Stúdentablaðið - 01.12.1960, Qupperneq 13

Stúdentar frá Menntaskólanum á Akureyri 1960
Fremsta röð frá vinstri: Sigurður Jónsson, Gunnar Árnason, Hlöður Bjarnason, Ingvar Björnsson, Sigurður Dagbjarts-
son, Eymundur Runólfsson, Guttormur Einarsson, Hákon Árnason, Sighvatur Pétursson. — 2. röð: Erla Kristjáns-
dóttir, María Sigurbjörnsdóttir, Jónína Friðfinnsdóttir, Nanna Hermansson, Guðbjörg Guðmundsdóttir, Sigurlaug
Kristjánsdóttir, Guðný Matthíasdóttir, Svanlaug Baldursdóttir, Nanna Bjarnadóttir, Jónína Guðmundsdóttir, Kristín
Halldórsdóttir, Ásthildur Kjartansdóttir. — 3. röð: Gunnar Sólnes, Svavar Eiríksson, Guðmundur Hallgrímsson, Guð-
mundur Arnfinnsson, Kristín Gísladóttir, Eyþór Stefánsson, Iðunn Steinsdóttir, Þorleifur Pálsson, Sigríður Hannes-
dóttir, Pálmar Magnússon, Jón Sigurðsson, Jón Sveinsson, Böðvar Bragason, Þorvarður Elíasson, Sigrún Pálmadóttir,
Ola Aadnegard. — 4. röð: Birgir Hermannsson, Sævar Vigfússon, Sveinn Jóhannsson, Guðmundur Guðlaugsson, Sig-
fús Erlingsson, Indriði Þorláksson, Már Pétursson, Guðný Sigurðardóttir, Þröstur Ölafsson, Ólafur Árnason, Guðný
Þórisdóttir, Snorri Jóhannesson, Stefán Einarsson, Helgi Hafliðason, Ásmundur Jónsson.
ir sínar. Myndu þær þá ekki báðar standa með reidd-
an hnefann? Og hvor hefði stærri hnefa Bretinn eða
íslendingurinn? Langar okkur til þess að taka upp
þessa aðferð við að útkljá deilumál?
En þú gleymir einu, heyri ég heimspekinginti úr
Tjarnargötu andmæla. Rússar hafa ennþá stærri
hnefa en Bretar. Rússar, verndarar Letta, Litháa.
Eistlendinga, Pólverja, Tékka, já Ungverja . . . Við
semjum við þá um vernd.
Hver skollinn, eru samningar þá ekki svik, þegar
öllu er á botninn hvolft? Nei, það er einmitt það sem
þeir eru ekki. Samningaviðræður eru aðferð sið-
menntaðra manna til að útkljá deilumál. Stundum
eru deilumálin svo erfið viðureignar, sjónartnið-
in svo gerólík, að viðræðurnar leiða ekki til sam-
komulags. Eg vona að Bretar og Islendingar heri
gæfu til að láta það ekki sannast að þessu sinni.
Eg minni aftur á það sem ég sagði í upphafi máls
míns, að árið 1918 féllust Íslendingar á að afsala sér
í aldarfjórðung nokkrum hluta þess réttar er þeir
töldu sig eiga. til þess að fá aðalatriðið, fullveldið,
viðurkennt.
Ef við eigum nú kost á samningi sem ekki hefur
aðra galla en þá að veita einhverjar tilslakanir um
stutt árabil eigum við ekki að hika við að semja.
Tíminn hefur þann kost að hann líður.
STUDENTABLAÐ
13