Fálkinn - 07.08.1963, Qupperneq 20

H£LE£M1»EIKVI
GREIIM: SVEIMIM SÆMIJIMDSSOIM
TEIKIMIIMG: GGIMIMAR EYÞÓRSSOIM

tfííxif&dt/

<<sr.r.‘-

#m'í%
Það var aflíðandi hádegi og nokkrir
gamlir sjómenn stóðu undir gafli einnar
verbúðarinnar og horfðu á skipið leggja
frá landi. Verkamennirnir voru að
koma til vinnu eftir hádegismatinn.
Umræður dagsins snerust um fiskiríið
og styrjaldarhorfur á Spáni og þennan
sólbjarta dag mun engum hafa dottið í
hug að skipið sem hér lagði frá landi,
væri nú að hefja sína hinztu för.
Mynd hins glæsilega skips speglað-
ist í kyrrum haffletinum um leið og
skipinu var snúið og það er sýnilegt að
enda þótt þetta skip sé svo vel búið
seglum, ætla sjómennirnir þeim ekki
hlutverk fyrst um sinn, og reykháfur-
inn sendir gusur af svörtum kolareyk
upp í lognið. Sjómennirnir, sem standa
við verbúðargaflinn, dást að glæsileik
skipsins. Þeir horfa á það skríða út
úr höfninni og hafnsögumennina fara
frá borði og þar sem Örfirisey skyggir á
sjálft skipið, er eins og möstrin og reyk-
háfurinn ferðist á landi. Þá vita þeir
skipið taka stefnuna út flóann og síðar
taka stefnuna fyrir Garðskaga.
„Það er ekki rosinn í honum í dag,“
sagði einn sjómannanna sem stóð und-
ir verbúðargaflinum og horfði út á
spegilslétt sundin, „en,“ bætti hann við,
„ekki yrði ég hissa á því þó hann ryki
upp með kvöldinu.“ Hinir litu til lofts
og einn spýtti um tönn og sagði að það
myndi varla dragast til kvöldsins.
Og áður en menn gengu heim frá
vinnu þennan septemberdag, sigldu úlf-
gráir þokubakkar inn yfir landið úr
suðvestri, fyrirboðar stórra tíðinda og
válegra.