Andvari - 01.04.1960, Side 41

andvabi
HRAKNINGAR RERTELS
39
lagðist til svefns. En litlu eftir miðnætti vaknaði hún við það, að norðaustan-
vindurinn hvein í pílviðarrunnanum. Hún spennti greipar, las faðirvor í hljóði
og sofnaði aftur, því að henni var létt um svefn.
Meðan rökkrið færðist yfir, rak hafnsögubát í logninu og þokunni langt út
á haf.
Gildvaxni, herðabreiði maðurinn í stýrisklefanum var einn um borð.
Hann sat grafkyrr og tottaði pípuna sína hálfmókandi, en báturinn tók dýfur
í undiröldunni og rifuð seglin slógust við rár og siglur.
Honum veittist örðugt að halda opnurn augunum, enda þótt hann væri
nýbúinn að velgja á katlinum og skolpa í sig sjóðheitu kaffi. En hann hafði
ekki heldur sofið væran dúr síðan í fyrrinótt, áður en hann lagði af stað í
birtingu úr víkinni, þar sem hann hafið beðið eftir því, að storminn lægði.
Um morguninn hafði verið óskabyr — hann hefði getað verið kominn heim
eftir örskannnan tíma, — en þá hafði farið að rigna, og um nónbilið var komið
blæjalogn. Svo kom þokan allt í einu, og það var eins og hún hefði stigið upp
af sjónum. Og hann hafði orðið að halda kynu fyrir í þokuþykkninu, en horn-
grýtis austanstraumurinn hrakti hann óðfluga afleiðis.
Hann geispaði og ók sér svo að skrjáfaði í skinnklæðunum. — Dálaglegt
að tarna! Engin furða þótt hann væri orðinn syfjaður! Þungur hafði róðurinn
verið, áður en hafnsögumennimir tveir náðu í skip, sem þurfti að fylgja til
hafnar, og ekki hafði batnað síðan. Og nú var komið á annan sólarhring síðan
bann hafði fest blund. Honum var líka kalt í þessum hráslaga. Hann stakk
pípunni í vasann og fékk sér tóbakstölu til tilbreytingar. Það yljaði honum
betur í munninum.
Skyldi enginn dráttarbátur vera bér á sveimi? Hann áleit, að hann væri
á þeim slóðum, þar sem dráttarbátarnir vom vanir að vera á ferli, þegar logn
var og þoka og búast mátti við að taka þyrfti skip í tog. Og greiðvikinn skipstjóri
hefði góðfúslega fleygt til hans enda og dregið hann spottakorn inn fjörðinn
• • . Onei, hann var víst ekki á venjulegri skipaleið. Hann var of vestarlega.
Það var tvísigld bytta á reki nokkmm kaðalslengdum fyrir aftan hann. Hann
bafði farið rétt framhjá henni fyrir skömmu síðan, en það var nú heldur lítið
bð í því.
Hann spýtti. Tóbakið var rammt á bragðið. I lann hafði borðað lítið með
kaffinu, og það var nú raunar heimskulegt. Jæja, það var ekkert gaman að
borða, þegar maður var í vondu skapi . . . Ef hann hefði verið heima, hefði
bbu'grét borið honum steikt flesk og kartöflur. Það þótti honum góður matur.
blg Margrét vissi áreiðanlega, hvað honum kom. já, Margrét var góð kona . . .