Fálkinn - 07.08.1963, Síða 26

Leyndarmál hjúkrunarkonunnar
FRAMHALDSSAGA EFTBR EVA PETERS
hjúkrunarkonum af fullum krafti.
— Hvað áttu við? Hann virtist önugri
en hann eiginlega hafði ætlað sér að
vera, og hún lyfti annari augnabrún-
inni.
Ég hafði í huga hjúkrunarkonuna,
sem þú ókst með burt á fleygiferð.
— Inga, ég þarf að fara á fund í
læknafélaginu. Annars keyrði ég hana
bara niður í bæ, af því að við áttum
samleið.
— Vertu ekki að koma með vandræða-
legar útskýringar. Svo að þú vilt ekki
sleppa læknafélaginu vegna mín.
— Ég get það ekki. Ég hef lofað að
koma þangað. Strax og ég er búinn fer
ég heim að sofa. Ég á erfiðan dag fram-
undan á morgun.
Hún stóð á fætur og gekk að skrif-
borðinu. Er hún beygði sig áfram, sá
hann móta fyrir þrýstnum brjóstum
hennar undir þröngri peysunni.
— Ég get komið heim til þín seinna,
ef þú vilt, Mark, sagði hún lágt.
— Það er svo langt síðan við vorum
saman eitt kvöld. Ég er svo leið á fólki.
— Ekki í kvöld, Inga, sagði hann.
— Ég er þreyttur. Einhvern tíma
seinna.
Guði sé lof að hún skilur, hugsaði
hann, að hún er klók og skynsöm og
hugsar um mig á sama hátt og ég hugsa
um hana, án nokkurrar brennandi
ástríðu.
Svo lítið þekkti hann hana eftir öll
þessi ár, að honum hafði aldrei dottið
það í hug, að Inga Wester elskaði hann
og var ákveðin í að gera hann að eigin-
manni sínum fyrr eða síðar. Þess vegna
skildi hann ekki, að hann á þessu augna-
bliki vakti eyðileggjandi afbrýðisemi
með henni.
Konan mín og ég vorum að tala um
hana Moniku litlu í gær. Karlsen verk-
fræðingur með hinn flókna botnlanga
rétti úr sér á koddanum og horfði á
Cristel með hinum Ijósbláu augum
sínum. — Við töluðum um að taka hana
í fóstur. Við eigum engin börn, og við
höfum talað um það fyrr án þess að
við höfum gert nokkuð meira úr því.
En þetta með stúlkubarnið hefur konan
mín næstum fengið á heilann. Hún get-
ur ekki slitið hugann frá þessu vesal-
ins barni, sem er svo einmana.
Cristel tautaði eitthvað og rótaði í
hlutunum á náttborðinu og reyndi að
hylja andlitið. Var ekki eitthvað annað,
sem þau gátu talað um, en Monika? Síð-
ustu daga höfðu allir talað um hana,
alveg frá þeim tíma, að blöðin fengu
vitneskju um fortíð hennar. Það var
ekkert tækifæri til að gleyma því eitt
augnablik, að hún var hér í sama húsi.
26
— Hvaða líkur teljið þér á því, að
við fáum að taka hana í fóstur. Hafið
þér heyrt læknana segja nokkuð?
— Nei, en það hafa þeir heldur ekki
svo mikið með að gera, sagði Christel
eins og satt var, — Það er víst barna-
verndarnefnd, sem hefur með það að
gera að svo miklu leyti, sem ég veit.
Þér getið talað við systur Mögdu, því
að hún er vön að vita allt svona lagað.
Hún flýtti sér burt. Nei, ekki hann,
hugsaði hún. Hann var góður og um-
hyggjusamur, en Monika hennar mátti
ekki lenda hjá þessum miðaldra hjón-
um með allt sitt hjal og þröngsýni sína.
Monika hennar, sem var svo töfrandi,
svo góð og þolinmóð, jafnvel þótt hún
væri veik og deildin þarna niðri elsk-
aði hana svo mikið að það var aðeins
hennar eigið eðli, sem hindraði, að hún
spilltist af dálætinu.
Inni í hjúkrunarkvennaherberginu
hallaði hún sér að veggnum og lokaði
augunum.
í þúsundasta sinn vaknaði þessi spurn-
ing með henni: Voru nokkrar líkur til
þess, að hún gæti fengið Moniku?
Ef hún gengi fram og segði sannleik-
ann um sig og Moniku myndi hún þá
fá barnið? Eða myndu þeir refsa henni,
draga hana fyrir rétt, af því að hún
hafði einu sinni hlaupið frá barni sínu?
Hún hafði ef til vill misst réttinn yfir
dóttur sinni að eilífu, af því að hún
hafði ekki tekið á sig ábyrgðina í það
sinn? Já, það var víst svona. Þegar hún
lét hana frá sér, var það að eilífu og
það var ekki nein von lengur. Það eina
sem myndi ske, væri, að hún yrði rekin
frá spítalanum. Hvernig gæti nokkur
látið hana hjúkra gömlum og sjúkum,
hana, sem einu sinni hefði gert svona
mikið. Hún yrði strikuð út af listanum
yfir hjúkrunarkonur og mynd hennar
og saga hennar fengi þá meðferð í blöð-
unum, að hún gæti aldrei látið sjá sig
framar. Og Moniku myndi hún samt sem
áður ekki fá. Hvað á ég að gera? Hvað
á ég að gera? Hún tautaði spurninguna
í hálfum hljóðum eins og hún hafði
gert jafnskjótt og hún var orðin ein
þessa síðustu daga. Og þegar einn eða
annar tók á sama augnabliki í hurðina,
kipptist hún sakbitin við og hreyfði sig
í áttina að vatnskrananum til að sýna,
að hún hefði ástæðu til að vera þar.
— Cystir Cristel, þér lítið þreytulega
út.
Það var systir Magda, sem stóð í dyr-
unum og virti fyrir sér hið föla andlit
hennar með áhyggjusvip.
— Hyernig stendur á því? Líður yður
ekki vel? Er það kannske fyrsta ofkæl-
ing haustsins? Þér hafið fleiri sjúklinga
á fyrstu deild.
— Nei, þakka yður fyrir, mér líður
ágætlega. Ég er aðeins dálítið þreytt,
en það eru nú víst allar.
— Þetta er of snemma hausts til að
vera þreytt. Við gefum yður nokkrar
sprautur, og þá verðið þér kannske
betri.
Bíðið við, hvers vegna kom ég ann-
ars hingað inn?
Jú. Viljið þér gera einangrunarher-
bergið í stand? Biðjið systur Anne-
Marie að hjálpa yður, við fáum sjúkl-
ing neðan úr skurðstofu.
Hún gekk á eftir systur Mögdu út í
ganginn. Þær rákust næstum á Mark
Randers, sem kom gangandi og stikaði
stórum. Sloppurinn var fráhnepptur og
hann leit út fyrir að vera æstur. Hann
leit fram hjá Cristel eins og hann hefði
ekki séð hana og horfði á systur Mögdu.
— Er það ég, sem þér eruð að leita
að? sagði systir Magda. — Ég hélt að
þér væruð að framkvæma aðgerð núna.
— Eftir hálftíma. Við höfum setið í
klukktíma niðri hjá sjúkrahússtjórn-
inni ásamt tveim konum frá barna-
verndarnefnd og rætt um Moniku Malm.
Það kemur mér ekki beinlínis við, en
þar sem ég nú hef verið til þess kall-
aður, er ég hræddur um að þau hafi
mig með í framkvæmdum líka. Þau
vildu fá að vita, hve lengi hún ætti að
vera hér og hvort nokkuð væri í veg-
inum með það, að byrja að skipuleggja
framtíð barnsins strax. Fólkið stendur
jú í biðröð til að fá vesalings barnið,
og þau vildu gjarna hraða málinu.
— Og hvað sögðuð þér?
— Ég bað þau um að vera róleg. Það
er betra, að við höldum henni hér dá-
lítið lengur en er læknisfræðilega
nauðsynlegt heldur en hún fari beint til
nýs heimilis. Hún þarfnast tíma til að
jafna sig. Enginn veit, hveru mikið
þetta hefur fengið á hana, jafnvel þótt
svo líti út sem hún hafi náð sér vel.
Björner á geðlækningadeildinni er á
sama máli og ég. Hann vill helzt, að
þau bíði í eitt ár, en spurningin er,
hvar hún á að vera á meðan. Venjulegt
barnarheimili er ekki gott heldur. Þá
datt mér 1 hug staður, sem þér fóruð
með mig á fyrir nokkrum árum, Fryk-
berg, Frykström — hvað hét það?
— Frykberg, og það er til enn þá.
Það er náttúrlega hugmynd. Þeir gætu
auðvitað tekið á móti henni, ef þér
haldið, að það sé rétt.
— Við skulum að minnsta kosti hafa
það bak við eyrun. Eg vildi bar vita,
hvort þeir tækju sérstaklega við börn-
um. Það er hugsanlegt að: ....
FALKINN