Fálkinn - 11.09.1963, Blaðsíða 28

— Þetta skal Doris svei mér Þá fá
að heyra.
Ég gekk að kommóðunni og byrjaði
að leita að snyrtivörunum mínum.
— Það þýðir ekki. Hún segir bara
að þér ljúgið.
— Þá sýni ég henni.
Ég gekk að rúminu og dró teppin til
hliðar. Mér til undrunar var ekkert
að sjá. John hló aftur.
Veggjalýsnar eru of greindar til að
bíta sig fastar. Þær skríða burt á dag-
inn og köma aftur á nóttunni.
— Þá ætla ég að sýna henni þær í
kvöld.
Hún er greindari en veggjalýsnar.
Hún kemur inn með látum og gaura-
gangi: Hún er komin að rúminu á undan
yður og segir það hátt' að veggjalýsnar
heyra það: „Þetta er bezta og hreinasta
rúmið í húsinu.“. Svo ber hún í teppin
og þegar þér dragið leppin til hliðar,
þá eru veggjalýsnar farnar. Hún hefur
alið veggjalýsnar vel skal ég segja yður.
— Hvað á ég þá að gera? Ég get
ekki sofið í þessu rúmi.
— Éigið þér nokkra ‘ sápu?
— Sápu? '■
— Já, eigið þér sápustykki. Gerir
ekkert til, ég á sápu. Þegar þér korhið
heim í kvöld, berjið þá á dyrnar hjá
mér, áður en þér farið hingað inn og
hræðið þær burt. Þá skal ég sýna yður,
hvernig maður veiðir veggjalýs.
— Gerðuð þér það, þegar þér fluttuð?
Hann hló aftur. . • . .
— Ekki ég, nei. Ég er hræddari við
Doris en veggjalús.
Þegar hann var farinn, reyndi ég að
snyrta mig. Ég fór að skilja, hversu
illa skipulagt fljótræðisverk mitt hefði
verið.
Ég hafði tekið með mér nokkra kjóla,
snyrtivörur og ekkert annað. Ekki mat,
ekki sængurföt, ekki einu sinni herða-
tré.
Ég fór úr hinum velktu fötum og í
önnur, sem voru næstum eins velkt.
Mér var Ijóst, að ég var neydd til að
fara heim og sækja afganginn af eigum
mínum, en hæíti við það aftur í hug-
anum. Ég skil nú, að ég hafði kvöldið
áður verið að því komin að skríða aftur
í hið örugga skjól föður míns, já ég
vildi ekki beinlínis kalla það kærleik.
Ég þurfti einungis að biðia — ef til vill
ekki einu sinni það — til að hann léti
sig. -
Hann myndi hjálpa mér eins og hann
hafði oft áður hjálpað mér. — Og eins
og áður yrði mér allan tíman ljóst að
ég fyndi til stöðugt meira þakklætis til
manns, sem ég vildi ekki virða, því að
hann var ekki af mínu sauðahúsi.
Nei, hið bezta var að flytja til annars
staðar, þar sem var hreint og þrifalegt
og auðvitað dýrara. Ég keypti Times
og las þáttinn „einkamál“ neðst á síðu.
í miðjum dálki var auglýsing frá þrem
stúlkum, sem óskuðu eftir þeirri fjórðu
til að deila íbúðinni með.
Ég ákváð að hringja jafnskjótt og ég
kæfni í vinnuna. .
Yfirmaður minn James Paige var
þegar kominn. Hann sat í skrifstofu
sinni og talaði í eitt af fjórum 'símatól-
um. Hann kinkaði kolli í kveðjuskyni,
þegar ég gekk framhjá.
Ég fór inn í míná eigin skrifstofu og
lokáði hurðirini. Það var þægilegt lítið
herbergi og enginn annar en James
kom nokkru sinni inn án þess að berja
að dyrum.
Þar voru húsgögn, skrifborð og sími,
ritvél. skjalaskápur,- góður stóll handa
mér sjálfri og annar minni harida gest-
um, og mikið af smádóti, sem ég átti
sjálf. Þetta var mitt litla koriungsríki.
í dag hafði það enn meiri þýðingu fyr-
ir mig en ella, því að ég vissi, að ég
myndi miss’a það. Á skrifborðinu var
allt á tjá og tundri 'eins og venjulega.
Ég raðaði bréfunum í möppu og tíndi
saman smásnepla frá James með upp-
lýsingum um gesti gistihússins og setti
þá á krókaraðir. Krókarnir voru mín
eigin uppfinning. Miðunum var þar
raða eftir efni.
Okkur James kom yfirleitt vel saman.
Hann var mjög raunsýnn. Hann hafði
kennt mér allt, sem ég kunni viðvíkj-
andi starfinu, og þegar ég var í klípu
hjálpaði hann mér út úr henni.
Það var ótrúleg tilviljun, sem hafði
orðið þess valdandi, að ég fór að vinna
í Drummondsgistihúsinu. Ég hafði byrj-
að á að leysa einkaritarann af í sumar-
fríi. í lok vikunnar barst okkur vitn-
eskja um, að hún væri veik og yrði
frá störfum um hríð og James bað mig
að halda áfram.
Hálfu ári seinna var ég hækkuð í tign
og gerð að aðstoðarmanni Jámes. Það
var bein afleiðing af duttlungum James.
Hann hafði verið að skemmta sér kvöld-
ið áður og kom tveim tímum of seint
með rauðþrútin augu og taugarnar í
ólagi. Svo vildi til, að það átti að vera
blaðamannafundur um miðjan dag fyrir
amerískan milljónamæring og listverka-
sala, sem var kominn til að selja nokkr-
ar myndir hjá’Christies. Ég hafði gert
allt kvöldið áður, þegar James var ekki
við, hringt til allra blaðamanna, sem ég
gat látið mér detta í hug, að hefðu
áhuga, pantað einn af stærri sölunum
og pantað mikið af vínföngum og
smurðu brauði. Ég var mjög ánægð
með byrjendaverk mitt og varð dauð-
skelkuð þegar James blótaði mér, sjálf-
um sér og listverkasalanum í sand og
ösku.
Það leiðinlegasta var, að klukkan var
hálf tólf. Það var of seint að breyta
áætluninni. Við biðum eftir sprenging-
unni, sem átti að verða, þegar listverka-
salinn myndi skilja, að kokkteilarnir
og smurða brauðið myndu gleypa stóran
hluta þess, sem Christies gátu fengið
fyrir myndir hans.
Það hefði líka örugglega orðið sprerig-
ing, ef hann hefði ekki ferigið þessa
miklu auglýsingu áður en komið var
með reikninginn. Næsta kvöld var allt
hefðarfólkið saman komið hjá Christies,
en það hafði lesið í Daily Express, hvi-
líkur ágætis maður listverkasalinn væri.
Árangurinn varð sá, að myndir hans
voru seldar fyrir metfé og að Jaines
kallaði mig snilling og gerði mig að
aðstoðarmanni sínum.
En brátt yrði þessu öllu lokið hugs-
aði ég döpur.
Ég leit út yfir garðinn sem var í
haustlitunurn og hugsaði að það sem
ég sæi mest eftir, væri, að ástanóttin,
orsökin til þess hafði ekki verið falleg.
Afleiðingarnar hefðu orðið þúsund sinn-
um léttbærari, ef mér gæti bara fundizt
að þetta væru launin fyrir eitthvað, sem
raunverulega færði mér hamingju.
. Ég fletti upp 1 Times og lagði hönd
á símann til að hringja til íbúðar hinna
þriggja stúlkna. En skyndilega datt
mér nokkuð í hug. Þegar ég fann til í
maganum í morgun, hélt ég að þar væri
vínið að verki
Nú rann það upp fyrir mér, að þetta
væri hluti af morgunvenjunum mínum
upp frá þessu. Ef þetta skeði í bað-
herbergi, sem ég deildi með öðrum, liði
ekki á löngu, að þær færu að líta vöxt
minn forvitnum augum. Ég tók höndina
af símanum og henti Times í bréfa-
körfuna. Sem sagt eigið herbergi í
notalegu og snyrtilegu húsi í notalegu
snyrtilegu hverfi. En hvar? Og hversu
dýrt? Og hversu langur tími myndi líða
þangað til fólkið í húsinu færi að glápa
á mig? Ekki langur tími. Þrír mánuðir
í hæstalagi. Toby & Co. færu ekki að
glenna upp skjáina mín vegna.
Framh. á bls. 32.
28
FALKINN