hérna litir landsins
lofa höfund sinn.
Pálmi Eyjólfsson.
17