Fálkinn - 06.06.1962, Síða 10

Hvaðan hún kom vissi enginn. En allt í einu var sem hún
drottnaði yfir öllu með óskiljanlegum hætti,
rétt eins og hún væri lifandi vera ...
BRÚÐAN lá í stóra hægindastólnum,
flauelsklædda. Það logaSi dauft ljós í
mátunarstofunni, því nú var þungt í lofti
og skýjað yfir Lundúnum. Græn glugga-
tjöldin, áklæði og ábreiður, allt mynd-
aði það smekklega heild, og brúðan var
í heppilegum lrt við allt sem umhverf-
is hana var. Þarna lá hún, löng og lin,
í grænum flauelskjól og með lítinn
flauelshatt á hörðum og máluðum
hausnum. Þetta var ekki brúða eins og
börnum þykir gaman að leika sér að.
Hún var skrautbrúða, til þess ætluð að
setja við hliðina á símanum, eða láta
milli svæflanna á legubekknum. Lin og
dauð, en þó svo einkennilega líffleg
samt.
Við getum sagt hún hafi verið því
líkust, sem hún var: Eitt af hnignandi
framleiðslu tuttugustu aldarinnar.
Silja kom inn með asa og hélt á teikn-
ingu og nokkrum mynztrum í höndinni,
leit á brúðuna svo sem annars hugar.
Hún var að brjóta heilann um .... en
hvað það var sem hún braut heilann
um, hvarf í sömu andránni gersamlega
úr huga hennar. í stað þess hugsaði hún:
Hvað hef ég gert af mynztrinu að bláa
flauelskjólnum? Mig sem minnir að ég
væri með það í hendinni núna rétt áð-
an ....
Það marraði í stiganum eins og vant
var, um leið og lyftan kom upp á efstu
hæð og nam staðar. Andartaki síðar
kom frú Fellows-Brown inn í stofuna,
másandi og blásandi, líkt og gömul eim-
lest, sem hægir á sér við stöð úti á
landi. Kjölturakkinn elti hana.
— Það líður ekki á löngu að það fari
að hellirigna, mælti hún og klæddi sig
úr kápu og hönzkum. Nú kom Elísa
Combe. Á seinni árum var hún ekki
vön að koma nema þegar alveg sérstak-
ir viðskiptavinir mátuðu. Frú Fellows-
Brown var ein af þeim sérstöku.
Elísabet kom ofan úr saumastofunni
10 FÁLKINN
með kjólinn og Silja dró hann ofan yfir
höfuðið á frúnni.
— Svona, sagði hún. Nei, hvað hann
fer yður vel. Og liturinn alveg dásam-
legur.
Frú Fellows-Brown snéri sér á allar
hliðar og skoðaði sig í speglinum. —
Það er alveg rétt, að kjólarnir frá yður
fara mér ágætlega að aftanverðu, mælti
hún og strauk niður umræddan líkams-
hluta. Þetta hef ég alltaf átt erfitt með,
hélt hún áfram. Júh, auðvitað gat ég í
mörg ár dregið að mér sitjandann með
því að skjóta brjóstunum fram. En það
þýðir ekkert nú orðið, þegar maginn er
orðinn eins stór og rassinn. Ekki er þó
hægt að draga þá báða að sér í einu,
líklega?
Hún vatt höfðinu ennþá til ofturlítið
og varð skyndilega að orði
— Ó, þessi brúða, sem þér hafið
þarna! Það fer um mig hrollur við að
sjá hana. Hvenær hafið þér fengið
hana?
— Ég veit það ekki vel, svaraði Elísa
Combe með ofurlitlum undrunarsvip.
—- Það er nokkuð síðan, held ég. Minn-
ið mitt er nú ekki betra en það.
— Úff, hélt frú Fellows-Brown áfram.
— Það er eins og hún liggi á hleri og
skopist að okkur. Mér býður við henni.
Ég væri ekki lengi að losa mig við
hana, ef ég væri í yðar sporum. Frúin
hristi sig og vék síðan að einstökum
atriðum við mátunina. Ætti hún að
láta stytta ermarnar um nokkra senti-
metra, eða vera kannski ekkert að eiga
við það? Og hvernig var með síddina?
Þegar ráðið hafði verið fram úr þess-
um viðkvæmu vandamálum, klæddi
frúin sig á ný og bjóst til ferðar .Er hún
gekk fram hjá brúðunni, leit hún und-
an og mælti:
— Nei, ég kem ekki við hana. Það er
allt of líkt því, að hún sé hér eitt af
heimafólkinu. Það er óheillavænlegt.
— Hvað í ósköpunum átti hún við
með því? spurði Silja, þegar viðskipta-
vinurinn var horfinn út úr dyrunum.
Elísu Combe hafði ekki unnizt tími
til að svara, þegar frú Fellows-Brown
rak nefið aftur inn úr gættinni: — Guð
minn góður, ég var alveg búin að
gleyma honum Fú-Ling. Hvar ertu,
djásnið mitt? Nei, nú hef ég aldrei. ...
Konunum varð öllum litið á kín-
verska kjölturakkann, er sat hjá græna
hægindastólnum og starði óaflátanlega
á tuskubrúðuna. Hvorki mátti þó sjá
andstyggð né ánægju í augum hans.
Hann bara glápti.
— Koma þá, litla yndið mömmu, kall-
aði frúin. En litla yndið mömmu gerði
sig ekkií líklegt til að gegna.
— Hann er að verða óþekkari með
hverjum deginum, sem líður, mælti frú
Fellows-Brown. — Koma nú, Fú-Ling.
Heim og fá nam-nam. Umh.
Fú-Ling vék hausnum ögn við og gaut
augunum fyrirlitlega til húsmóður sinn-
ar. Síðan hélt hann áfram að virða brúð-
una fyrir sér.
— Ja-hérna, sagði frúin. — Það eru