Andvari - 01.04.1960, Qupperneq 43

ANDVARI
HRAKNINGAR BERTELS
41
Þau létu móðan mása, og Margrét vissi um hvað þau voru að tala. Hún
trevsti sér ekl<i til að hlusta á það, svo að hún sneri sér hvatlega við og geldc
inn. Hún var eirðarlaus og hrædd og fór að þvo upp, til þess að hafa eitthvað
fyrir stafni. Starfið slævði sársaukann, en hún heyrði glamrið í bollunum og
diskunum líkt og úr fjarska, og hún titraði og dró andann ótt og títt. Feitlagið
andlitið var fölt og rauðir dílar í kinnunum. Augun voru þurr, en hana sveið
í þau.
Bolli rann úr höndunum á henni og skall á gólfið. Hún hrökk við. Æ, það
var bollinn með gylhu rósunum, sem hún liafði gefið Bertel! . . . Hún þrýsti
höndunum að hrjósti sér og saup hveljur. Hún hafði sáran sting fyrir hjartanu,
og liana svimaði. „Æ, að ég skyldi nú einmitt hrjóta hann“, kjökraði hún,
reikaði inn í stofuna, lét fallast á stól við horðið, hallaði sér frarn og lagði
cnnið á handlegginn.
Flugur, sem setið höfðu á sykurskál, sem stóð á borðinu, styggðust og flugu
suðandi upp. Þær sveimuðu stundarkorn kringuin hengilampann, en settust
síðan aftur á skálina og hámuðu í sig sykurinn í friði, því að Margrét hærði ekki
a sér. Hún var lömuð af harmi, stundi ekki, grét eldci. . . . O, að hún og Bertel
hefðu aldrei gifzt, — ó, að hann liefði ráðið sig á skip! Þá væri hann cnn á
lífi • . . Flún átti sökina, — guð miskunni lienni, — hún hafði tælt hann til að
hætta að vera í siglingum. . . . Ó, að þau hefðu aldrei gifzt . . .
o Ö 7 I o
Flugurnar voru orðnar mettar af sykrinum. Þær fóru að rápa um borðið,
skriðu upp handlegginn á henni og upp í hárið á henni.
Hún lyfti höfðinu, sópaði frá sér flugunum, strauk sér um ennið og leit
ut urn gluggann. Breiðir og kuldalegir skuggarnir teygðu sig yfir græna mýrar-
fhákana og gula slegna blettina og náðu alla leið út'að klöppunum, en þar brá
sólin björtum Ijóma á krónur lauftrjánna, nakta ldettana og fagurgrænt lyngið
1 krekkunum.
Hún stóð skyndilega á fætur: Var þetta ekki Hinrik? — Jú, svo sannarlega
Var það hann, sem gekk þama í mestu makindum yfir rúgakurinn hennar,
skrcfaði yfir skurðinn og yfir á engið og kippti í víðiteinungana, sem tengdafaðir
kennar, karlskröggurinn, hafði lofað að vaxa þama, og þau höfðu ekki enn
þá komið í verk að höggva. Hann var þegar kominn á stúfana með ráðabruggið
S'tt, mat hvern skika og braut heilann um það, hversu mikið hann ætti að
kjoða . . . Og ef til vill var Bertel alls ekki dáinn!
Reiðin sauð í henni, hún skók hnefann á eftir honurn. Hann skyldi ekki
Vera °f veiðihráður, þorparinn sá arna. Hann skyldi fá að híða ofurlítið enn
moð tilhoðið og kaupmálann! Þóra skyldi ekki stinga upp kartöflugarðinn