Fálkinn - 17.12.1954, Side 30

22 JÓLABLAÐ FÁLKANS 1954
„Sestu, Ted!“ Shipley brýndi ekki raustina, en hreimurinn var þannig að Ted varð að hlýða
Eugen Jones:
EKKI AMARS KOSTIR
BAJ SHIPLEY forstjori, sem
var orðinn gjaldþrota, sat
við stóra skrifborðið í
vinnustofunni sinni. Fyrir
framan hann lágu lirúgur af skjölum,
þar á meðal ýmis plögg frá skrifstofu
opinbera ákærandans. Þrátt fyrir
gjaldþrotið og mótlætið var yfirbragð
lians alúðlegt, og ekki var hægt að
ráða af því biygðunarkenndina sem
kvaldi liann.
Hann horfði ekki á skjölin þessa
stundina, ekki heldur á skápana, sem
voru fullir af bókum neðan frá gólfi
og upp undir loft, hann horfði ekki
á fallegu gljáandi mahognyhúsgögnin,
ekki á neitt.....
Hann starði bara út í bláinn. Hann
var að hugsa um konuna sina, sem
var iátin fyrir fimm-sex árum og hafði
látið honum eftir soninn þeirra, hann
Ted ......
Shipley fann að hún var nálægt
honum á þessu augnabliki, er hann
var að taka mikilsverðustu ákvörð-
unina á ævinni, það lá við að hann
heyrði rödd hennar og fyndi hand-
tak hennar.
„Já, elskan mín, ég ætla að gera
það,“ hvislaði hann. Hann þrýsti báð-
um böndum að brúninni á skrifborð-
inu, og augu hans fylltust tárum, sem
hann reyndi að hrinda til baka.
Þegar hann hafði náð valdi á sér
aftur kveikti hann i vindli og fór svo
að rýna í einhver slcjöl.
Shipley var sextugur, en virtist ekki
vera nema fimmtugur, þvi að andlitið
var slétt og nýrakað og augun skær.
Hann var kunnur kaupsýslumaður,
vinsæll og i miklu áliti. Framkoma
hans og látbragð var þess eðlis að
hann hlaut að vekja virðingu og til-
trú.
í dag, er hann stóð augliti til aug-
lits við smánina, tókst lionum eigi að
síður að brosa, en allir hlutu að taka
eftir dökku rákunum undir augunum
á honum, og í augunum sjálfum var
eitthvað falið sem fæstir skildu.
Hann hringdi á stofustúlkuna.
„Er hann sonur minn i herberginu
sinu?“ spurði hann. „Viljið þér biðja
hann um að finná mig.“
Shipley tók saman öll skjölin og
lagði þau ofan í skúffuna, og var ekki
fyrr búinn að því en Ted kom inn.
Þetta var ungur, einstaklega nettur
piltur, en úr augunum skein sekt og
kvíði.
„Ég ætlast til þess að þú segir mér
upp alla söguna, Ted,“ sagði Shipley
rólega og haliaði sér aftur í stólnum.
„Hvað á ég að segja — er það um
...... óhappið?“
„Ted,“ sagði Shipley hægt, „við
skulum tala saman í fullri hrein-
skilni."
„Já, auðvitað." Hönd Teds skalf.
„Við skulum nú byrja með því að
kaila hlutina réttu nafni — ekki
óhapp, heldur svik og þjófnað!“
Ted lirökk við.
„Heldurðu þá að það sé nokkur
starfsmaður i fyrirtækinu, sem hafi
stolið þessum þrjú liundruð þúsund
dollurum?“
„Ég held ekkert — ég veit hver gerði
það....... drengur minn. Við höfum
alltaf verið samrýndir síðan lnin móð-
ir þín dó. Er nokkur ástæða til að þú
vantreystir mér núna? Þú þarft ekki
að óttast neitt af mér. Ég er faðir
þinn.“
Shipley stóð upp, gekk að syni sín-
um og faðmaði liann. Hann brosti
þegar hann var sestur aftur, þó að.
liann gerði sér ljóst hvað koma skyldi.
Það var engin reiði i augnaráði lians,
aðeins ástúð og mildi.
„Sestu, Ted.“
„Nei, þakka þér fyrir, ég vil heldur
standa.......ég get ekki setið kyrr.“
„Sestu!“ Shipley brýndi ekki raust-
ina, en hreimurinn var þannig að Ted
varð að hlýða. Hann fiktaði við sígar-
ettuna, sem alltaf var að slokkna í,
þo að eldurinn héldist vel í vindli
föður hans. Það lýsti skaplyndi þeirra
beggja.
„Ég bíð!“ sagði Shipley eftir nokkra
stund.
Hann skildi vel baráttuna sem son-
ur hans átti í, og hann langaði til að
hjálpa lionum. Shipley fyrirgaf fús-
lega næstu orð Teds, þvi að liann vissi
að þau voru síðasta örvæntingarvörn-
in áður en játningin kæmi.
„Hvað áttu við, pabbi? Þú heldur
varla að ég hafi tekið peningana?"
„Þú þarft ekki annað en segja mér
að þú liafir ekki gert það,“ svaraði
Shipley rólega. „Þú veist að ég treysti
þér, eins og ég hefi alltaf gert. Þú
hefir aldrei logið að mér — eða henni
móður þinni. Mundu að það getur
verið að luin lieyri það sem þú segir
á þessu augnabliki.“
Ted hallaði sér aftur i stólnum,
hann kreppti hnefana svo að linúarnir
hvítnuðu. „Ég gerði það ekki, pabbi,
kannske er það fulltrúinn."
Shipley rétti upp höndina til að
stöðva hann. Hann leit alvarlega á
hann en sagði ekki neitt. Allt i einu
þyrmdi yfir piltinn, liann gróf and-
lilið i höndunum og hallaði sér fram
á borðið og kjökraði:
„Ég gerði það, pabbi! Eg tapaði
peningunum i kauphöllinni — ég
ímyndaði mér að ég ætti leik á borði
til að græða peninga."
„Já,“ sagði Shipley og kinkaði kolli.
„Þannig er það alltaf. Maður heldur
að maður geti gripið tækifærið til
að græða aftur það sem niaður hefir
tapað. En það kemur afar sjaldan
fyrir.“ Ilann leit við og liorfði út um
gluggann. Allt var hljótt og kyrrt, og
liann vonaði að eitthvert hljóð heyrð-
ist til að rjúfa kyrrðina. Og nú heyrð-
ist í vagni á götunni og hann rankaði
við sér aftur.
„Líttu á mig, Tedl“
Ungi maðurinn hlýddi. Hann lyfti
liöfðinu liægt frá borðinu og leit á
föður sinn, sem liorfði ástúðlega til
hans. Öliu öðru — aðeins ekki því —
hafði hann búist við. Ted gat ekki
haft augun af föður sínum.
„Hlustaðu nú á mig, drengur minn.
Ef þú ferð að aiveg eins og ég segi,
þá gefst þér nýtt tækifæri. Það er ekki
lil neins að gráta það sem orðið cr.
Þannig var ástatt að fyrirtæki mitt
gat ekki staðist þetta óvænta áfall.
Hefðirðu komið iil mín í tæka tíð
hefði mér kannske tekist að verjast
hruninu, en nú er það of seint. Fyrir-
tækið er orðið gjaldþrota — það verð-
ur sagt frá því í öllum blöðum á
morgun.“
Ted ætlaði að segja eittlivað, en
faðir hans lét á sér sjá að hann liefði
ekki talað út ennþá.
„Þú ert ekki vondur maður, Ted.
Þú getur ckki verið það, vegna þess
að þú ert sonur liennar móður þinnar.
Það er ég sem get kennt mér um
hvernig komið er. Þú fórst að braska
í kauphöllinni, þú stalst úr sjálfs þins
hendi tii að reyna að vinna aftur það
sem þú liafðir tapað. Þú hefir verið
iiugsunarlaus og iéttúðugur, en þú
gerðir þér sjálfsagt ekki ljóst livað þú
varst að gera.“
„Pabbi, ég þoii ekki meðaumkvun, ég
vissi hvað ég gerði, og ég er fús til
að þola refsinguna fyrir það.“
Shipley liikaði iítið eilt, efri vörin
litraði.
Bros hans var óeðlilegt er hann
hélt áfram:
„Móðir þin gaf mér þig — þú varst
ailt’ sem hún skildi mér eftir þegar
hún fór. Ted, þú ert liennar hold og
blóð, og nokkur liluti sálar hennar
líka. Skilurðu það? Þú ert hiuti af
konunni, sem ég hefi elskað, og sem
ég elslca ennþá. Aðeins þeir, sem hafa
átt samleið með konu eins og hún
móðir þín var, geta fyrirgefið og skil-
ið. Þegar iiún dó hefði iif mitt orðið
einskis virði ef þú hefðir ekki verið
til. Það er ekkert illt til i þér, Ted —
það getur ekki verið það, því að þú
ert sonur móður þinnar. Hún var of
mikil kona til að geta fætt annað en
það besta.“
Shipley lækkaði röddina. Hann
hvílsaði í geðshræringunni.
Ted sat hljóður og grét. Shpiiey var
ánægður því að hann vissi hvers virði
þessi tár voru.
„Ég get ekki iátið þig fara í fang-
elsi, Ted, en mig langar til að þú iær-
ir af þessu, og ég ætla að reyna að
gefa þér tækifæri, sem þú hefir aldrei