Stúdentablaðið - 01.12.1960, Síða 14

BIRCJR FINNSSON:
Hafíð geymir lifsbjörg
þjóðarinnar
ViS íslendingar verðum aS flytja inn mikiS af alls-
konar vörum frá öSrum löndum. Innflutninginn
greiSum viS meS útflutningi. og eru allt aS 97% af
útflutningsvörum okkar sjávarafurSir. Öll starfsemi
íslenzka þjóSarbúsins, í þeirri mynd, sem þaS nú er
rekiS, byggist á því, aS útflutningur sjávarafurSa
hafi skilyrSi til þess aS aukast, eftir þvi sem þjóSinni
fjölgar, og eftir því sem meiri vélvæSing á sér staS
í öSrum greinum framleiSslunnar. Okkur er nauSug-
ur sá kostur vegna náttúruskilyrSa landsins og legu
þess, aS leggja margfalt meiri áherzlu á fiskveiSar
en aSrar JrjóSir þurfa aS gera.
Þannig veiddu íslendingar á árunum 1952—1955
til jafnaSar á ári á hvern íbúa landsins 2664 kg. af
fiski upp úr sjó, en á sama tíma veiddu Bretar 4,4 kg.,
Vestur-ÞjóSverjar 3.8 kg. og Belgir 2,4 kg. á íbúa á
Islandsmiðum.
Sú sérstaSa okkar, aS viS erum margfalt háSari
fiskveiSum, en nokkur önnur þjóS, hefir veriS höfuS-
röksemd okkar gagnvart öSrum þjóSum í landhelgis-
málinu.
ÞaS eru aS vísu gömul sannindi, aS svikull er
sjávarafli, og hin síSari ár hafa menn fariS aS hugsa
um aSrar leiSir til þess aS afla þjóSinni gjaldeyris í
stórum stíl, og eru uppi ráðagerSir um stóriSju á
íslandi, er byggist á þeirri orku, sem nú er óbeizluS í
fallvötnum landsins. Þessar ráSagerSir eiga enn þá
langt í land, og um ófyrirsjáanlega framtíS þurfum
viS aS afla þjóSinni nauðsynlegra gjaldeyristekna
með framleiðslu og sölu sjávarafurða.
Við megum þessvegna ekki láta auð hafsins við
stiendur landsins ganga til þurrðar. Það væri þjóðar-
ógæfa. Hvernig eigum við að varSveita þennan auS
og ávaxta hann? Þeirri spurningu höfum viS svaraS
meS bví að lýsa yfir rétti okkar til friðunar fiskimiða
á landgrunninu, og með því að færa út fiskveiSitak-
mörkin.
ViS höfum ekki aSeins bannaS útlendingum veið-
ar upp viS landiS, heldur höfum viS einnig bannaS
og lagt hömlur á veiðar íslenzkra skipa á sömu slóð-
um.
Með aSgerðum okkar höfum við reynt að forða
dýrmætustu fiskimiSunum frá endurtekinni ofveiði,
þannig að fiskistofnarnir geti í nútíð og framtíð
haldið áfram að gefa þjóðinni nægilegan arð. Við
þekkjum mæta vel reynsluna af ofveiðinni. A árun-
um fyrir síðustu heimsstyrjöld var svo komið, að
fiskimiðin við ísland voru að verða þurrausin. A
stríðsárunum kom það í ljós, meðan sókn erlendra
skipa á miðin lá niðri, að fiskigengdin fór vaxandi á
ný, og þar með var fengin ágæt sönnun þess, hversu
jákvæð áhrif friðun fiskimiða og takmörkun veiða
14
STUDENTABLAÍ)