Fálkinn - 08.03.1961, Blaðsíða 28

Undir fölsku
Framh. af bls. 9.
blöðunum, sem hún seldi í búðinni hjá
sér, en hún hafði aldrei sjálf orðið ást-
fangin og trúði því þess vegna ekki.
Æskan var orðin svo eirðarlaus og spillt.
Kannski var það stríðinu að kenna .. .
Upp frá þessu var Rósa með Pétri
Kliifer á hverjum einasta degi og dag
nokkurn sagði hún við systur sína:
— í kvöld fer Pétur út í heiminn til
þess að þéna peninga. Hann kemur aft-
ur eftir þrjú ár og þá giftum við okkur.
Það er afráðið og ég er í sjöunda himni
af gleði og hamingju. Hann ætlar að
skrifa mér í hverri viku, svo að við sé-
um í stöðugu sambandi hvort við ann-
að. Þá verður tíminn ekki eins lengi að
líða hjá okkur. Þú verður að sjá um, að
ég fái bréfin strax og þau koma. Þegar
ég fæ atvinnu og bréfin koma, þegar
ég er ekki heima, þá verðurðu að
hringja strax til mín, svo ég geti skot-
izt bg sótt þau í kaffitímanum.
— Það var leiðinlegt, að þú skulir
ekki vita hvernig er að vera ástfangin,
Agatha mín, bætti hún við eftir litla
þögn og brosti lítið eitt. — Það er eins
og að vera í Paradís.
Agatha vissi ekki, hvað hún ætti að
segja við þessu. Hún þekkti ekki þessa
tilfinningu, en hún reyndi samt að taka
þátt í gleði systur sinnar og sagði:
— Ég vildi óska að þú yrðir ham-
ingjusöm.
Þetta kvöld fór Pétur Klufer með
vöruflutningaskipi til Suður-Afríku.
Rósa stóð á bryggjunni og veifaði, þar
til skipið hvarf úr augsýn.
★
Pétur Klúfer hafði aldrei komið í
tóbaksbúðina við höfnina. Þau höfðu
alltaf verið saman í bænum. Þau lifðu
aðeins fyrir hvort annað, og höfðu ekki
tíma til að hugsa um neitt. En Pétur
„Vessgú, nœsti.“
28 FÁLKINN
flaggi -
hafði að sjálfsögðu fengið heimilisfang
Rósu og hann vissi einnig að hún bjó
með systur ,sinni, sem hafði gengið
henni í móður stað.
Stuttu síðar fékk Rósa bréf frá fyrir-
tæki, þar sem henni var boðin atvinna.
Nú var laus staða fyrir hana og hún var
beðin um að mæta sama dag á skrif-
stofunni klukkan 18 eftir hádegi. Hún
ræddi við tilvonandi húsbændur sína og
það samtal ,stóð yfir í lengri tíma en
hún hafði búizt við. Til þess að spara
sér tíma fór hún þvert yfir höfnina á
heimleiðinni, en höfnina þekkti hún út
og inn. Þetta voru jú bernskuslóðir
hennar. En höfnin var orðin allt öðru
vísi, en hún hafði verið fyrir stríð. Rúst-
ir voru á mörgum stöðum. Hvert sem
litið var blöstu við gapandi rústir, skot
á skot ofan og múrsteinahrúgur alls
staðar. Það var ekki eins auðvelt að
stytta sér leið gegnum höfnina eins og
það hafði verið á æskudögum Rósu.
Rósu var þetta ekki ljóst, þar sem
hún var áköf í að komast heim til þess
að segja systur sinni frá nýjum gleði-
tíðindum: Hún var búin að fá góða og
vel launaða stöðu. Nú gat hún unnið sér
inn peninga á sama hátt og Pétur. Ekki
var vanþörf á því. Það mundi kosta
skilding að setja nýtt heimili á stofn.
Til að byrja með raulaði hún glaðlega
fyrir munni sér, en smátt og smátt fór
hún að bíta saman tönnunum og gretta
sig, því að hún óð þarna í möl og múr-
steinabrotum. Það var farið að dimma
og auk þess var rigning. Ef til vill var
hugur hennar bundinn við Suður-Af-
ríku. Ef til vill var hún að hugsa um
fyrsta bréfið, sem hún ætlaði að skrifa
elskhuga sínum. Það mun aldrei koma
í ljós. Hin eina, sem vitað er, er að
Rósa steyptist nfan í vatnsþró, sem varð
á vegi hennar, og drukknaði. Engin
heyrði hana hrópa á hjálp, því að allri
vinnu við höfnina var lokið þennan dag
og allir forðuðust að vera í námunda við
þessar hvimleiðu rústir.
Snemma næsta morgun fannst unga
stúlkan drukknuð og í einum af sjúkra-
börum slökkviliðsins var hún borin
sveipuð teppi í litla húsið.
Það var eins og Agatha yrði að steini,
þar sem hún stóð yfir líki systur sinnar.
Það var eins og eitthvað brotnaði innra
með henni. Hún mælti ekki orð frá vör-
um, en varð öskugrá í framan. Upp frá
þessu var hún þögulli og innilokaðri en
hún hafði áður verið. Hún fann að hún
hafði ekki framar neitt til þess að lifa
fyrir. Hún hafði svo til aldrei látið sjá
sig utan hafnarhverfisins. Nú fór hún
oft í kirkjugarðinn. Á meðan var verzl-
unin lokuð tímunum saman og þegar
hún kom aftur heilsaði hún óþolinmóð-
um viðskiptavinum sínum með þögn-
inni einni saman.
Bréfið frá Afríku.
Dag nokkurn kom loksins fyrsta bréf-
ið frá Afríku. Utan á því stóð Rósa Dorn-
berg. Þá nótt lá Agatha andvaka í rúmi
sínu og starði með stórum og uppglent-
um augunum upp í loftið. Lokað bréfið
lá á náttborðinu hennar og hún átti í
miklu sálarstríði.
Ég get ekki skrifað honum, að Rósa
sé látin. Ég get alls ekki orðað slíkt bréf,
hugsaði hún með sér. Hann er einn í
framandi landi og á þar enga vini. Ef
hann fær að vita, að stúlkan, sem hann
elskar sé ekki lengur á lífi, mun hann
missa allan kjark. Það ríður honum að
fullu.'Rósa hafði sagt, að báðir foreldr-
ar hans hefðu látizt í loftárás í stríðinu.
Hann stóð einn uppi í veröldinni og átti
engan að, nema Rósu.
Það væri blátt áfram grimmdarlegt af
henni, að segja honum að Rósa hefði far-
izt á sviplegan hátt af slysförum, ör-
skömmu eftir að hann fór til Suður-Af-
ríku. Svo grimm og ómannúðleg get ég
ekki verið, hugsaði hún. Það verður að
bíða þar til síðar, þegar hann er búinn
að koma sér fyrir og eignast nýja vini.
Eitthvað í líkingu við þetta voru
hugsanirnar, sem flugu um huga Ag-
öthu Dornberg eins og leiftur. í morg-
unsárið stóð hún á fætur og opnaði
bréfið:
— Elskan mín. Ég er kominn hingað
heilu og höldnu. Eftir nokkra daga fer
ég lengra inn í landið. Hvað ég er ham-
ingjusamur yfir því að hafa hitt þig.
Hugur minn er hverja stund hjá þér . . .
Bréfið var allt í þessum dúr, þrjár
þéttskrifaðar blaðsíður. Ástin sat vissu-
lega í fyrirrúmi og skaut upp kollinum,
þótt hann skrifaði henni um allt annað.
Á því andartaki, sem Agatha lauk
lestri bréfsins, tók hún ákvörðun, sem
nefna mætti miskunnsama lygi eða
hvíta lygi:
Hún settist við skrifborðið og svaraði
bréfinu á þann hátt sem hún gat ímynd-
að sér, að Rósa hefði svarað því. Og
undirskriftin:
—• Þín elskandi Rósa.
Bréfaskriftirnar voru hafnar.
Þær héldu áfram í þrjú ár. Gamla
fröken Dornberg hafði aldrei skrifað
eitt einasta ástarbréf undir eigin nafni,
en núna, þegar hún skrifaði fyrir hönd
hinnar látnu systur sinnar, var eins og
brytist fram ást, sem ef til vill hafði
leynzt innra með henni, og sem hún
hafði alltaf þráð. Þetta olli henni erfið-
leikum til að byrja með, en smátt og
smátt varð henni þetta eðlilegt, því
að hún lifði sig inn í það hlutverk,
sem hún hafði tekið að sér . . . tilneydd
vegna hinna illu örlaga, sagði hún öðru
hverju við sjálfa sig.
Pétur Klúfer verkfræðingur í Afríku,
gat ekki trúað öðru en bréfin kæmu
í raun og veru frá stúlkunni, sem hann
hafði orðið ástfanginn af á svo skjót-
an hátt síðustu vikuna, sem hann dvald-
ist í Hamborg. Hann þekkti ekki rithönd
Rósu, — til þess hafði kunningsskapur
þeirra verið of stuttur. En í gegnum