Fálkinn - 06.06.1962, Qupperneq 39

öllum vökunum. Hún fór í dökkan kjól,
sem hún hafði varðveitt umhyggjusam-
lega síðan hún vann hjá Lieven greif-
ynju. Hún hafði lagfært hann með efn-
isbút, sem innanbúðarmaðurinn í kram-
búðinni hafði stungið að henni.
— Þetta er gott efni, rétt eins og
það hafi verið búið til einmitt fyrir
yður, ungfrú Katrín, hafði hann hvíslað
að henni.
Hann hafði horft auðmjúkur og biðj-
andi á hana, en hún hafði ekki látið þau
orð falla, sem hann hafði vonast eftir.
Hún þakkaði aðeins fyrir sig eins vin-
gjarnlega og henni var unnt.
Katrín ráfaði klukktímum saman um
Lundúnaborg þenna dag og sorgin yfir
fráfalli móðurinnar var blandin fögnuði
yfir fengnu frelsi. Það var eins og boi'g-
in breyttist fyrir augum hennar, varð
henni kunnuglegri með hverri mínútu
sem leið. Henni fannst þetta vera sín
borg. Dauft skin sólar þrengdi sér nið-
ur milli húsþakanna og speglaðist í
rúðum veitingahúsanna í Fleet Street.
Bak við gluggana sátu menn með
ölkrúsir sínar og ræddu viðburði dags-
ins. Öðru hverju mætti hún fólki á leið
úr vinnu sinni. Sumir ungir menn gáfu
henni hýrt auga og þá kerrti hún hnakk-
ann og þreytan hvarf á augabragði..
Karlmennirnir voru sjál-fum sér líkir,
hugsaði hún. Þeir voru ólíkt klæddir,
töluðu misjafnlega og framkoma þeirra
var á marga lund. En samt var ekki
mikill munur á þeim, þegar allt kom
til alls.
— Ég get fengið hvern sem ég vil,
sagði Katrín við sjálfa sig. Hún var
full bjartsýni og sigurvissu, þegar hún
stóð við dyrnar á fyrirtækinu, þar sem
Nellie vann. Dyrnar lukust upp og um
leið heyrðist í bjöllu. Katrín beit á vör-
ina af eftirvæntingu. Hún sá fyrir sér
andlit Nelliar, þegar hún uppgötvaði,
hver væri komin.
— Hvað var það fyrir þig, ungfrú
góð, sagði eldri maður og stóð upp frá
skrifpúlti í litlu herbergi við hlið verzl-
unarinnar.
— Ég ætlaði að fá að tala við vinkonu
mína, Nellie Fagg.
Katrínu varð hverft við, þegar hún
sá framan í manninn.
— Nellie Fagg, hreytti hann út úr
sér og gekk hægt nær henni. — Þetta
er virðuleg verzlun. Svoleiðis götustelpa
á ekki heima hér. Og ekki vinkonur
hennar heldur.
Katrín tók andköf af skelfingu.
— Er hún hætt, gat hún loks stunið
upp.
— Já, það vildi ég meina. Og fyrir
öryggissakir er hún flutt þaðan sem
hún bjó. Er það fleira sem þú vilt vita?
Katrín hrökklaðist út úr verzluninni.
Skyndilega rann upp fyrir henni Ijós:
Hún stóð ein uppi í heiminum. Frú
Gibbs mundi aldrei taka við henni aft-
ur. Móðir hennar var látin Hún átti
engan að, var ekkert, átti ekkert, burt-
séð frá lítilli skjóðu með nokkru smá-
dóti. . . . (Famhald í næsta blaði).
— Æ, ég verð að biðja yður af-
sökunar. En það eru svo margir
gárungar að eltast við hana dótt-
ur mína.
— Það er Friðrik littli sjálfur,
sem í allan dag hefur verið að
biðja mig að koma í Indíánaleik
við sig.
— Ég slcal segja ykkur, að mað-
urinn minn á von á áríðandi síma-
hringingu, og hann vill ekki þurfa
að fara upp úr baðinu.
— Ekki er nokkur vafi á, að
stangaveiðin er dásamlegasta
íþrótt, sem til er.
— Heyrirðu ekki, að hann faðir
þinn er að segja þér að vera úti
í garði að leika þér?
' mL —-
—-
— Er það ekki dásamlegt!
Mamma ætlar að flýja með okkur.