Fálkinn - 06.06.1962, Síða 8

Xjctin er cinkcnni
Suðurlandabúa
Þau heita Pétur Hafstein Skaftason og Elín Hafstein
Skaftadóttir. Bæði eru innan við tvítugt, en senni-
lega víðförulli en nokkrir aðrir íslendingar á þeirra
reki. Fyrir nokkrum árum var Pétur sendill á Fálk-
anum. Þau hafa dvalizt í Indlandi og Suður Ameríku
og komið bæði til Evrópu og Afríku. Faðir þeirra
hefur dvalizt í Indlandi og Suður Ameríku og kennt
þarlendum mönnum nýtizku fiskveiðar.
Indland, Suður Ameríka, nöfnin sjálf vekja for-
vitni. Mönnum dettur ýmsar sagnir í hug um þessi
lönd. En þekkingin er ósköp lítil. Þeir vita jú, að
Indlandi stjórnar karl, sem nefndur er Nehru og í
Suður Ameríku ríkir skríllinn. Um trúarbrögð vita
menn næsta lítið. Að vísu rámar menn í að í Ind-
landi ægi öllum mögulegum trúarbrögðum saman og
sumir muna ef til vill eftir því, að Suður Ameríku-
menn séu kaþólskir. Yfirleitt er vitneskja manna um
þessi lönd af mjög skornum skammti. í þessum lönd-
um hafa fáir menn dvalizt, enda þótt nokkrir hafi
ferðast þar um. Fyrir nokkru komu systkinin, Pétur
Hafstein Skaftason, og Elín Skaftadóttir til landsins.
Þau áttu því láni að fagna að geta dvalizt í þessum
fjarlægu löndum um nokkurra ára hríð og átti blaðið
samtal við þau.
— Hvað voruð þið lengi í Indlandi?
— Ég var í rúmt ár, segir Elin, en Pétur var lengur.
— Já, svaraði Pétur, ég var um það bil 3 ár.
•— Hvernig líkaði ykkur við Indverja?
— Okkur líkaði alveg prýðilega. Það langar alla
fjölskylduna þangað aftur.
— Hvernig gekk föður ykkar að kenna Indverjum?
— Vel, þeir voru námfúsir, en það var bara hitinn,
sem háði þeim. Það var eitthvað annað en að kenna
FÁLKINN
ræðir við systkini, sem
verið hafa í Indlandi og Suður-Ameríku
8
FÁLKINN
í Suður Ameríku. Þeir voru ógurlega latir, Suður
Ameríkumenn og vildu fresta öllu til morguns.
— Ykkur líkaði vel í Indlandi. Hvar voruð þið
helzt?
— Við dvöldum í Bombay og stað, sem kallast
Pajkost Saurastra. Það var eini staðurinn á öllu
Indlandi, sem ljón var að finna.
— Var hægt að fá góðan mat þarna?
— Já, það var hægt, en mjólkin var vond. Hún var
blá á litinn, enda höfðu sumir það þannig, að þeir
létu Indverjana koma með kýrnar heim að húsdyrun-
um og mjólka þær þar. Þeir áttu nefnilega til, Ind-
verjarnir að blanda saman við hana vatni.
— Kýr, voru þær ekki alls staðar og mátti nokkurn
tíma stugga við þeim?
— Nei, það mátti ekki stugga við þeim, að drepa
kú var eins og að drepa mann, svarar Pétur.
— Manstu, segir Elín við Pétur, eftir landbúnaðar-
ráðunautnum, sem kenna átti Indverjum að nýta land-
ið. Hann var staðsettur í einu fylkinu og eitt af því
fyrsta, sem hann gerði var að lýsa því yfir, að í þessu
fylki væri um 25 milljónum of mikið af kúm.
— Já, og hann var rekinn á stundinni.
— Bar nokkuð óvenjulegt fyrir, meðan þið dvöld-
ust í Indlandi?
— Pétur, segðu frá slöngunni, segir Elín.
— Hvernig slanga var það, var það gleraugna-
slanga?
— Nei, segir Pétur, það var stór kyrkislanga. Ég
fór inn í bílskúr og þá lá hún þar og hringaði sig. Ég
kallaði auðvitað á þjóna og allt þjónustuliðið kom
hlaupandi með kústa, prik og alls konar vopn. Með
þessu barði það slönguna og hélt því áfram hálftíma
eftir að helvítis slangan var dauð.
— Hvað var það, sem ykkur féll verst við í Ind-
landi?
— Bölvaðar Moskitoflugurnar, segir Pétur.
— Það var nú ekki svo mikið af þeim í Bombay,
en mikið í Saurastra, þar var votlendara.
— Þær sóttu nú aðallega á Pétur, segir Elín.
— Hvernig stóð á því?
— Ég þylti mér anzi
mikið á nóttunni og þá fór
netið ofan af mér. Eins var
ég líka afleitur með að klóra
mér, það fylgir bitunum
nefnilega kláði og ef maður
klóraði sér, þá hljóp þetta
upp og varð að sári.
— Var mikil fátækt í
Bombay?
— Nokkuð bar á henni.
Maður sá víða betlara.
— Hvað um trúarbrögð?
— Þeim ægði öllum
saman. Mér fannst skemmti-
legast, að í Bombay var svo
margt að heyra og sjá, að
manni leiddist aldrei að
reika um borgina.
— Fóruð þið til Suður
Ameríku eftir að þið höfðuð
verið í Indlandi?
— Já, við fórum til
Argentínu en síðan til Uru-
guway.
— Eru þetta ekki ánægju-
leg og sérstæð lönd að mörgu
leyti?
— Ekki geta þáu kallast
ánægjuleg, en ströndin er
alveg dásamleg, segir Elín.'
Ég held, að það, sem verst
ætti við okkur íslendinga
er flatneskjan, þarna sér
ekki í fjöll á mörg þúsund
kílómetra svæði. Og alltaf
stöðugur vindur. Að vísu
var fjall eitt nálægt Mont-
evideo, höfuðborginni í
Uruguway, enda þýðir nafn-
ið, fjallið sem ég sé. Ef farið
var þangað mátti sjá um
alla sléttuna. Aftur á móti
sást ekki til fjallsins úr borg-
inni, nema í góðu veðri.
— Hvar dvöldust þið
helzt í Argentínu?
— Það var í borginni,
Mar del Plata. Hún er svona
400 km. frá Buenos Aires.
Það var mikill ferðamanna-
bær, þangað kom fólk á
sumrin og undi sér á bað-
ströndinni. Ég held að ég
sakni mest strandarinnar,
segir Elín. Annars var leiðin-
legt þarna í Argentínu.
— Hvernig var maturinn
þarna?
— íslendingum mundi
ekki geðjast neitt sérlega vel
að honum. Argentínubúar
eta aðallega nautakjöt, en
þó var hægt að fá þar kinda-
kjöt stöku sinnum. Svo
bjargaði það líka miklu að
pabbi kom oft með nýjan
fisk í soðið. Fiskur, sem
keyptur var í búðum var
óætur, svarar Elín.
— Já, segir Pétur, það
var hátíð, þegar við fengum
eitt sinn norskan saltfisk.
Frh. á bls. 29
FÁLKINN 9