Fálkinn - 11.09.1963, Blaðsíða 13

að líta á allt einu sinni enn. En inn
i búðina kom enginn.
„Þeir koma samt,“ sagði herra Vorel
við sjálfan sig klæddur í stuttan gráan
jakka og hvítar klæðisbuxur. Klukkan
var sjö.
„Bara að fyrstu tekjurnar færu nú
að koma,“ sagði hann klukkan átta,
kveikti aftur í merskúmspípunni og
reykti.
Klukkan níu kom hann aftur út í
gættina og hugaði að því óþolinmóður,
hvort fyrsti viðskiptavinurinn færi nú
ekki að koma. f sama bili gekk ung-
frú Poldýnka dóttir kapteinshjónanna,
upp götuna. Ungfrú Poldýnka var
stúlka feitlagin, ekki há vexti, en þétt-
vaxin um brjóst og mjaðmir, eitthvað
komin yfir tvítugt. Um hana var sagt,
að fjórum sinnum hafi hún verið að
því komin að giftast, og í ljósum aug-
um hennar var kæruleysisglampi, sem
kemur í augu allra stúlkna, þegar brúð-
guminn iætur um of á sér standa. Hún
var dálítið vaggandi í göngulagi og
var þar að auki nokkuð sérstæð. Ung-
frú Poldýnka hrasaði nefnilega með
vissu millibili og tók jafnframt í pils-
ið eins og hún hefði stigið í það. í mín-
um augum líktist gangur hennar löngu
sagnakvæði, sem skiptist í ákveðna
kafla eftir skrefafjölda.
Augu Vorels staðnæmdust á ungfrú
Poldýnku.
Ungfrúin kom með körfu í hendi
alveg að búðinni. Hún leit á búðina
eins og hún væri hissa á einhverju,
hnaut um þröskuldinn og stóð svo í
gættinni. Hún kom ekki alveg inn og
bar vasaklútinn að vitum sér. Herra
Vorel tottaði pípuna af ánægju, svo
að það var nóg um reyk i búðinni.
„Kyssi hönd yðar í auðmýkt, ungfvú.
Hvað get ég gert fyrir yður?“ spuvði
herra Vorel kurteislega, hörfaði tvö
skref og lagði merskúmspípuna á borð-
ið. „Tvær merkur af grjónum," sagði
ungfrú Poldýnka og snerist á hæli, svo
að hún var næstum hálf kornin út úr
Herra Vorel lék á hjólum. Hann
Framh. á bls. 29.
FALKINN