Stúdentablaðið - 01.12.1957, Síða 23

STÚDENTABLAÐ
13
Stúdentar frá Menntaskólanum á Akureyri 1957
Og líka eru margir, sem lesa eins og hestar
og láta ekki ginnast af heimsins táli’ og synd,
og margir þeirra verða líka sjálfsagt sæmdarprestar
og sýslumenn með prýði, sem læknar fyrirmynd.
Ja, hvort þeir urðu! Þegar litið er yfir hópinu
núna, þá sem eru ofar foldu, má líka sjá, að margir
þeirra hafa hreiðrað um sig í efstu embættum þjóð-
félagsins, og sumir líklega fast að því sannheilagir
menn. Og þess vegna búa allmikil sannindi í næstu
vísunni:
Og þegar mosagrónir í embættunum eru
mun enginn ræða misfellurnar skólaárum frá,
— og til eru þeir piltar, sem allt of snemma sneru
við snilld og gleði baki — og hvað er lífið þá?
Já, hvað segið þið um þessi boðorð, gömlu sam-
býlismenn? Þetta er annars of viðkvæmt mál til þess
að ræðast í opinberu blaði. — Og svo eru þeir, sem
ekki þræddu hinn gullna veg meðalhófsins — aurea
mediocritas:
Menn lesa lítið stundum og standa þá á gati,
og stundum verður framgangan hjá prófborðinu klén,
en þá er bara að taka því með dirfð og dignitati
og dreyma enn um „láðið“ — við hinzta eksamen.
Þarna er nú hrækt hraustlega! Enda er höfundur
bjartsýnn á framtíð Garðs og Garðverja:
Við eigum snjalla stráka og afl og viljann nægan,
þótt enn sé lítið talað um þenna unga stað.
En verið bara róleg, við gerum Garðinn frægan
að gjörvuleik og dáðum og vizku, — og hver veit hvað?
Gamli Garður þarf ekki að skammast sín fyrir
bjartsýni sinna fyrstu fóstursona. Hann reyndist þeim
flestum góður fóstri og þeir hafa launað honum með
því að verða mætir menn og honum til sóma.
En þegar hann á aldarfjórðungsafmæli, að tveimur
árum liðnum, megum við ekki gleyma því. Þá skulum
vér, frumbyggjar Garðs, hrista af oss embættisrykið
og hittast þar og fagna með ungurn Garðbúum og
láta hin gamalkunnu húsakynni óma enn af söng vor-
0, gamla klang- och jubeltid,
ditt minne skall förbliva
och an St livets bistra strid
ett rosigt skimmer giva!
Snart tystnar allt várt yra skamt,
vSr sSng blir stum, vSrt glam förstamd;
o, jerum, jerum, jerum,
o, quae mutatio rerum!