Andvari - 01.04.1960, Qupperneq 44

42
TRYGGVE ANDERSEN
ANDVARI
hennar að vori! Þó að Bertel hefði farizt, skyldi hún halda jörðinni, barnsins
vegna, þó að hún yrði að þræla baki brotnu. Barnið skyldi ekki alast upp
hjá ókunnugum og lifa á náðarbrauði.
En ef henni yrði það nú um megn? Hún settist, kvíðafull, en beit á
jaxlinn. . . . Það var veðdeildarlánið, sparisjóðslánið og hundrað króna skuldin
í húðinni. Þau höfðu haldið erfisdrykkju, keypt bú föður hennar og borgað
systur Bertels erfðahluta hennar. . . . En ef sýslumaðurinn kæmi nú og skrifaði
upp hvert tangur og tetur og seldi það?
Margrét skimaði kringum sig. Skattholið og hjónarúmið voru úr búi
tengdaforeldra hennar. Kommóðuna, borðið og lampann hafði hún lagt í búið,
einnig kúna. Legubekkinn, spegilinn, stólana og nýja ofninn höfðu þau keypt
í borginni. Eldhúsáhöldin og horðbúnaðurinn voru að mestu leyti úr búi gamla
mannsins. . . . Það var ekki mikið verðmæti í þessum hlutum, en þeir voru
þeirra eign, allt um það, og hún gat ekki afborið að inissa þá, — nei, hún gat
ekki afborið það. En ef hún gæti nú ekki haldið þeim! . . .
Hún lét aftur augun. Tárin runnu niður kinnarnar, og hún laut áfram
að nýju og lét liöfuðið hvíla á handleggnum. Hún skalf af ekka, svo að borðið
hristist. Hún reyndi að harka af sér, en tárin streymdu og treyjuermin hennar
varð rennvot.
Klukkan í stofunni sló átta, og við það hrökk hún upp. Hún mundi, að
hún var ekki búin að mjólka kúna.
Það var farið að rökkva í stofunni, og það var orðið of dimmt til þess að
fara á varðbergið. Annars hafði hún staðið þar morgun, kvöld og miðjan dag
síðustu vikuna, enda þótt skyggnið hefði verið slæmt vegna regns og þoku,
þangað til rofaði til í gær og sá til sólar.
— Hvern skollann átti það að þýða að hafa uppi þetta stóra sigluljós? Að
vísu har það meiri hirtu en gasljósið á bryggjunni, en því mátti ekki gleyma,
að það hrenndi tuttugu pottum af olíu á vakt. . . . Kyndugur karl, þessi skip-
stjóri! . . . Það var svei mér glatt á hjalla hjá skipverjunum! Þeir hlógu og
æptu og sungu. Þeir voru að létta akkerum. Það glamraði í akkerisfestinni. . . •
„I am bound for Rio Grandf' . . . Elomgrýtis öskur er þetta! . . . Haltu þér
saman, déskotans svertingjaþrjóturinn þinn! Öskraðu ekki svo, að þú sprengh'
í manni hljóðhimnumar! — Heyrðu mig, piltur minn, taktu niður þetta bjarta
sigluljós! — Sparaðu olíuna. . . . Svona, svona, ekki að missa ráð og rænu.
Þetta var ekki sigluljós. Það var tunglið . . .
Báturinn sigldi beitivind í liægum sunnanbyr inn sundið milli eyjarinnar
og yzlu skerjanna, sem straumurinn svarf og bárurnar lóuðu á með þungum