Andvari - 01.01.1984, Síða 99

ANDVARI
FAGURKERARNIR
97
„Nei,“ sagði 'unga konan, „það var allt annað.“
„Já, ég veit það,“ sagði gráhærða konan, „jæja ég er farin, þetta gengur
ekki.“
Uppi hugsaði drengurinn: „Ef þeir færu nú að slást.“ Hann sá þá líka
fyrir sér taka höndum saman þegar þeir kæmu á plássið fyrir framan hótelið
og fara að dansa i hring. Hann sá hattana fjúka af þeim og hverfa út í busk-
ann, áður en hann lokaði augunum og sneri huganum að öðru. Honum datt í
hug að fara niður en hætti við það. Hann vonaði að gráhærða konan færi að
fara.
Það kom maður inn á götuna með hest og kerru og drengurinn beið þess
að hann mætti velbúnu mönnunum, en þeir viku úr vegi og það gerðist ekkert.
Þeir röðuðu sér aftur upp eins og fyrr, maðurinn í miðið síðastur.
„Ég vil ekki setjast hér að,“ sagði unga konan. „Ég vil ekki að Nonni alist
upp eins og villidýr. Og ég vil ekki fara á hreppinn.“
„Hvað?“ sagði gráhærða konan, „hvaða vitleysa.“
„Hvaða vitleysa?" sagði unga konan ergilega. „Heldurðu að ég þekki mig
ekki hérna. Það getur vel verið að það sé komið árið 1929 en það hefur ekk-
ert breytzt.“
„Jú, það er margt breytt,“ sagði gráhærða konan. „Ef þú værir að alast
upp hérna núna væri það allt annað.“
„Kannski,“ sagði unga konan, „þú átt við að ég yrði ekki drepin.“
„Láttu ekki svona,“ sagði gráhærða konan, „ég vil ekki heyra þig tala
svona.“
„Jæja,“ sagði unga konan, „mér heyrist það nú samt vera algengasta orðið
á götunum hérna. Og það er varla orðið minna um framkvæmdimar.“
„Þetta er góður staður," sagði gráhærða konan, „þér gæti liðið svo vel
hérna.“
„Já,“ sagði unga konan. „En það er sama.“
Drengurinn teygði sig út um gluggann. Enn fóru mennirnir svo hægt að
að þeim miðaði varla, en drengurinn fór að heyra hvað þeir sögðu. öðru hverju
rak stóri maðurinn upp einskonar hlátur, stakk höndunum i jakkavasana og
blótaði glaðlega, „andskotinn," sagði hann aftur og aftur, „andskotinn." Hinir
mennirnir tóku ekki undir, maðurinn í miðið gekk alltaf svolitið á eftir og
hinn, sá á gamosíunum, virtist önnum kafinn að dusta eitthvað af fötum sínum,
ýmist skálmum eða ermum.
Þeir námu staðar við homið á íshúsinu, sem var þriðja hús frá hótelinu
°g maðurinn á gamosíunum greip upp handfylli af snjó á nýjan leik og hnoð-
aði hann á sama hátt og fyrr með stílfærðum hagleik eins og hann kynni það
einn. Drengurinn nam hvert handtak með áfergju og fann til kulda í gagnaug-
tmum. Maðurinn mundaði kúluna í hægri hendi, sneri sér í hring, sveiflaði
7