Fálkinn - 11.09.1963, Blaðsíða 24

phaedi^a
iitur í framkværad að leiða mig að
honum. Ég beið eftir, að Anna og barn-
ið færu inn, svo sneri ég mér við og
ætlaði að þakka honum fyrir, en áður
en ég gat séð almennilega, var hann
farinn.
Við ókum þögul eftir yfirgefnum
strætunum. Dimitri litli teygði úr sér
í kjöltum okkar Önnu og svaf vært,
hin hvíta, gamla hönd hennar hvíldi
verjandi á höfði hans.
Þegar við komum að húsi föður míns,
voru ljósin slökkt. Bílstjórinn barði og
barði, og að lokum opnaði einhver hurð-
ina og þunn rák daufrar ljósbirtu skein
út. Ég steig út úr bílnum og gekk upp
og hratt hurðinni upp. Eftir augnablik
varð uppnám og þjónar, sem höfðu
klætt sig í flýti, umkringdu Önnu og
barnið. Ég var á leið til svefnherbergis
föður míns, en ég stanzaði og tók Dimitri
úr fangi Önnu, og byrjaði að ganga upp
stóra stigann að herbergi hans. Allur
heimurinn virtist riða eins og hann væri
drukkinn um leið og ég gekk upp breið-
an stigann, varlega og með erfiðismun-
um. Dimitri litli hreyfði sig dálítið og
flutti þunga sinn til á handleggjum mín-
um. Hann virtist mjög þungur.
Er við komum upp, var faðir minn
þar. Hann var í austurlenzkum slopp,
og silfurgrátt hár hans var uppýft um
höfuð hans og gaf honum útlit austur-
lenzks dvergs. Ég brosti til hans og
sinnti engu áhyggjufullum spurningum
hans og gekk til herbergis hans.
Þar meðal hinna yfirborðsmiklu
skugga hins stóra svefnherbergis með
hið stóra tvöfalda rúm, sem var með
sængurhimni, en þangað klifraði ég, þeg-
ar ég var lítil og fannst jafnvel trétröpp-
urnar ónógar vegna hæðar rúmsins,
þnr sem brjóstmynd móður hinnar hékk
yfir skreyttri eldstónni og helgimyndin
glóði eilíflega í horni, þar setti ég sof-
andi barnið og settist niður og fól and-
litiS í höndum mér.
Eftir skamma hríð tók heiniurinn aft-
ur á sig eðlilega mynd.
Ég fékk heitan drykk, og ég var færð
úr fötunum, og ég var klædd í gamlan
glitofinn slopp, sem ég þekkti að var
af móður minni. Áður en leið á löngu,
gat ég séð og hugsað og brjálæðiskennd
ringulreið síðustu klukkustunda sjatn-
aði.
Þegar Dimitri gamii kom aftur í her-
bergið, var hann þögull og hógvær og
spurði engra spurninga. Hann gekk yf-
ir að stóra rúminu og horfði á barnið,
sem svaf þar og hélt um gulu kaníuna
sína, steinsofandi á hinum stóra rauða
satínfleti.
,.Pabbi,“ sagði ég meðan hann sneri
24 FÁLKINN
enn í mig bakinu, „þú verður að hjálpa
mér. Enginn annar getur það.“
Hann sneri sér hægt við, og dauft ljós-
ið skein á andlit hans, og ég sá hve gam-
all og áhyggjufullur hann leit út, og
kvalastingur stöðvaði mig og lét mig
velta því fyrir mér, hvort ég væri ekki
grimm, ef ég léti hann bera hina hræði-
legu byrði játningar minnar. Hugsun-
in var kvalafull og ég forðaðist það
fljótt.
' „Þau ætla að gifta Alexis og Ercy,
pabbi. Gerðu það, stöðvaðu þau.“ Ég
ákvað að útskýra eins vel og ég gæti,
en láta hann ekkert vita um sannleik-
ann.
Hann kom nær og settist niður. „Al-
ixis og Ercy, ha?“ Augu hans hvíldu á
höndum hans, sem hann neri saman
þurrlega eins og alltaf, þegar hann ein-
beitti sér. „Alls ekki svo slæm hug-
mynd . . . Thanos er ekkert fífl . . .“
Svo leit hann upp.
„Hversvegna viltu að ég stöðvi þau?
Það er góð hugmynd. Satt að segja fell-
ur hún mér í geð. Það mun gera Kyril-
isfólkið —“
„Nei, pabbi, nei! Þú mátt ekki leyfa
það. „Ég hristi höfuðið hratt og leitaði
að orðum og hreyfingin særði mig eins
og heili minn væri í kassa með gömlum
nöglum í.
„Gerðu það, pabbi — geturðu ekki
séð, að þetta er mikilvægt fyrir mig ...
Ég skal aldrei biðja þig annarrar bónar.
Ég lofa, ég lofa, að ég skal hindra Than-
os í að gefa Alexis of mikið — en gerðu
það, stöðvaðu þau Ef Thanos skortir
nýtt fé, getur þú gefið honum, geturðu
það ekki, gerðu það, mín vegna?“
Hann byrjaði að svara, en á því augna-
bliki vaknaði Dimitri litli grátandi.
Hann settist upp, yfirgefin lítil ögn í
risastóru rúminu, nuddaði augun og
kallaði: „Mamma, mér líkar ekki hérna!
Mamma, við skulum fara!“
Við gengum bæði til hans og hann
hélt sér ofsalega í mig og kjökraði dá-
lítið, meðan afi hans strauk honum um
kollinn.
„Ætlarðu ekki að hjálpa mér, pabbi?“
bað ég hljóðlega yfir höfði barnsins.
Hann hélt áfram að strjúka hið litla,
hrokkna höfuð, og ég var viss um, að
hann myndi ekki neita mér. Frá allri
persónu hans stafaði verndandi ást, ó-
spurulli ást, hann var lítill en kraftmik-
ill.
„Kysstu mig,“ sagði hann við barnið
og hjarta mitt þandist út, þar sem ég
vissi, að mestu erfiðleikarnir voru úr
sögunni.
En Dimitri yppti öxlum reiðilega og
faldi andlit sitt dýpra 1 barm minn.
a
CL> ^ ‘
g ^3 .
c %
s
'Cð
^ ‘ 53
OJ -C
3 XO
* -c
<v
>
'<U __
fl
V3
bo c
Cö L3
t/i v n
C .C
-C
>to jy
Sm ---1
<U -
. c
■fc'n W3 A<í
Tsl op c s-
-C* C c <u
c C >
Ú g J J
s- XO
r—« 'iH
C -Q
r—t
JC
s- ' C
CC G
^ 5t>
XO :0
eð VJ
C SfO
^3 a
SfO ^
c ns
. .
3 «2
Z* N
uj _oo
«3 -b
■ S. fl.
us S
. V
<U </)
Cu -
Gamli maðurinn rétti úr sér og sagði:
„Þessu barni líkar ekki við mig.“ Rödd
hans var eins nöldursöm og rödd dóttur-
sonar hans, e fhann vissi það bara.
„Hann dáir þig,“ sagði ég óþolinmæð-
islega, en minntist annars óheppilegs
tækifæris eða kannski tveggja, þar sem
barnið hafði duttlungafullt hafnað ást,
sem gamli maðurinn sýndi því.
„Mér líkar ekki hérna,“ pípti hann
aftur, í þetta sinn var hann ekki grát-
andi, hljómaði spilltur af of miklu dá-
læti og kröfuharður.
„Jæja, pabbi, ætlarðu að hjálpa mér?“
Ég starði gegnum myrkrið og reyndi að
lesa svipinn í augum hans.
„Það, sem Thanos er að byggja, er
mjög stórt, barn. Ég skil þig raunar alls
ekki. Um daginn komstu til mín og
baðst mig að valda ekki Thanosi tjóni;
jafnvel þótt sonur þeirrar útlendu hlyti
allt. Nú þegar leið hefur verið fundin ,
til að gera öllum til hæfis — meira eða
minna — þá kemur þú til mín aftur og
segir að ég verði að stöðva þetta líka
.... Ég get ekki skilið þig, Phaedra. i
Þú hefur verið mjög undarleg í seinni
tíð. Er eitthvað í ólagi milli þín og
Thanosar?"
Ég lét höfuð Dimitri síga á rúmið og
hann féll aftur í djúpan svefn, andar-
dráttur hans var óreglulegur og dálitið
stynjandi.
„Nei, pabbi, það er ekkert í ólagi
milli Thanosar og mín.“ Ég sagði þettd
mjög þreytt andlega, stóð upp og gekk
í áttina til hans. Hann settist aftur, og
ég gekk að speglinum í staðinn og horfði
í hann. Andlit mitt var hræðilegt, ná-
fölt og önnur augabrúnin máluð ölvun-
arlega þverari en hin. Eyðilegging hins
hræðilega ferðalags var rist á það. Ég