Fálkinn - 17.12.1954, Qupperneq 39

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1954 *^*^*^*^*^*^*^«^*^*^*^#^*^#^&31
og þeir fóru að berja á dyrnar. En
þá gekk fram af Nasredden Kodja og
hann lauk upp glugganum og kallaði:
„Hvaða rosti er þetta i ykkur, piltar.
3. Einu sinni liafði asni Nasreddins
Kodja strokið. Ilonum þótti þetta
illa farið og leitaði um allt að asn-
anum. Hann spurði þá sem hann hitti
hvort þeir hefðu ekki séð asnann, en
enginn gat sagt honum til hans. Eoks
hitti hann einn vin sinn: „Nei, Kodja,
Hvað vitið þið nema að tvennar dyr
séu á húsinu og að ég hafi farið út
um bakdyrnar!“ Og svo skellti hann
glugganum aftur.
hans og bað hann um að lána sér
asnann. Nasreddin hristi höfuðið og
sagði: „Eg get það þvi miður ekki,
því að asninn minn er ekki heima.
Væri hann heima, skyldi þér vera
velkomið að fá hann.“ í sömu svifum
fór asninn að rymja.
ég hefi ekki séð asnann þinn, en ég
hefi heyrt að liann sé orðinn prestur
í grísku kirkjunni."
„Mig furðar ekkert á því,“ svaraði
Kodja. „Því að þegar ég var að kenna
honum syni þinum þá tók asninn
áíltaf betur eftir en hann.“ Og svo
fór hann burt.
4. Eftir að Nasreddin hafði fundið
asnann aftur, kom vinur hans til
5. í annað skipti hafði Nasreddin
farið á markaðinn með syni sínum.
Þar keypti hann asna og þegar þeir
fóru heim lét hann son sinn ríða
asnanum en sjálfur gekk hann sam-
síða. Bráðlega mættu þeir fólki, sem
sagði: „Heimur versnandi fer. Lítið
á ietingjann þarna, sem silur á asn-
anum og hefir.það náðugt, en lætur
„Af hverju lýgurðu svona, Kodja.
Ég heyri sjálfur að asninn er að rymja.
Heyrirðu það ekki sjálfur?" En skóla-
meistarinn var ekki að baki dottinn.
Hann þóttist móðgast og sagði: „Nú
tekur í hnúkana. Þykist þú ætla að
gera mig að lygara, gráhærðan mann-
inn, og ætla að trúa asnanum betur
en mér.“ Og svo skellti liann hurðinni
á nefið á vini sinum.
G. En bráðum mættu þeir mönnum
aftur. „Hafið þið séð verri meðferð
á skepnum!" kölluðu þeir. „Það er
svívirðing að kvelja veslings skepn-
una svona. Gætu þeir elcki labbað og
lofað aumingja skepnunni að hvíla
sig!“ — „Við skulum fara af baki,
drengur," sagði Nasreddin. Nú gengu
þeir báðir um stund þangað til þeir
gamla manninn lilaupa, gapandi af
mæði.“
Nasreddin heyrði hvað það sagði
og nú lét hann drenginn fara af baki
en settist sjálfur á asnann. „Jæja, nú
er það víst ánægt!“ sagði liann.
En innan skamms mættu þeir nýj-
um hóp, og einn í hinum sagði: „Lítið
þið á, þetta er aumi faðirinn. Hann
riður sjálfur, en lætur aumingja
drenginn hlaupa." Þá sagði Nasredd-
in: „Sestu fyrir aftan mig, drengur."
7. Nasreddin Kodja var kvæntur
ekkju, sem hafði þann leiða vana að
vera alltaf að tala um „blessaða
manninn sinn sáluga“. Einn daginn
er þau voru nýsest að miðdegis-
verði, brenndi hún sig á súpunni.
Hún brenndist svo illa að tárin komu
fram í augun á henni, en hún lét sem
ekkert væri, jiangað til maðurinn
hennar sagði: „Af hverju eru að gráta,
gæskan?“
„Eg fór að gráta vegna þess að mér
datt í hug, að blessuðum manninum
liittu nýjan hóp, sem hló að þeim og
einn sagði: „Sjáið þið svíðinginn. Nú
hefir liann keypt sér nýjan asna og
svo tímir hann ekki að nota hann.
Það er mikið að hann ber hann ekki
heim.“
Nasreddin tók þetta ráð og bar asn-
ann í fanginu. Og svo sagði hann við
son sinn: „Þegar þú eignast asna
skaltu aldrei taglskella hann svo að
fólk sjái. Þá segja sumir að þú takir
of lítið og aðrir of mikið, og liættir
ekki fyrr en ekkert tagl sé eftir á
asnanum.
minum sáluga þótti þessi súpa svo
góð,“ sagði hún hrærð og ætlaði að
fara að stinga skeiðinni upp i sig
aftur. Nasreddin svaraði henni ekki,
en fékk sér i staðinn fulla skeið af
súpunni, en undir cins og hún var
komin upp í liann fylltust augun á
honum af tárum. Og nú spurði kon-
an: „Af liverju ertu að gráta?“ —
„Eg cr að gráta út af því að skap-
arinn skyldi ekki hirða svarksálina
í þér fremur en mannsins mins sál-
uga,“ svaraði Nasreddin angurvær.
8. Einu sinni bað kerling Nasreddis
hann um að sækja handa sér gott og
kalt vatn. Hann fór út með skál og
fyllti liana og áður en hann fór inn
athugaði hann livort vatnið væri
hreint. Þegar hún hafði drukkið
nægju sina úr skálinni, tók liann hana
og liorfði nú vel og lengi á vatnið sem
eftir var. Henni þótti skritið að hann
skyldi athuga vatnið svona vel, eftir
9. Nasreddin átti lamb, sem honum
þótti svo vænt um, að liann tímdi
ekki að drepa það. En nokkrir ungir
menn í borginni strengdu þess heit
að halda veislu og að aðalrétturinn
skyldi verða lamb Nasreddins. Þeir
vildu ekki óvingast við hann, og þess
vegna urðu þeir að leika á hann. Og
einum datt ráð í hug.
„Við skulum fara um borgina og
segja öllum, að frægur stjörnuspek-
ingur hafi spáð lieimsendi.“ Þeir
ákváðu daginn og fóru svo að bera
þetta út. Og það barst til allra eyrfia,
líka Nasreddins.
Nokkrum dögum fyrir „dómsdag"
fóru piltarnir til Nasreddins. Þeir
fóru að.tala um hvernig viðfelldnast
væri að kveðja þennan heim og voru
sammála um að best færi á þvi að
halda veislu.
10. Nasreddin féllst á það, en var
í vafa um hvað hann ætti að leggja
að hún var búin að drekka, og spurði
hvers vegna hann gerði það. — „Það
skal ég segja þér,“ svaraði liann.
„Áður en ég fékk þér skálina voru
lirjár brunnklukkur í vatninu, og mig
langaði til að athuga hvernig farið
hefði fyrir þeim. Nú sé ég að ekki
er nema ein eftir."
Eftir það sótti konan sér alltaf
vatn sjálf. )
til veislunnar. Og þá sagði auðvitað
einn, að hann gæti lagt til lambið
sitt. Hvað gæti hann gert betra við
lambið, úr þvi að heiinurinn væri að
forganga? Nasreddin féllst á þetta, og
daginn eftir, veisludaginn, kom hann
með lambið. Því var slátrað og það
var steikt á teini yfir stóru báli, því
að veislan var lialdin undir beru lofti.
Nasreddin tók að sér að steikja lamb-
ið, en hinir fóru úr jökkunum og í
boltaleik. Meðan þeir Voru i leiknum
tók Nasreddin allar flíkurnar og
fleygði þeim á eldinn, en þegar lambið
var fullsteikt kallaði liann á piltana.
Þeir urðu ævareiðir er þeir sáu snepl-
ana, sem eftir voru óbrunnir af spari-
flikunum þeirra, en þá sagði Nas-
reddin ofur rólega: „Hvað ætli þið
hafið við sparifötin að gera, úr því
að heimurinn ferst á morgun?“ Og
svo settist hann og fór að borða með
bestu lyst. *
E N D I R .
EINKENNILEGUR STAÐUIt.
í Syosset í New York-ríki er bónda-
bær, sem lieitir „Lollipop Farm“.
Lollipop þýðir „sleikjubrjóstsykur“
og bærinn liefir fengið þetta nafn
sökum þess að hvert barn, sem kemur
á bæinn, fær að velja sér sleikjubrjóst-
sykur úr stórri körfu, sem stendur í
bæjardyrunum og er full af ýmiss kon-
ar gerðum af sleikjubrjóstsykri. En
það er fleira einkennilegt við Lolli-
pop Farm en þetta. Það skemmlileg-
asta er að þarna eru öll þau lnisdýr,
sem börnum þykir mest gaman að:
litlir asnar, smáhestar, kálfar og fol-
öld, gæsir og endur, hænsni og dúfur
o. fl. o. fl. Börn sem koma þarna fá
að gefa dýrunum og leika sér við þau.
Þarna er heimilisfólkið boðið og búið
til að svara öllu þvi sem krakkarnir
spyrja um. Þetta er eins konar dýra-
garður, þar sem aðeins eru tamin dýr.
En mörgum krokkum þykir meira
gaman að fá að setjast á bak litlum
hesti eða gefa lambi mjólk úr pela en
að liorfa á ljón í búri.