Fálkinn - 21.12.1929, Blaðsíða 42

42
F A L K I N N
Húsið var úr steini grátt og drunga-
legt. Það hafði úður verið prestsetur,
,-en nú hafði Geoffrey Holland keypt
það og bjó þar.
Inni í göngunum var haugur af
barnaleikföngum og þar var líka barn-
ið sjálft, fjögra ára gamall drengur,
gránnlimaður, dökkur á hörund með
stór dimmblá augu og ijóst hár, scm
fjcll í lokkum. Við og við kom gild-
vaxin kona inn og leit eftir drengnum
og livarf svo hurt aftur til vinnu sinn-
ar. Það var ráðskona Hollands og
fóstra drengsins hans.
Holland sat i strigastól og var alt
af að líta til drengsins. í öðrum stól
sat maður, nokkru yngri en Holland,
en þó gamallegur í andliti og har það
með sjer, að hann liafði dvalið i lieitu
löndunum. Þeir höfðu verið slcóla-
bræður en svo höfðu skilið leiðir. Gar-
net liafði samkvæmt læknisráði leitað
sjer dvalarstaðar við sjóinn til þess að
nú heilsunni. Þar hafði hann rekist á
Holland, sein hafði boðið honum tit
sín.
Garnet hallaði sjer aftur í stólnum
og horfði á vin sinn. Hann dáðist að
útliti lians. Fríður var hann, vöðva-
stæltur og burðamikill, augun skær og
fögur, en einstæðingshátturinn ristur
í hvern andlitsdrátt. Það var eins og
sorg og söknuður livíldi yfir þeim
feðgunum háðum. Og Garnet fanst það
óskiljanlegt, að maður á besta aldri,
eins og Holland var, skyldi grafa sig
lifandi þarna úti í fámenninu og ald-
rei umgangast neinn utanhúss. Gar-
net skýrði þetta þannig, að Holland
iiarmaði konu sinæ enn þá. Garnet
vissi ekki hvort hún væri dáin ,eða
hvort lífið hefði skilið þau að. Hon-
um fanst hið síðara líklegra, því engin
sorg er sárri en sú, sem lífið veldur —
liarmur dauðans er miklu ljettbærari.
„Einhvern tima verður þráin yfir-
sterkari“, sagði Garnet í hugsunar-
ieysi. Holland leit snögt upp.
„Ilvað segirðu — hvað áttu við með
þránni?“ spurði hann.
„Þetta var að eins hugsun, sem
skaut upp í mjer ósjálfrátt“, svaraði
linn vandræðalega. „Jeg var að hugsa
um, hve einmanalcgt væri hjer, — að
visu er lijer fagurt, en saint þráir
inaður umgengni — umgengni við
konur“.
Holland rendi augunum kringum
sig. „Slílc þrá er alt af í mannshjart-
anu — alt af“, mælti hann hægt.
Og nú varð aftur þögn og Garnet
hjelt áfrarn að brjóta heilann um
hvort kona Hollands væri lífs eða
liðin.
hrædd um, að jeg liafi vilst. Jeg ætl-
aði niður í bæinn“.
Garnet fagnaði þessari tilviljun og
bauðst til að visa henni til vegar.
„Eigið þjer heima á prestsetrinu?"
spurði hún eftir stundarkorn.
„Jeg er gestur þar, en fer bráðlega
aftur til Vestur-Afriku, því þar er jeg
talinn eiga heima“, svaraði liann.
Hann gaf lienni nánar gætur, svo
ómótstæðilegu afli. Hann langaði til að
sjá heimili, sem stjórnað væri af
konu. Lampi brann á horðinu og
stúlka gekk um og tók til. Þetta voru
lionum vonbrigði og hann sneri frá.
En þá stóð konan fyrir framan liann.
„Það var ekki meining mín að
njósna“, mælti hann og fór hjá sjer“,
en ljósið í glugganum heillaði mig —
það var svo aðlaðandi".
Hún liorfði rannsakandi á hann.
„Já, það er víst einmanalegt þarna á
prestssetrinu hjá ykkur“, svaraði hún.
„Já, það er víst um það“, svaraði
hann.
anum og það dró liaun að sjer með
„Viljið þjer ekki koma einhvern-
tíma og líta inn hjá mjer?“
„Það væri þyrstum manni svala-
hún sagði þessi orð, cnda rendi liún
þráandi augum gegn um myrkrið i átt-
ina til hússins, þar sem Holland bjó.
Dagarnir liðu, svölurnar flugu í
hópum og úti á liafinu sáust hvít segl.
Og þá kom „hún“.
Einu sinni þegar Garnet kom lieim
— hann liafði verið á gangi frammi
í klettunum — iá hún á hnjánum við
liliðið og var að gæla við drenginn.
Hún var há og grönn, íturvaxin og
limahurður hennar hinn fegursti.
Æska og lífsgleði ljómaði af lienni.
Virtist fegurð hcnnar vera endur-
speglun hreinnar sálar, fegurð sem
aldrei gleymist, jafnvel þó eldur augn-
anna slolckni og gullna hárið gráni og
þynnist. Það fór hros um alt andlit-
ið á henni þegar liún kysti drenginn
að skilnaði og klappaði lionuin á koll-
inn.
Garnet horfði á eftir lienni jiangað
til hún var lcomin í hvarf og lion-
um datt í hug: „Þarna er sú, sem
verður móðir drengsins".
Tveimur dögum seinna mætti hann
henni í rökkrinu úti á heiði. Ilún leit
á hann hrosandi og mælti: „Jeg er
sem minst bæri á. Hún var í þunn-
um hvítum kjól, Ijettum slcóm og
ljósum silkisokkum. „Eigið þjer hcima
hjer?“ spurði hann.
„Já, jeg hefi sest að lijer í ná-
grenninu — jcg leigi liúsið þarna á
milli trjánna. En nú verð jeg að
kveðja yður. Þakka yður fyrir sam-
veruna“.
Og að vörmu spori var hún liorfin.
En Garnet var þungur í spori er liann
sneri aftur lieim á prestssetrið. Þar
sat Holland i stól og drengur sofandi
í fangi lians. Þetta var eittlivað ein-
manalegt og Garnet fór enn á ný að
hugsa um, liver ástæðan væri til þess,
að Holland gerðist einsetumaður.
Holland leit upp hlæjandi. „Hjer sit
jeg og er hæði faðir og móðir i einu.
Stundum liggur mjer við að örvænta
yfir því, en samt hefi jeg annað þvi
síðan konan mín dó“.
„Dó .... er hún dáin?“ spurði
Garnet og var eins og kæmi á hann.
„Hvers vegna efast þú um það?“
„Jeg* veit ekki .... mjer fanst það
svo undarlegt ....“.
„Já, liún er dáin. Hún dó þegar
drengurinn var árs gamall".
„En hvað það var sorglegt .... jeg
vonaði þvert á móti, að drengurinn
fengi móður sína aftur“. — Holland
svaraði engu.
Áður en Garnet fór að hátta þetta
kvöld reikaði liann út, í áttina þangað
sem konan bjó. Hann sá Ijós i glugg-
lind“, svaraði liann glaðlega. „Síðan
jeg kom til Englands hefi jeg aðeins
verið í sjúkraliúsum og lijá læknum,
þangað til jeg kom til Hollands. En
jeg vil nauðugur geta yður átroðning“.
„Jeg skil yður“, svaraði hún. „Kom-
ið þjer á morgun ef þjer getið. Jeg er
líka einmana".
Garnet þóttist geta sagt sjer sjálf-
ur, að það var ekki hann lieldur ann-
ar maður, sem hún liugsaði til er
Það var i lok fyrstu vikunnar, sem
liún spurði Garnet hvers vegna hann
tæki drenginn aldrei með sjer út í sól-
skinið. Svo hafði liann liann með sjer
undir eins næsta dag. Og — ekki vissi
hann liversvegna — liaun skyldi þau
undir eins eftir ein saman. Þegar
hann kom aftur eftir langa göngu, sá
liann að þau voru orðnir bestu vinir.
Drengurinn var i fangi hennar með
handleggina uin liálsinn á henni og
kveldroðinn varpaði ljóma á bæði
andlitin. Og glampinn sem brann i
augum hennar var eltki móðurást —
heldur ást móður til ákveðins barns.
Eftir það liafði hann drenginn altaf
með sjer. Einn daginn mælti Holland:
„Ilver er þetta, sem drengnum þykir
svo vænt um. Er það kona sem liægt
er að treysta?"
„Hún heitir frú Jesmond", svaraði
Garnet og horfði á vin sinn. En hann
virtist ekki láta nafnið neitt á sig fá.
Það rökkvaði óðum og lcyrð færð-
ist yfir umhverfið. Loks stóð Holland
upp, barði úr pipu sinni og sagði:
„Kanske drengurinn hafi gott af
þessu. Það eina sem jeg krafst, er að
þú lítir eftir lionum, að ekkert verði
að lionum og að liann verði ekki kenj-
óttur“.
Tveimur dögum síðar sátum við úti
í garðinum en drengurinn hafði verið
látinn fara inn að sofa. Þeir voru
farnir að vonast eftir honum en hann
kom ekki.
„Mjer finst drengurinn hafa sofið ó-
venju lengi i dag, Hollaud", sagði Gar-
net og leit á klukkuna. Ilolland stóð
upp og fór inn en kom aftur að vörmu
spori. „Hann er ekki i rúminu sínu!
kallaði hann skelfdur og fór að hrópa
á drenginn.
í sama bili koin kona að liliðinu.
Hún bar eitthvað i fanginu og reik-
aði i spori, eins og hún hefði
hlaupið.
„Þarna kemur frú Jesmond!“ mælti
Garnet. En Holland hvíslaði:
„Marjory, Marj'ory Fairfax!“
Þeir hlupu báðir á móti lienni. —
„Sjerðu ekki að hún ber drenginn“,
sagði Garnet. En Holland sá ekkert —
ncma konuna. Og jafnvel þó hún væri
með son hans i fanginu.
„Ilann lilýtur að liafa laumast út“,
sagði hún. „Hann liafði dottið í !æk-
inn og af tilviljun gekk jeg þar hjú
og náði í hann. En jeg kom ú síðustu
stundu".
Iloland tók drenginn án þess að
mæla orð af munni og bar liann inn.
Hún gekk liljóð á eftir. En Garnet fór
eittlivað upp i lieiði. Honum fanst
rjettast að láta þau vera eina hjá
barninu.
Þegar drengurinn opnaði augun leit
liann fyrst til konunnar. Hann rjetti
út báðar hendurnar til liennar og með
lúgu andvarpi tók liún liann og vafði
liann að sjer. Það var eins og and-
LaHgavegs Apóteli. Laugaveg
O-1 erautr nadeildin
höfum fyrirliggjandi Lestrargleraugu,
Útigleraugu, Sól, Ryk og Bílgler-
augu, Heygrímur, Gleraugnahulst-
ur margar tegundir. Loftvogir, Sjón-
aukar, Stækkunargler og Speglar.
Veðurhús. — Stofu-, úti- og bað-
mælira
og
ýmislegt
fleira.
-J