Fálkinn - 17.12.1954, Qupperneq 19

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1954 *>i)&*>i)&*>i)&*>i)&*>i)&*>i)&*>í)&* *>í)á*>í)á*>i)á*>í)&*>i)á*>í)á*>í)&%U
siiiiii, kemur andlit Ceciliu og grannur
mj ikur likami hennar fram í meðvit-
und hans, skýrar en nokkurn tíma
áður. Á nóttinni verður hann stundum
svo altekinn af brennandi girnd þarna
í Ltla klefanum, að það er likast og
klausturveggirnir springi utan af hon-
um. í huganum lieldur hann Ceciliu
fast að sér, liann hefir lyft henni upp
á hráðviljugan hest og svo hleypa þau
á sprett saman, — langt, langt hurt
En þegar inorgunskíman gægist
gegnum litla rimagluggann, yfirbugast
hann af angist út af syndugum hug-
renningum sínum. Og við hvert áfall
lengir hann föstuna. Þetta kemur hart
niður á honum og hann er ekki nema
skuggi af sjálfum sér.
Eysteir.n ábóti sér hve tærður hann
er orðinn og verður áhyggjufullur. —
Þú fastar of mikið, sonur, segir hann.
— Það er guði velþóknanlegt að
pynta holdið, en hóf er best i hverjum
lilut. Ef þú missir lieilsuna getur þú
ekki unnið það starf, sem guð hefir
ætlað þér.
Ábótinn þarf að koma orðsendingu
til biskupsins á Hamri og stingur upp
á að Benedikt fari ferðina. — Þú hefir
gott af að kynnast nýju umhverfi, seg-
ir hann. Og bróðir Benedikt er hlýð-
inn að vanda, einn veðurblíðan vor-
morgun heldur hann af stað. Það er
að segja: liann fer gangandi'því að það
gera betlimunkarnir alllaf.
Nokkrum dögum síðar kom ókunn-
ugur ungur vegfarandi í klaustrið á
Elgesetri og baðsl jjess að fá að gerast
nemandi. Hann var vel til fara og
liafði með sér nokkra fjárupphæð,
sem hann afhenti klausturhaldara.
Ábótinn tók honum vinsamlega — og
spurði hann ekki neins fremur en
hann var vanur. En nafn varð hann að
taka sér, og af þvi að liann var svo
bjartur yfirlitum var liann kallaður
Dagur. Gesturinn varð brátt vinsæll
i munkanna hóp, hann brosti við öll-
um, og l)ó að hann virtist grannur og
veikbyggður var hann duglegur til
allrar vinnu.
Þegar bróðir Benedikt kom aftur
sá ábótinn að hann hafði rekið erindi
sitt vel. Og ábótinn sá að hann hafði
hresstst stórum við ferðina. Og Bene-
dikt var ánægðari en áður, hann fann
að honum hafði aukist þrek og að
liann hafði meira vald ýfir tilfinning-
um sínum en áður.
Hann kom í klaustrið seint um
kvöld og eftir óttusönginn varð hann
eftir í kirkjunni. Hann varð að vera
einn meðan hann væri að þakka guði
fyrir hið nýja Ijós, sem liafði birst
í sálu hans, alveg óverðskuldað. Þetta
var fagur morgunn, sólin skein gegn-
um marglitar rúðurnar í kirkjunni og
varpaði heitum blæ yfir altaristöfluna
með mynd af Kristi krossfestum.
Bróðir Benedikt hafði liorft á þessa
mynd margsinnis áður, en aldrei hafði
lionum fundist hún eins falleg og nú.
Hann andvarpaði glaður og kraup á
kné á steinþrepið og bað: — Herra,
ég joakka þér fyrir liina miklu náð
sem jaú hefir sýnt mér i neyðinni. Tak
þú ljós þitt aldrei frá mér......
í sömu svifum var hurðinni vinstra
megin við háaltarið lokið varlega upp.
Hann sneri sér til hálfs — og nú
stirðnaði hann allur. Augu Ceciliu!
Heilaga guðsmóðir — sá hann sýnir?
Það var ungi inunkurinn sem stóð
í dyrunum og bróðir Benedikt liafði
ekki séð hann fyrr. Þetta var maður
í munkakufli, og Benedikt þóttist vita
að sér hefði missýnst — samt stóð
hann upp og reikaði nokkur skref
áfram. — Cecilial
En bróðir Dagur var horfinn. í
hálfopnum dyrunum stóð hróðir Vin-
cent glottandi. — Það leyfist ekki
bræðrunum i reglu vorri að gefa
holdsfýsninni lausan tauminn frammi
fyrir heiiögu altari, sagði hann hæðn-
islega.
Bróðir Benedikt rétti úr sér. — Ég
veit jiað. En miskunnsemi guðs er
fyrst og fremst ætluð þeim, sem eiga
í baráttu við sjálfa sig. Og án þess að
skipta sér frekar af munkinum sem
starði á liann, gekk hann aftur að
altarinu, kraup á kné og laut höfði.
— Miserere mei, Deus .......
En upp frá jiessum degi varð fasta
Benedikts strangari en nokkurn tíma
áður. Sárið hafði rifnað upp á ný,
liann gat livergi fundið frið. Hann
lokaði sig inni í klefanum, liann var
svo liræddur um að rekast á nýja
munkinn. Á veggnum hékk liaglega
gert krossmark úr bronsi, og frammi
fyrir því stóð hann öllum stundum.
Og krjúpandi á kné á köldu stein-
gólfinu grátbændi hann guð og alla
engla um að hjálpa sér að gleyma.
Sér til mikillar raunar sá ábótinn,
að munkurinn sem var honum svo
hjartfólginn, varð fölari og teknari
með hverjum degi. — Ég verð vist
að senda hann eitthvað aftur, sagði
hann einn daginn við bróður Andreas,
en ekki eins langt og síðast og ekki
einan síns liðs. Bróðir Dagur getur
fylgt honum, hann cr svo vingjarn-
legur — liann getur orðið honum góð-
ur förunautur.
Einn morguninn leggja munkarnir
af stað mcð langa stafi i hönd. Þeir
eiga að fara norður í Hegravik.
Bróðir Benedikt hafði sætt sig við
að ungi munkurinn ætti að fylgja
honum. Eina nóttina jiegar hann lá
andvaka og starði út í myrkrið, hafði
hugsun gripið hann, vitfirringsleg
hugmynd, sem gerði liann heitan um
allan líkamann en svo iskaldan á
næsta augnahliki. Þetta gat ekki verið
mögulegt — hann varð að vita vissu
sína.
Þetta var snemma liausts, loftið er
tært og hlýtt. Björkin er farin að taka
á sig gullroða og sólin skín milli hvitra
stofnanna. Munkarnir ganga liver i
anars spor mjóa skógargötuna, bróðir
Dagur fer á eftir og andlit hans sést
varla fyrir liettunni. Þeir tala ekki
saman.
En þegar þeir eru komnir svo langt
að ekki sést til þeirra frá klaustrinu,
stansar bróðir Benedikt, snýr við og
starir beint inn i bláu augun.
— Cecilia! hrópar hann í örvænt-
ingu. — Veistu að þetta sem þú hefir
gert getur kostað jiig lífið.
— Hún þrífur í hettuna og ýtir
henni aftur á bak, svo að gullið liárið
felur niður á axlir hennar. — Ég veit
það, Erlendur, en ég óttast ekki dauð-
ann. Ég óska einskis nema að fá að
vera þar sem þú ert, jiótt ekki sé nema
Framhald á næstu síðu.