Andvari - 01.04.1960, Qupperneq 62

60
IIKLGI SÆMUNDSSON
ANDVARI
órofinn frá dögum Egils og Snorra, þó
að vinnubrögð skáldanna hafi breytzt og
ný viðhorf leyst gömul sjónarmið af
hólmi. Þess vegna er ástæða til að fagna
ljóðaþýðingum Ivars Orglands og þakka
þær. Þar kennist, hvers íslenzk ljóðskáld
mega sín. Urvölin af kvæðum Davíðs,
Stefáns, Tómasar og Steins kornast líka
lengra en til Noregs. Þaðan ætti þeim
að verða gengt langan veg, þar eð mikill
munur er á því, hvað norskt landsmál
skilst fleirum en íslenzkan. Og Ivar Org-
land lætur áreiðanlega ekki staðar numið.
Víst mun heimtufrekja að ætlast til meira
af honum en fram er komið, en gott væri
til þess að vita, að hann léði máls á að
kynna hinum rnegin liafsins snjöllustu
ljóð þeirra bcztu samtíðarskálda okkar,
sem enn hafa ekki hleypt heimdraganum
í þessum skilningi. Sömuleiðis myndi vcl
til fundið, að hann þýddi á norskt lands-
mál úrval af smásögum íslenzkra rithöf-
unda frá Verðandi til Birtings og veldi
þær eins og kvæðin. Utlcndingar mættu
sannfærast um, að enn ber smásögumar
hæst í íslenzkum sagnaskáldskap.
Ivar Orgland hefur ritað formála að
bókunum, þar sem hann gerir skilmerki-
lega grein fyrir höfundunum og ljóðagerð
þeirra. Einnig hefur Ivar Eskeland þýtt
ritgerð Halldórs Kiljans Laxness um
Stefán frá Hvítadal, og fylgir hún Ijóða-
úrvali hans. Auðvitað er stiklað á stóru
í því máli, en niðurstöðurnar virðast nærri
lagi, þó að ýmislegt komi hér til álita.
Orgland fer aldrei dult með aðdáun sína
á skáldunum, sem hann býður í Noregs-
förina. En óvefengjanlegasta heimild vel-
þóknunarinnar er kvæðavalið og þýðing-
arnar. Þar er hress og glaður maður að
verki.
Fylgiskjöl þessarar umsagnar vcrða svo
þrjár þýðingar Orglands. Fyrst er Stjörn-
urnar eftir Davíð Stefánsson:
Stjernone vi kan skóda
lysande natti long,
er táror Gud felte av glede,
dá han grét for fyrste gong.
Inkje av alt det han skapte,
gav honom glede ell’ ro,
og alt var sá vondt og vesalt
pá hinimel, jord og sjo.
Sá var det i svartaste natti,
hans auga var vendt mot jord.
Der smilte ho varmt til sin fyrstefödde,
den fyrste menneskemor.
Av glede laut Gud dá gráta —
for kjærleiken hennar bar
lysande bod til hans himmel
at alt fullkome var.
Men táron’ Gud felte av glede,
dá han grét for fyrste gong,
er stjernone vi kan sköda
lysande natti long.
Þá er Frá liðnum dögum eftir Stefán
frá Hvítadal:
Dagen halla,
og haust det var.
Lauvfök or skogane vinden bar.
Inn gjennom opne
glaset det gauv.
Strádd over golvet lág folna lauv.
I seng der inne
sá sjuk eg lág.
— Du, yngste syster, du til meg ság.
Han hugga meg, sjuke,
i hjarta mitt, —
songen om ljos, som kjcm ovan blidt.
Du song etter Blix
hans beste ord;
dei tröystar ein lidande, sára bror.