Fálkinn - 08.03.1961, Blaðsíða 27

Hádegisblöðin fluttu fregnina: Mill-
jónamæingurinn Ellington Breese hefur
verið myrtur. Óðagotsfólkið í New York
hrifsaði blöðin af sölumönnunum og
þessi gífurfregn var umtalsefnið að
minnsta kosti til kvölds þennan dag.
Undir stórletruðum fyrirsögnum var
sagt frá því, að gamli maðurinn hefði
verið drepinn á eitri. Þegar þjónninn
kom inn í svefnherbergið um morgun-
inn lagði á móti honum sætkenndan
þef, svo að hann tók andköf. Hann staul-
aðist inn í herbergið, hélt um nefið og
barðist við ógleðina þangað til hann
hafði opnað gluggann. Þegar hann hafði
andað að sér hreinu lofti, flýtti hann
sér að rúmi gamla mannsins. Hann hörf-
aði til 'baka, þegar hann sá hvernig
ástatt var: Breese gamli lá steindauð-
ur í rúminu.
Lögreglunni var gert aðvart og húsið
afgirt. Þeir tæknifróðu könnuðu hvern
krók og kima. Blossarnir frá ljósmynda-
vélunum gerðu samfellda ofbirtu í svefn-
herberginu og hinum megin við gang-
inn sat lögreglufulltrúinn og yfirheyrði
nánustu ættingja og heimafólkið. Allir
virtust vera steini lostnir og harmandi
út af því, sem gerzt hafði.
í dánarherberginu fannst glas, sem
vafalaust var utan af vökvanum, sem
hafði valdið eiturloftframleiðslunni.
Gúmmítappi var skammt frá glasinu.
Þetta hafði verið mjög einfalt. Morð-
inginn hafði falið sig í svefnherberg-
inu um kvöldið og þegar Breese var
sofnaður, hafði hann tekið tappann úr
glasinu og laumazt út. Svo hafði gasið
streymt út í herbergið og gamli mað-
urinn sálazt þjáningalaust.
Morðinginn hafði farið lævíslega að.
Valið einfaldan hátt til að myrða gamla
manninn. Engin fingraför voru á glas-
inu, né neinstaðar í herberginu. Ekkert
hafðist upp úr yfirheyrslunum. Allt var
í röð og reglu í herberginu. Kanarífugl-
inn lá dauður í búrinu og eiturgasið
hafði líka drepið nokkrar flugur, sem
lágu í gluggakistunni.
Ransóknin hélt áfram, og lögreglan
varð þess vísari, að það voru einkum
tveir menn, sem gátu haft hagnað af
dauða Breese gamla. Walter Breese,
bróðursonur gamla mannsins, er átti
heima í húsinu. Hann var erfingi gamla
mannsins að hálfu. En hinn helminginn
átti Addy Boardman, einkaritari gamla
Breese, að erfa. Þeir voru kvaddir fyrir
rétt á ný og gengið stranglega á þá.
En þeir þverneituðu að þekkja nokkuð
til morðsins. Báðir höfðu þeir verið í
húsinu umrædda nótt. Ráðskonan hafði
rekizt á einkritarann skömmu eftir mið-
nætti. Þá var hann á leið inn til sín,
en var að koma úr svefnherbergi gamla
Breese. Boardman staðfesti þetta. Sagð-
ist hafa verið að skrifa nokkur bréf,
sem auðmaðurinn hafði lesið honum
fyrir áður en hann fór að hátta. Það
var framorðið þegar þessu lauk.
Ráðskonan, sem þjáðist af svefnleysi,
gat líka gefið ýmsar upplýsingar við-
víkjandi bráðursyninum, Walter Breese.
Kl. rúmlega 1 hafði hún séð hann í
ársalnum niðri. Hann var þá á leið inn.
Walter játaði að hafa komið heim um
líkt leyti. Hann sagðist hafa farið beint
í háttinn og sagðist ekkert um morð-
ið vita.
Lögreglan hugsaði málið. Ef einkarit-
arinn var sekur, þá hlaut gamli Breese
að hafa verið myrtur fyrir miðnætti,
en ef Walter var sekur, dó gamli mað-
urinn eftir þann tíma. Þetta átti að
vera ofureinfalt mál — alltaf hægt að
láta lækni segja hvenær maðurinn hefði
dáið .... En þetta var ekki svona ein-
falt. Læknarnir sögðu, að ekki væri hægt
að segja með vissu hvenær maðurinn
hefði dáið. Það gat hafa gerzt frá 10
til 4 tímum áður en hann fannst........
Fulltrúinn var stundum að líta inn
í dánarherbergið. Athugaði allt smáveg-
is einu sinni enn, rifjaði allt upp. Nú
var hann orðinn sannfærður um hvor
þessara tveggja hafði myrt manninn.
En hvar gat hann náð í sönnunina?
Átti þetta allt að renna út í sandinn?
Lögreglan hafði sterkar líkur, en þó
ekki nógu sterkar til að leggja fyrir
dómstól.
Fulltrúinn stóð við gluggann og horfði
á umferðina og lætin á götunni. Hann
ýtti af fikti frá sér dauðri flugu, sem
lá í gluggakistunni. En svo kippti hann
að sér hendinni, eins og hann hefði
brennt sig. Stóð hugsandi nokkrar sek-
úndur. Svo rauk hann í símann.
Með titrandi fingri valdi hann númer
alkunns skordýrafræðings. Samtalið
varð stutt. Það var ánægjusvipur á full-
trúanum þegar hann sleit því og valdi
aftur númer — lögreglustöðvarinnar.
— Nú veit ég það, sagði hann. Breese
Frh. á bls. 31
FLUGUR SEM VITNI
FÁLKINN 27