Fálkinn - 21.12.1929, Blaðsíða 19

F A L K I N N
19
lil. —■ Það er dálítill munur á því,
Jeeves, að syngja „Sonny Bov“ inni-
lokaður í baðherbergi sínu og syngja
]>að fyrir húsfylli af appelsínusölum
og afkvæmum ]>eirra —■ mikill munur.
— Bertie, sagði frænka, — ]>ú syng-
nr ]>að og hefir ánægju af.
— Nei, fjandinn liafi ]>að.
— Bertie, ....
— Ekkert gæti fengið mig ....
—■ Bertie, sagði frænka, ákveðin. Nú
syngur þú „Sonny Boy“ á þriðjudag-
inn kemur, ellegar skal bölvun frænku
]>innar ....
— Mjer dettur ]>að ekki í liug.
— Mundu eftir lienni Angelu.
—■ Skítt með Angelu.
—- Bertie, ....
— Nei, jeg geri það ekki.
— Ekki ]>að?
— Nei, ekki að tala um.
— Svo það er þitt síðasta orð?
— Það er það. Jeg get sagt þjer í
■eilt skifti fyrir öll, að ekkert gæti
fengið mig til að reka upp eitt ein-
asta bops.
En á eftir sendi jeg skeyti með
borguðu svari til feita Bingham og
bauð fram þjónustu mína, og sama
kvöldið var alt klappað og klárt. Jeg
átti að koma fram næstfyrstur eftir
hljeið. Þar á eftir kom Tuppy. Og á
eftir honum kom Cora BeBinger, hin
velþekta óperu-sópran-söngkona.
En hvernig þetta komst alt í kring,
er mjer ráðgáta. Sennilega er það af
göfugmensku Woostersættarinnar.
—- Jeeves, sagði jeg um kvöldið —
og sagði það kuldarlega — þú gætir
kanske gert svo vel að skjótast í næstu
nótnabúð og fá eitt eintak af „Sonny
Boy“. Mjer mun ekki veit af að læra
bæði vísuna og viðkvæðið. Tauga-
áreynsluna sem því verður samfara,
ætla jeg ekki að minnast á.
— Sjálfsagt, herra.
—- IJn það eitt vil jeg segja ....
—■ Mjer veitir ekki af að flýta mjer
áður en búðinni verður lokað, herra.
— Ha? sagði jeg.
Og þetta Ila átti að gera hann orð-
lausan.
Þótt jeg liefði hert upp liugann
fyrir eldraunina sem fyrir mjer lá, og
l'arið af stað uppfyltur af þessu ró-
lcga og liæga liugrekki, sem kemur
mönnum til að gera ofdirfskuverk, án
þess að þeim sjái bregða, þá verð jeg
að játa, að á því augnabliki, sem jeg
kom inn í salinn í Bermondsey East
og rendi augunum yfir mannskapinn,
sem þar var saman kominn, ]>á var
]>að ekkert annað en ljónsliugrekki
AVoostersættarinnar, sem hjelt mjer
frá því að kalla á leiguvagn og flýta
mjer aftur til siðmenningarinnar.
Ivvöldskemtunin var i fullum gangi,
er jeg kom inn, og einhver, sem hefði
getað verið útfarastjóri, eftir útlitinu
að dæma, var að lesa upp hið fræga
kvæði „Gunga Din“. Og þótt kanske
ekki væri liægt að segja, að álieyrend-
ur gerðu óspektir, var svipur þeirra
]>annig, að mjer líkaði hann ekki. Mjer
leið eitthvað álíka eins og hinum
]>rem vinum Daníels spámanns hlýtur
að hafa liðið áður en þeir spásseruðu
inn í eldsofninn glóandi.
Þegar jeg leit á söfnuðinn, fanst
mjer einna helst hann vera að koma
sjer niður á því, hvernig talca skyldi
þeim, er skemtu. Mjer leist ekki meir
en svo á áheyrendurnar og fór að
kvíða fyrir afdrifum mínum og
„Sonny Boy“.
— Agæt aðsókn, lierra, var sagt fyr-
ir aftan mig. Það var Jeeves, sem tal-
aði.
— Þú lijerna, Jeeves? sagði jeg
kuldalega.
— Já, herra. Jeg hefi verið lijer
síðan þetta byrjaði.
— Hefir nokkuð skeð enn?
—- Hvað meinið þjer, herra?
—• Þú veist hvað jeg meina, Jeeves,
sagði jeg alvarlega, — og vertu ekki
að láta sem þú skiljir það ekki. Jeg
meina livort nokkur hafi verið æptur
niður ennþá.
—- Nei, herra.
— Svo jeg á þá að verða sá fyrsti,
heldurðu ekki?
— Nei, herra. Jeg sje enga ástæðu
til að búast við slíku slysi. Jeg er
viss um, að yður verður vel lelcið.
Nú datt mjer alt í einu nokkuð i
liug. — Þú lieldur, að alt gangi, eins
og ætlað er? spurði jeg.
— Já, herra.
—■ Þar cr jeg ekki á sama máli. Jeg
hef orðið var við veilu í þessara dje-
skotans ráðagerð.
— Veilu?
—- Já. Dettur þjer kanske i hug, að
þegar Mr. Glossop er búinn að lieyra
mig syngja, þá komi liann mínútu á
eftir með sama lagið. Nei, taktu nú bet-
ur á þinu mannviti, Jecves. Hann
verður var við þetta og dregur sig til
baka í tæka tíð. Auðvitað hörfar hann
út og neitar að halda áfram.
— Mr. Glossop lieyrir yður ekki
syngja, lierra. Eftir ráðleggingu minni
hefir hann gengið út í „Bláu flöskuna“
til þess að fá sjer einn strammara, og
]>ar verður hann alveg þangað til hann
á að koma upp á pallinn.
— Nú, það er þannig útbúið?
— Ef jeg mætti nefna það, herra,
þá er annar staður rjett lijer hjá, sem
heitir „Geitin og vínberin". Jeg lield,
að það gæti verið sterkur leikur
að ....
—- .... versla þar eitthvað, mein-
arðu?
— Já, það mundi friða taugarnar,
meðan á biðinni stendur.
Jeg verð að segja, að jeg hafði ekki
verið í neitt sjerlega velviljuðum
þönkum gagnvart Jeeves, en við þetta
mildaðist jeg óneitanlega talsvert. Því
enginn vafi gat á þvi leikið, að þetta
var lieillaráð. Ifann liafði rannsakað
sálarlíf einstaklingsins og ekki skjátl-
ast hjer fremur en endranær. Tiu min-
útna seta í „Geitinni og Vínberjunum"
var einmitt það, sem jeg þurfti við, á
núverandi stigi málsins. Að svolgra
þar fáein glös af viskiblöndu, var ekki
nema fárra mínútna verk fyrir Bert-
ram Wooster.
Þetta verkaði á mig eins og undra-
meðal. Hvað sett hafði verið í drykk-
i»n, auk blásteins, veit jeg ekki svo
með vissu, tn nokkuð var um það, að
hann gjörbreytti áliti mínu á lífinu.
Leiðindatilfinningin hvarf, og jeg fann
heldur ekki lengur til máttleysis í
hnjánum. Limir minir voru hættir að
titra, tungan losnaði úr skrúfþving-
unni, sem hún hafði verið i og hrygg-
urinn styrktist. Jeg pantaði og gleypti
eitt glas til, kvaddi stúlkuna með
virktum, kinkaði vingjarnlega til
tveggja náunga, sem sáu við drykkju,
og mjer leist vel á, og skálmaði sið-
an inn í skemtisalinn, fær í allan sjó.
Skömmu scinna stóð jeg á pallinum
með þúsund glápandi augu fest á
mjer. Það var einhver leiðinda suða
fj’rir eyrum mínum, en svo heyrðist
til liljóðfærisins gegn um suðuna, svo
jeg fól mig Guði, dró að mjer andann
eins djúpt og jeg gat og tók að belja.
Það mátti víst ekki tæpar standa.
Hvað fram fór er enn í þoku, en jeg
man þó eftir einhverri suðu hjá á-
lieyrendum þegar jeg rjeðist á við-
kvæðið. Jeg hjelt, meðan á því stóð,
að þetta væri tilraun hjá marghöfð-
aða skrimslinu til að taka undir í kór,
og í augnablikinu ýtti það undir mig.
Jeg hvæsti tónunum út úr barkakýlinu
með öllum þeim krafti, er jeg hafði
yfir að ráða, tók háa c-ið eins og ekk-
ert væri um að vera og veik af pallin-
um, en fjekkst þó ekki til að koma
fram aftur til þess að þakka fyrir
lófaklappið. Jeg gekk bara aftur á bak
og komst þangað, sem Jeeves beið
mín.
— Jæja, Jecves, mælti jeg og þurk-
aði svitann af enni mínu. — Aldrei
var þó gert áhlaup á pallinn.

International dráttarvjelar
Gæöi International vjelanna, og afburða nothæíi, þekkja
allir sem eitt sinn hafa heyrt þeirra getið, en hitt vita færri að
International eru ódýrustu dráttarvjelarnar, sem hingað
flytjast, miðað við frágang og útbúning.
Samband ísl. samvinnufjelaga.
n