Fálkinn


Fálkinn - 21.12.1929, Blaðsíða 44

Fálkinn - 21.12.1929, Blaðsíða 44
44 F Á L K I N N ífi íss^i§§ f%. 5 Penninn sem endist mannsæfina út er búinn að ávinna sjer viðurkenningu um allan heim. Hann stendur fremstur þessi penni sem mannsaefin er of stutt til að slíta upp. Hann er fyrsti penninn, sem prýddur var fögru litálrrauti, hann er fremstur og fullkomnastur að gerð, og hann er fremstur um allan trausfleika. Með iridium snápnum reynist það ekki erfitt fyrir þig að taka samrit af öllum þínum skjölum og skrifum, en þó skrifar hann með svo þettu átaki, að ekki er ann- ar penni slíkur til þess að skriftin verði fögur. Hann er úr málm- blöndu, sem engar sýrur vinna á: skýru gulli og glitrandi geisla- málmi og þannig smíðaður að hann endist hverjum manni æfina út án nokkurrar viðgerðar. Biðjið umboðsmann okkar að sýna yður, hvernig hann er samsettur „æfipenninn", penninn, sem mannsæfin vinnur ekki á. Ollum fyrlrspurnum svarað fljótt og greinilega. Sendum gegn pðstkröfu um alt land. Aðalumboð á íslandi: Verslun Gunnars Gunnarssonar. Sheaffei^i p.A V-y 1 fyrir yður“, sagði hún með fallegri rödd. „Jeg .... jeg .... munduð þjer ekki viija kaupa af mjer kventöskur", stamaði Bill og fór hjá sjer, vegna biáu augnanna. Hann iauk upp sýnishornatöskunni sinni og fór að sýna lienni vörurnar. Hann henti henni á, hve margt væri i töskunum — spegili, farðadós, greiða og bursti — og þetta væri jafnvel í þeim allra ódýrustu. „Þessar lijerna gæti jeg selt yður verulega ódýrt“, sagði Bill og hló. „Seljið þjer mikið?“ spurði hún vin- gjarnlega. „Kynstri öll! Fólk er alveg vitlaust i liessa tegund hjerna, skal jeg segja yður. Lítið þjer á alla iitina. Þjer get- ið fengið hjá mjer tösku, sein hæfir við hvaða lit sem vera skal. Þjer gæt- uð sýnt þessar hjerna með iegnkáp- unum, sem þjer liafið þarna i glugg- anum og selt hvorttveggja samstund- is“. — Bill hafði tekið eftir, að verslunin seldi bæði regnkápur og regnhlífar. „Ef þjer sýnið rauða silkikápu í glugganum við liliðina á þessari rauðu tösku hjerna, þá kemur hver einasta ung stúlka i bænum hingað og vill kaupa“, mælti hann. f ákafanum laut hann fram yfir liúðarborðið og augu lians ljómuðu. Patzy hristi liöfuðið. í sama augnablik jirammaði annar þreyttur farandsali leið sina á járn- brautarstöðina eftir að hann liafði fengið svarið: „Ekki í dag“ hjá Patzy. Hann var með samskonar töskur og Bill hafði. Hún gat illa neitað öðr- um en keypt af hinum. En Patzy leist vel á unga manninn. Og hún fann á sjer, að liann var illa staddur. Hún fann, að það var viðvaningur, sem stóð þarna fyrir framan hana, meiri viðvaningur en nokkur seljari, sem hafði komið til hennar áður. Ekki persónulega að vísu, heldur sem selj- ari. — Hún spurðist fyrir um verðlag og gat þess, að hún annaðist innkaup fyr- ir föður sinn. „f rauninni er það jeg, sem stjórna versluninni — það er jeg sem er „sonurinn" í þessu verslunar- húsi“, mælti hún hlægjandi. Bill Brown nefndi allra lægsta verð- ið. Það var 50 aurum hærra en hjá manninum, sem farið hafði út, en samt .... „Þjer græðið á því að kaupa þessar töskur, því þjer seljið bæði regnkáp- ur og regnlilífar með þeim“, mælti sannfærandi. Hann gaf nánar gætur að svipbrigðunum i andliti hennar og hrátt misti hann alla von. Hann hafði orðið fyrir svo miklum vonbrigðum, að hann var altaf við hinu versta iiúinn. En það var þessi vonleysissvipur lians, sem rjeð úrslitunum hjá Patzy. Hún Ijet hann hafa pöntun og hana stóra. Dawson & Son var stærsta og kunnasta verslunin i bænum og hafði eingöngu góðar vörur á boðstólum, bæði dýrar og ódýrar. Bill Brown hefði getað faðmað hana að sjer fyrir pöntunina. Það var fyrsta verslunin hans þessa viku og nú var miðvikudagur. Annars hefði liann langað að faðma hana aðeins fyrir það hvað hún var yndisleg, hvað sem pönt- uninni leið. Það var komið að lokunartíma i liúðunum og Bill mintist nú Jiess, að hann var orðinn svangur. . „Getið þjer sagt mjer, hvar best er að fá sjer að borða, áður en maður fer heim?“ spurði hann. Hún nefndi gott veitingahús á næsta götuliorni. „Jeg kem þar stundum sjálf því jeg fer aldrei heim, fyr en jeg hefi lokað versluninni", sagði hún. Bill langaði mest til þess að bjóða henni að borða með sjer, en hann þorði það ekki, en kvaddi glaðlega og fór. Þegar hann gekk út rak hann töskuna sína í hurðina og Patzy liló að fuminu sem var á lionum. Hún fór i kápuna sína, leit í spegil og bætti ofurlitlum farða á nefið á sjer. Hann hafði setið hálftima á veit- ingahúsinu og var hálfnaður að horða þegar hún kominii. Hún var löfrandi — alveg töfrandi, fanst BiII. Hún gekk licint inn i salinn og virtist ekki taka eftir lionum. En svo staðnæmdist liún snögglega við borðið hans. „Nú, þarna sitjið þjer. Svo þjer haf- ið ]>á farið að ráðum mínum“, mælti hún glaðlega. „Jeg vona að yður líki maturinn". Bill stóð upp og skaut fram stól lianda lienni. Hann var ekki vanur að umgangast kvenfólk og var hinn vand- ræðalegasti. Hún hað um mat og þau töluðu saman um alt milli himins og jarðar. Hann sagði henni frá sumar- dvöl sinni í Ardennef jöllum fyrir nokkrum árum, og að hann hefði liætt við nám í efnafræði vegna þess að kyrseturnar liefðu átt svo illa við sig. Hún sagðist skilja, að honum hefði ekki orðið vel ágengt sem farandsala, en það mundi batna. Hún sæi það á honum. Þarna sáu þau og röbbuðu saman og tóku ekki eftir hvernig tímiun leið. Miðdegisverðartíminn var fyrir löngu liðinn og þjónustustúlkurnar teknar að búa borðin undir komu tedrykkju- fólksins. Það er erfitt að skera úr hvoru þeirra var ver við að tíminn skyldi líða svona fljótt. Bill var að minsta kosti i mestu vandræðum. Eðlilegast hefði verið, að hann liefði horgað það, sem hún hafði neytl ]>arna. Hann fór að leita í vasanum en þar voru ekki nema nokkrir smápen- ingar. ,4ívað hefi jeg gert af pcning- unum mínum, jeg finn eklci nema þetta“, sagði hann vandræðalega. „Hvað gerir það til“, sagði liún, „jeg horga þetta i liili. Þetta kemur stund- um fyrir mig lika. Þjer getið borgað mjer aftur, þegar þjer komið hingað næst“. Hún borgaði fyrir þau bæði, en Bill sat og braut hcilann um hvenær hann gæti ltomið næst. Hann einsetti sjer að koma næsta miðvikudag, — miðviku- dagur var lukkudagur, og þann dag var Patzy svo snemma laus úr lníð- inni. „Þarna eigum við heima“. sagði Patzy þegar þau gengu upp Stórgötu, og benti á fallegt liús milli trjánna. „Ef þjer liafið tíma til að skoða um- hverfið áður en lestin fer þá skuluð þjer gera það, ])vi lijer er fallegt. Og Bill hafði svo sem ekkert á móti þvi að ganga um með aðra eins sam- fylgd. En loks varð hann að fara. Og það var alt annar bragur á honum er liann gekk inn á járnbrautarstöðina, en verið hafði nokkurntima áður. Upp frá þcssum degi var Bill cng- inn viðvaningur sem seljari. Og ]>eg- ar liann skilaði síðustu pönlunum sínuin í vikulokin varð forstjórinn svo hiss að bann glápti á hann. Bill gat ekki liaft liugann af mið- vikudeginum. Og hrátt varð það að vana hjá honuin að fara út í bæinn á laugardagskvöldum og dvelja á gisti- húsinu til mánudagsmorguns. Og af því má marka, að það var ekki smá- ræðis verzlun, sem Bill gerði þarna i bænum, þar sem Patzy átti hcima.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.