Fálkinn - 08.03.1961, Blaðsíða 24

Framhaldssaga eftir Patricia Fenwick
STJÖRNUHRAP
Irena mundi, að hann var stór og samanrekinn. Þarna í
stofunni sýndist hann enn tröllslegri — risi í skyrtu, sem
var opin í hálsinn, og í khakíbuxum með leðurbelti. Yelkt
vindlingabréf stóð upp úr skyrtuvasa hans, og um leið og
hann kom inn í stofuna, nam hann staðar til að slökkva í
hálfreyktum vindlingi, um leið og hann fleygði frá sér
flókahattinum, sem hann hafði haft á höfðinu.
Hann heilsaði Irenu kurteislega og bað afsökunar á að
hann hefði ekki getað verið viðstaddur, þegar hún kom. —
Ég fer til Buenos Aires á morgun, og það er ýmislegt, sem
ég þarf að ganga frá áður en ég fer. Irena var hissa á, hve
rödd hans var lág og mjúk — alger andstæða við útlitið.
— Viltu biðja hana Rósu um að koma með meira te,
Grant, sagði Diana, en hann hristi höfuðið. — Ég vií
ekki te, þökk fyrir. Ég vil heldur glas af sérríi.
Hann gekk um þvera stofuna og hellti í glas handa sér.
Og svo hlammaði hann sér í stól með glasið í hendinni.
— Jæja, þér komuð til að hressa upp á Diönu í einver-
unni, sagði hann við Irenu. — Það var fallega gert af yður
að slíta yður frá öllu samkvæmislífinu í Copacabana og koma
með sólskin svolitla stund hingað í frumskóginn.
Orðin virtust saklaus og blátt áfram, en einhverra hluta
vegna kipptist Diana við, eins og hún vildi verjast einhverri
leyndri hótun, sem hún ein skildi í þessum orðum.
— Þetta er kannske út úr, en hér er mjög fallegt, sagði
Irena létt. Svo sneri hún sér að Diönu og bætti við, brosandi:
— Og ég er hrifin af heimilinu þínu. Það er ljómandi fallegt.
Hún mundi, að Coral hafði einhvern tíma sagt, að Diana
hefði glöggt auga fyrir herbergjaskipun. Það var það fyrsta,
sem Coral hafði sagt henni um Diönu.
Grant sagði, eins og hann hefði lesið hugsanir hennar: —
Já, hún Diana hefur auga fyrir slíku. En það vitið þér sjálf-
sagt áður .... eða hafið þér ekki gert yður ljóst, að heimilið
yðar er sköpunarverk hins góða smekks konunnar minnar?
— Grant! sagði Diana hvasst, en hann lét sem hann heyrði
það ekki.
Góða mín, það er ástæðulaust að skammast sín fyrir það.
Ég er viss um að frú Congreve veit ofurvel, að bæði hún
og ég höfum höndlað hamingjuna og komizt í gott hjóna-
band út af einum riðandi stiga. Hefði þessi stigi ekki dottið,
meðan fallegu fæturnir á þér stóðu í honum, mundir þú ekki
hafa verið í Rio með brotinn handlegg. Og þá hefðum við
ekki hitzt kvöldið sæla hjá Coral. Og þar af leiðandi hefðir
þú ekki verið hérna núna .... og iðrast eftir að þú sleizt
trúlofuninni við Hugh Congreve.
Hann hafði ekki brýnt raustina. Hann brosti enn. En brodd-
urinn bak við þessi hógværu orð, var ekki leyndur framar.
Hann var greinilegur núna — hræðilegur og vafalaus. Diana
varð náföl og lyfti annarri hendinni upp að titradi vörunum.
— Mér finnst réttast að hreinsa loftið, sagði Grant við
Irenu áður en hún gat sagt nokkuð. — Þá vitum við hvar
við stöndum. Diana hefur alltaf vanizt því að dekrað væri
við hana. Það er meinið. Hún átti ástríkan föður, sem gaf
henni allt sem hún óskaði sér, og henni finnst enn, að hún
eigi að fá allt, sem hún óskar sér. Það er allt í lagi, svo
lengi sem hún óskar sér ekki að vera gift öðrum manni.
Þér eruð vafalaust sammála mér um það. Og án þess að gefa
Irenu tíma til að svara, sneri hann sér að Diönu og sagði:
— Það er ástæðulaust, að vera svona kvíðin, góða mín. Við
erum siðað fólk, og allur er varinn góður! Dauðaþögn varð
í stofunni og hann tæmdi glasið sitt, setti það á borðið og
24 FALKINN
stóð hægt upp. Eitt augnablik stóð hann við hlið konu sinn-
ar og horfði á hana með byrstum svip. — Ég nota enga
tæpitungu um það, Diana, sagði hann og ógnandi undirtónn
var í röddinni. — Enginn skal gera mig að fífli, og sleppa
frá því óskaddaður. Ég hef hugsað mér að sleppa ekki því,
sem ég á. Hann þagnaði augnablik og sneri sér svo að Irenu
og kinkaði kolli. — Verið þér sælar, frú Congreve. Því mið-
ur get ég ekki talað við yður lengur, ég hef svo margt að
hugsa í dag.
Um leið og hurðin lokaðist á eftir honum, fór Diana að
gráta.
Irena reyndi að hugga hana, en fannst líkast og hún hefði
stigið á sprengju.
Eina stundina — fyrir aðeins tíu mínútum — hafði allt
verið rólegt og eðlilegt; hún hafði verið að drekka te með
Diönu í skemmtilegu stofunni hennar og þær talað um dag-
inn og veginn. En allt í einu og formálalaust hafði orðið
sprenging undir fótunum á þeim og allt hafði komizt á ringul-
reið. Ef Grant hefði reiðst og haft í frammi háreysti, hefði
þetta allt verið skiljanlegra. En þessi hógværa rödd hans
hafði gert orð hans miklu áhrifameiri en ella mundi. Ef
hann hefði verið drukkinn ....
En hann var ekki drukkinn .... og hann hafði varla brýnt
röddina. Jafnvel hótunin, sem hann hafði um orð, var sögð
með lágri röddu. „Það er ekki það sem hann segir,“ hafði
Brian einhverntíma sagt um hann, „heldur hvernig hann
segir það .... og hvernig hann lítur á menn. Ég held hann
dáleiði þá.“ Irena fór að skilja hvað hann hafði átt við. Grant
hafði í rauninni dáleitt bæði Diönu og hana sjálfa. Að undan-
teknu því eina orði — Grant! sem Diana hafði hrópað upp,
hafði hvorug þeirra sagt aukatekið orð meðan hann var
að rausa. Þær hefðu eins vel getið verið lafhræddar skóla-
telpur eins og fullorðnar manneskjur.
— Hann er brjálaður, Irena, sagði Diana, — Ég sver þér
að hann er brjálaður. Þú veizt ekki .... Aðeins af því að
ég sagði að .... Niðurlag setningarinnar drukknaði í gráti.
Hvað hafði hún sagt? Irena fór að velta því fyrir sér. Hvað
hafði valdið því að hann sleppti sér svona? Hvað hafði hann
uppgötvað .... eða hélt sig haft uppgötvað — sem gat kom-
ið honum til að láta svona?
CORAL MÁTTI EKKI SIGRA.
Diana hætti smámsaman að gráta, en hún hafði orðið
fyrir auðmýkingu og rangsleitni og varð að svala sér. —
Hann hatar mig, Irena, hann gerir það. Þú veizt ekkert. Eng-
inn veit neitt. Þetta er eins og martröð .... Ég vissi ekki •—
ég skildi ekki .... Coral sagði ekkert .... ég get ekki hald-
ið áfram svona .... ekki eftir þetta ....
Hugur Irenu festist við nafnið Coral. Hversvegna Coral?
Grant hafði nefnt hana líka.
Hversvegna? Ekki var sjáanlegt að neitt samband væri
þar á milli ....
En þetta skýrðist allt fyrir henni smám saman. Það fór
að taka á sig mynd meðan Diana var að veina. Samhengis-
laus orð og hálfar setningar runnu saman í heild: Diana
hafði þráð Hugh og gekk með handlegginn í gipsi .... hún
tók feginsamlega tilboði Coral um hjálp. Hún heimsótti Coral
og þar kynntist hún Grant .... og hann hafði orðið ástfang-
inn og dáðst að henni: — Hann getur verið mjög heillandi,
þegar hann vill, Irena .... Og Coral hafði fundist ég vera
einmana án Hughs ....
Coral hafði notað sér að Diana var ein, hugsaði Irena með
sér meðan Diana var að segja frá, með grátstafinn í kverk-
unum. Og hafi Diönu sjálfri ekki fundizt hún vera einmana,
mun Coral vafalaust hafa talið henni trú um að hún væri
það. Coral var sýnt um að telja fólki hughvarf og fá það til að
trúa því, sem hún vildi láta það trúa .... og Diana var
laus í rásinni, eins og Valerie hafði einhverntíma sagt. For-
tölur Coral .... og þokki Grants .... og Hugh, sem var
þúsundir mílna í burtu. Diana hafði ekki átt sér undankomu
auðið, hugsaði Irena raunamædd með sér.
Nafn Coral var eins og rauður þráður gegnum alla söguna.