Samvinnan - 01.08.1981, Blaðsíða 30

Hundrað ára afmæli Huldu
Annaö líf í þessu lífi
SÍÐARI hluta vetrar 1904
birtust í vikublaðinu
Ingólfi í Rvík, mál-
gagni Landvarnarmanna,
fimm kvæði eftir ,Huldu‘.
Undir sama dulnefni höfðu
raunar liðugum tveimur ár-
um áður veriö prentuð ,Þrjú
smákvæði1 í síöasta árgairgi
kvennablaðsins Framsókn-
ar, en fáir munu hafa veitt
þeim verulega athygli. Nú
brá öðru vísi við. Viku eftir
að síðasta kvæðið af þessum
fimm kom í Ingólfi, flutti
sama blað kvæði ,Til Huldu'.
Ilöfundur nefndist Ármann.
En um það tungutak var
ekki að villast:
Dalasvanninn með sjálf-
unna menning,
sólguðnum drekkur þú
bragarskál,
með átrúnað fastan í ungri
sál
á afls og kærleiks og feg-
urðar þrenning.
Þarna var enginn annar en
Einar Benediktsson að leiða
hina ungu skáldkonu i kór,
sem ,fyrsta gróður vors nýj-
asta skóla‘. Líklega er það
eins dæmi, hversu víða sem
væri leitað, að byrjanda,
eftir fyrstu spor hans á list-
arbrautinni, hafi veriö
fagnað svo stórmannlega af
höfuðskáldi. Þetta hlaut að
vekja eftirvæntingu og for-
vitni allra þeirra, sem nokk-
uð hirtu um bókmenntir.
Hver var þessi Hulda?
Mundi hún efna það, sem
Einar bjóst við af henni?
Hulda hclt áfram að birta
kvæði sin i Ingólfi. Þau
urðu alls átján á árunum
1904 og 1905, meöal þeirra
,f garði föður míns‘, ,Far-
fuglar', ,Haukurinn‘, ,Heim‘
og .Sólveig fagra'. En svo
vel þegin sem þessi ljóð
hennar voru, vöktu engin
þeirra aðra eins aðdáun og
þulurnar, sem prentaðar
voru í Sumargjöf vorið
1905: ,Heyrði eg í hamrin-
um', ,Segðu það móöur
minni' og ,Ljáðu mér
vængi*. Nú kom annað þjóð-
skáld, Þorsteinn Erlingsson,
fram á sjónarsviðið og skrif-
aöi heilan ,Huldupistil‘ í
Þjóðviljann (15. júni 1905),
þar sem hann m. a. tilfærði
alla síðast nefndu þuluna.
Og stórskáldin gerðu þaö
ekki endasleppt við Huldu.
Eftir að fyrsta ljóðabók
hennar, Kvœði, var komin
út, skrifaði Þorsteinn um
hana í Fjallkonuna (29. júní
1910), af því að hann var
ekki ánægður með umsagn-
ir sumra ritdómara. í þess-
ari fallegu grein skýrir
hann, í hverju gildi hinnar
hreinu ljóðlistar sé fólgið,
þótt hún leiti ,skammt til
fanga‘ og fjalli ekki um
margbreytileg efni né meiri
háttar vandamál. Þá skrif-
aði Stephan G. Stephansson
Þorsteini 6. sept. um haust-
ið: ,Hafðu heill tekið svari
telpunnar minnar, hennar
Huldu. Eg hef dálítið dálæti
á henni‘ o. s. frv. Þessa er
hér getið vegna þess, að
Hulda var svo nákunnug
þeim Þorsteini og Guðrúnu.
að þau hafa áreiðanlega
ekki látið undir höfuð leggj-
ast að segja henni, hverjar
Hulda, sem hét fullu nafni Unnur Bene-
diktsdóttir Biarklind, á hundrað ára
afmæli um þessar mundir, en hún var
fædd hinn 6. ágúst 1881. Hulda er eitt
af góðskáldum þessarar aldar, en jafn-
framt lagði hún samvinnuhreyfingunni
lið og trúði &■ málstað hennar. Hún var
dóttir Benedikts á Auðnum og hefur
lýst öðrum betur þessum mikla hugsuði
og baráttumanni. Og eiginmaður henn-
ar var Sigurður Bjarklind, sem stýrði
Kaupfélagi Þingeyinga um langt skeið.
— Samvinnan minnist aldarafmælis
Huldu á þessum síðum með því að birta
snjalla ritgerð um hana eftir Sigurð
Nordal, ásamt ummælum Jónasar frá
Hriflu og kvæði Einars Benediktssonar.
30