Fálkinn - 11.09.1963, Blaðsíða 26

Hann fékk mig til að setjast í hæg-
indastólinn, fjaðrirnar voru ekki eins
óþægilegar og þær litu út fyrir að vera.
— Á ég að kveikja á gasinu? Það
er þægilegra að hafa það kveikt.
Hann þreifaði utan við sig á vösunum.
— Eigið þér eldspýtur?
— Nei, sagði ég.
Hann var skyndilega gripinn grun-
semd, því að hann spurði:
— Reykið þér ekki?
— Nei, sagði ég aftur.
— Fjandinn sjálfur, sagði hann dap-
ur.
— Ég reiknaði með, að þér ættuð
sígarettu. Ég er alveg blankur. Ég reyni
við John
Hann spratt upp og hvarf fyrir horn-
ið. Augnabliki síðar heyrði ég rödd hans
gegnum millivegginn bg dýpri rödd
svaraði. Hann kom strax aftur með eld-
stokk og tvær sígarettur.
— Kæri gamli John, hann svíkur mig
aldrei, sagði hann og kveikti á gasinu.
— Hver er það, sem býr þarna?
spurði ég og benti á millivegginn.
— Það er John, sagði hann eins og
það segði allt.
— Já, það skil ég, en hvernig er
hann?
— Ágætur náungi.
— Hann barði í vegginn hjá mér
áður en þér komuð upp.
— Tja, það er nú hans veggur líka.
— Tja, en hvers vegna bankaði
hann?
— Veit það ekki. Hvers vegna getið
þér ekki spurt hann sjálfan?
— Hann kíkti í gegnum gluggann.
Ég talaði lágt, en Toby svaraði í eðli-
legri tónhæð. — Sjálfsagt hefur hann
langað til að sjá. hvernig þér lituð út.
— Ég varð hræðilega hrædd.
Hann hló.
— Að heyra bankið, líta upp og sjá
stóru augun . .
— Það voru ekki svo mjög hin stóru
augu, haldur svarta andlitið í kringum
þau.
— Kærið yður kollótta um John
gamla.
Hann er bara eðlilega forvitinn. Hann
getur ekki frekar neitað sér um að
kíkja á yður frekar en api getur neitað
sér um að taka eitthvað nýtt og rann-
saka það.
— Já, og þegar hann hefur náð taki
á því, þá vill hann auðvitað smakka
á því.
Toby hló aftur. Hlátur hans var smit-
andi. Það fóru viprur um mín eigin
munnvik. Þetta var óvenjuleg tilfinn-
ing eftir heila viku, þetta, að fá næst-
um löngun til að hlæja.
— Þér gerið yður alrangar hugmynd-
ir um hann. Hann gerir ekki flugu mein.
Hann hefur svo stórar og rosalegar
hendur að maður heldur, að hann sé
fær um að brjóta hrygginn í manni
eins og ekkert sé. og þegar maður tekur
svo í höndina á honum, þá tekur hann
svo varlega. Þér ættuð að sjá hann
handleika eitthvað viðkvæmt — já, egg
til dæmis. Hann er fyrsta flokks mat-
sveinn, þér verðið að fá hann til að
búa til eggjaköku einhvern tíma. Hann
getur líka saumað.
— Því trúi ég ekki.
Hann hækkaði röddina.
— John.
Úr herberginu við hliðina kom strax
hávært svar.
— Er það ekki satt, að þú kunnir að
sauma? hrópaði Toby.
— Jú, jú.
— Þarna sjáið þér, sagði Toby og
teygði sig eftir vínflöskunni. — Ógeðs-
leg súpa. Hvers vegna drekkið þér
slíkt?
Hann hellti í glösin. Mér fannst það
ekki sem verst, ég hélt það myndi
renna vel niður.
— Þér eruð ekki neyddur til að
drekka það, sagði ég.
— Jæja, það drepur mig nú ekki,
sagði hann þolinmóður og hellti í.
— Þetta er dálítið klístur. Mér þykja
þurr vín góð. Eru þér nokkur vinþekkj-
ari?
— Nei, sagði ég.
— Ég get séð, að þér fallið vel í
hlutverk hinnar leyndardómsfullu konu.
Það er allt í lagi mín vegna. Hann
andvarpaði. — Ég ætti að taka til við
vinnuna aftur. Það var kominn skrið-
ur á mig, þegar ég heyrði yður banka.
Nú líður langur tími, þangað til ég
kemst aftur af stað.
Hann horfði ásakandi á mig eins og
það væri mín sök.
Mig langaði til að spyrja, hvað
hann skrifaði, en minntist þess nógu
snemma, að ég ætlaði ekki að láta það
koma mér við.
— Þér eruð virkilega indsglar, sagði
hann skyndilega. — Hvað heitið þér?
— Jane, sagði ég.
— |>að var undarlegt. Önnur vændis-
konan heitir Jane, sagði hann.
— Hin heitir Sonja. Hefur Doris sagt
nokkuð um þser.
— Hún minntist á þær.
— Það verður maður, að segja Doris
gömlu til lofts. Hún er heiðarleg og
hreinskilin, þegar um slíkt er að ræða.
Við sjáum þær annars aldrei, þær hafa
sér inngang.
— Hvernig getið þér þá vitað, hvað
þær heita?
— Karlmenn hringja og spyrja eftir
þeim, og þá verðum við að taka skila-
boð til þeirra. Og svo heyrir maður
samtölin, auðvitað. Það geri ég að
minnsta kosti.
— Með hverju afsakið þér yður þá?
— Ég afsaka mig ekki. Ég gat bara
ekki látið það vera. Ég get varla látið
vera að lesa annarra manna bréf. Það
er atvinnusjúkdómur hjá rithöfundum.
Forvitni held ég.
— Er það spennandi fólk, sem hring-
ir til yðar?
— Það skal ég koma í veg fyrir.
— Nú brostuð þér, sagði hann skyndi-
lega.
— Nú skal ég sýna óvenjulegan sál-
26
FALKINN