Fálkinn - 08.03.1961, Blaðsíða 25

— Hún sagði að það væri ekki rétt af mér að giftast Hugh
úr því að það væri svona auðséð, að ég væri ástfangin af
Grant. Ég vissi ekki hvað ég átti að gera, Irena .... ég var
algerlega rugluð. Ég vildi bíða þangað til Hugh kæmi heim.
Mér fannst að ef ég sæi hann aftur og fengi að tala við
hann, mundi allt lagast aftur og ég mundi vita hvað ég
ætti að gera, en Coral sagði ....
Þetta var kjarninn í þessari raunasögu, hugsaði Irena með
vaxandi gremju. „Coral sagði .... “ Coral hafði verið af-
brýðisöm gagnvart stúlkunni, sem Hugh ætlaði að kvænast
og hafði að yfirlögðu ráði tekið það í sig að koma Diönu
úr spilinu með því að fá hana til að slíta trúlofuninni. Hún
fékk hana til að giftast Grant Summers áður en Hugh kæmi
til baka frá Englandi.
— Hún var í brúðkaupinu okkar, sagði Diana. — Hún
var eini gesturinn — við giftumst í flýti. Hún sagði, að bezt
væri að hafa það þannig — að það væri léttara fyrir Hugh
að tekið væri af skarið. Hún var einstaklega hjálpsöm og
alúðleg ....
Jú, ekki var að efast um það. Hversvegna skyldi hún ekki
vera það? Meðan verið var að gefa Grant og Diönu saman
mun hún hafa horft inn í framtíðina með sigurvissu og eftir-
væntingu. Þegar Hugh kæmi aftur, nokkrum vikum síðar,
vonsvikinn og dapur, mundi hann verða þakklátur fyrir alla
þá huggun og skilning, sem hún — Coral — sýndi honum.
Irena mundi fyrsta kvöldið, sem hún hafði séð Coral. Coral
hafði staðið í dyrunum með báðar hendur framréttar ....
áköf og ljómandi af ánægju.
Irenu hafði ekki grunað neitt þá. Jafnvel ekki þegar andlit
Coral varð eins og múmía eitt augnablik, er Hugh kynnti
henni Irenu sem konuna sína. Þá hafði Irena ekki haft hug-
mund um hvernig í þessu lá. Hún hafði alltaf vitað, að Coral
hafði ýmigust á henni, en ekki haft grun um ástæðuna til þess.
Nú hrökk hún við og komst til veruleikans aftur. Diana
fór að tala aftur. Það var líkast og hún væri að leita að
afsökun.
— Það var ekki satt, þetta sem Grant sagði, Irena. Hann
var aðeins að særa og auðmýkja mig. Það er ekkert á milli
okkar Hugh —■ ég get svarið það. Þú verður að trúa mér
þegar ég segi það.
Ekkert annað en að Hugh var enn ástfanginn af Diönu
.... og að Diana hafði fengið ráðnúm til að hugsa sig um
og iðrast þess sem hún hafði gert.
— Þú trúir mér, er það ekki, Irena? spurði Diana biðj-
andi. — Grant velur svona orðalag þegar hann hæðist. Hann
er svona — afbrýðisamur, hefnigjarn og grimmur ■— aðeins
vegna þess að ég hef verið trúlofuð Hugh .... einu sinni.
Þú verður að trúa mér.
Irena andaði djúpt. — Já, Diana, auðvitað trúi ég þér.
Hvað gat hún sagt annað? Þær gátu ekkert gert til þess
að bæta úr þessu. Coral hafði gefið tóiji^n, og þau höfðu
dansað eftir hennar geðþótta, öll fjögur. Og það eina, sem
hægt var að gleðjast yfir í öllu þessu var: að Coral hafði
ekki sigrað.
Ekki ennþá ....
Það voru þessi tvö orð, sem réðu ákvörðun Irenu: Coral
mátti aldrei sigra! Hugh skyldi fá að vita sannleikann um
hana — núna strax — áður en hún gæti gert meiri bölv-
un en orðið var.
— Nú verð ég að fara, sagði hún við Diönu. Við Hugh
erum boðin út í kvöld. Hún leit á klukkuna og sá að fram-
orðið var, áliðnara en hún hafði haldið. Hún varð að flýta
sér, ef hún átti að komast heim og hafa fataskipti í tæka
tíð. Diana var þrútin af gráti. — Þú verður að laga á þér
andlitið, Diana, sagði Irena. — Þú kærir þig líklega ekki
um að Brian sjái að þú hafir grátið.
ÞÚ MÁTT EKKI SEGJA HUGH ÞAÐ!
Diana gegndi Irenu og fór með henni inn í svefnherberg-
ið. Nú var hún orðin róleg og stillileg og skammaðist sín
fyrir hvernig hún hafði látið geðshræringuna hlaupa með
sig í gönur.
— Þetta var auma heimsóknin fyrir þig, Irena. Þú verð-
ur að afsaka þetta. Þú óskar auðvitað, að þú hefðir aldrei
komið.
— Þvert á móti, mér finnst gott að ég kom, sagði Irena.
Þegar Diana settist við snyrtiborðið til að laga á sér and-
litið, datt henni í hug að enn væri eitt eftir, sem hún var
í vafa um. — Hvernig stóð á að Grant sagði þetta allt áðan,
Diana? Hefur eitthvað gerzt milli ykkar, sem knúði hann
til þess?
Diana hristi höfuðið. — Nei, ekkert. Ekkert nema þetta
venjulega, meina ég. Ég sagði honum að þú ætlaðir að koma
og hann .... ja, hann varð dálítið storkandi, en því er ég
vön. Mér datt ekki í hug að hann mundi leyfa sér að gera
svona uppþot. Raunaleg augu hennar mættu augum Irenu
í speglinum. — Hann hefur vitað lengi, að ég er ekki ham-
ingjusöm í sambúðinni við hann, — mér er ekki lagið að
dylja tilfinningar mínar — og það hefur auðvitað sært metn-
aðargirnd hans. Hann er hræðilega hégómagjarn — og hræði-
lega afbrýðisamur. Ég uppgötvaði það þarna um kvöldið í
samkvæminu hjá Coral — kvöldið sem við hittum þig og
Coral í fyrsta skipti. Mér varð dálítið órótt þegar ég sá
Hugh, og það sá Grant. Á heimleiðinni vítti hann mig fyrir
að ég væri ástfangin af Hugh ennþá og vildi ekki trúa mér
þegar ég sagði honum að ég væri það ekki — að Hugh væri
giftur .... Hún þagnaði og hló uppgerðarhlátri. — Það er
fráleitt að vera að tala við þig um þetta? Ég veit ekki hvað
þú heldur um mig?
Irena bandaði höndunum. — Hversvegna skyldir þú ekki
vera hreinskilin við mig? Við erum siðað fólk, hvað sem
öðru líður. Hún mundi, að Grant hafði sagt sömu orðin. —
Hversvegna ferðu ekki frá honum, ef þér liður illa? spurði
hún og horfði á andlit Diönu í speglinum. Diana var að
nudda smyrslum á andlitið, en hætti snöggvast og hnyklaði
brúnirnar.
— Ég veit ekki. Það er líklega stolt.
— Stolt?
— Já, það eru ekki fullir þrír mánuðir síðan ég sleit trú-
lofuninni við Hugh til þess að giftast Grant, sagði Diana. —
Enginn sagði neitt, en ég veit að öllum fannst ég hafa hagað
mér lúalega við Hugh .... og þegar hann kom aftur og var
giftur annarri, fór fólk að tala um þetta aftur .... og ef
ég færi frá Grant núna, yrði ég að viðurkenna að ég hefði
ekki getað haldizt við hjá honum nema þrjá mánuði ....
Það var óþarfi að ljúka setningunni. Irena skildi, að Diana
var ein af þeim, sem lagði mikið upp úr hvað fólk sagði.
— Og auk þess mundi hann aldrei fallast á skilnað, bætti
Diana við.
Þau höfðu þá talað um það. ■—- Hefur hann sagt það?
Diana hristi höfuðið. — Ekki berum orðum. En það var
það, sem hann átti við í dag, er hann sagðist ætla að halda
því, sem hann ætti. Hún hélt áfram að snyrta andlitið og
fór vandlega að öllu: — smyrsl, andlitsduft .... og ofur-
lítinn roða í kinnarnar. Um leið og hún rétti út höndina eftir
vararoðanum, sagði hún: — Þú getur ekkert við þessu gert.
Enginn getur við þessu gert nema .... Hún sneri sér á stóln-
um og leit biðjandi á Irenu. — Þú mátt ekki segja Hugh
þetta, Irena. Þú mátt ekki segja honum neitt af því sem ég
hef sagt.
— En ....
— Nei, þú verður að lofa mér að segja ekki neitt.
Frh.
Fyrir aðeins tíu mínútum hafði allt verið
rólegt og eðlilegt. Hún hafði verið að
drekka te með Díönu og talað um daginn og
veginn. Eit allt í einu hafði orðið sprenging...
FALKINN 25