Fálkinn - 16.03.1964, Síða 8

r Ég meikaði mig í framan,
málaði á mér varirnar, túber-
aði á mér hárið.
Ég fór í sparikápuna og setti
á mig fína rauða hattinn.
Svo hljóp ég út á strætis-
vagnabiðstöðina.
Ég fór beint á afgreiðslu
Vísis og setti auglýsingu í smá-
auglýsingarnar þar.
Það er nefnilega skolli gott
að auglýsa í Vísi. Ég hef mikla
reynslu af því síðan ég var
að selja og kaupa barnavagna.
Ég ætlaði nefnilega aldrei
að eignast börn í bráð og því
seldi ég alltaf vagriinn, þegar
ég fékk mér kerru.
Enda átti ég fjóra vagna
handa fimm börnum.
Ég var ekki í neinum vafa
um það, hvernig auglýsingin
ætti að hljóða:
Handsnúinn halíukrani ósk-
ast. Verður að vera lítill.
Það voru engin vandræði
r.ieð svona stórar svalir. Ég gat
sem bezt fengið mér þvotta-
körfu og nylonreipi og hífað
alla hrúguna upp.
Hvað munaði mig um fáeina
vöðva í viðbót? Ég á hvort eð
er bara handsnúna saumavél.
Strákunum leizt vel á þessa
hugmynd. Þeir urðu satt að
segja stórhrifnir, þegar ég sagði
þeim frá henni.
„Heldurðu að það komi ekki
blaðamenn og taki af okkur
myndir þar sem við svífum í
loftinu?“ spurðu þeir.
Ég mátti svo sem vita það
að þeir gengjust upp við eitt-
hvað álíka. Ég man eftir því,
þegar ég gekk með litlu stelp-
una. Þá sagði Gísli við mig:
„Mamma, heldurðu það yrði
ekki gaman ef þú ættir kettling
í staðinn fyrir barn?“
„Nei,“ sagði ég og varð skelf-
ingu lostin.
„Já, en mamma hugsaðu þér.
Þú yrðir fræg. Þú kæmist í
öll blöðin!“
Ég hef aldrei verið mikið
fyrir frægðina — sennilega var
það til að losna við blaðaum-
talið, sem ég átti barn en ekki
kettling.
Strákarnir hafa að minnsta
kosti ekki fundið betri útskýr-
ingu.
Elsku maðurinn minn hló
hinsvegar.
„Það svarar enginn svona
fáránlegri auglýsingu,“ fussaði
hann.
Og því miður hefur elsku
maðurinn minn alltaf á réttu
að standa.
Minnsta kosti þegar ég er
annars vegar.
4. kafli.
Maðurinn á móti.
Ég á eftir að lýsa fyrir ykkur
fólkinu, sem byggir blokkina
mína ásamt mér. Sjálfri mér
þarf ég ekki að lýsa.
Maðurinn, sem býr á móti
mér er svolítið skrítinn. Hann
er einn af þessum mönnum,
sem aldrei horfir í augun á
manni.
Eiginlega horfir hann alltaf
á tærnar á skónum sínum.
Fyrst hélt ég að maðurinn á
móti væri óframfærinn, en svo
komst ég að því að það er ekki
rétt.
Hann er lífhræddur.
Ég veit ósköp vel, að það
hljómar einkennilega að segja
að maðurinn stari alltaf á skóna
sína vegna þess eins að hann
er lífhræddur maður, en það
er samt satt.
Þessi maður, sem heitir Jón
G. Jónsson hefur nefnilega
verið hræddur við að vera líf-
hræddur síðan hann var smá-
patti og börnin í hans bekk
gerðu grín að honum fyrir líf-
hræðsluna.
Þess vegna hefur hann gert
sitt bezta til þess að halda þessu
leyndu fyrir öllum og þá ekki
sízt fyrir konunni sinni, sem
þolir ekki veikt fólk.
„Það svarar enginn svona
fáránlegri auglýsingu.“
Svona sífelld hræðsla veldur
vitanlega taugaveiklun og aum-
ingja Jón G. Jónsson hagaði
sér eins og fleira taugaveiklað
fólk. Hann reykti tvo til þrjá
pakka af Camel á dag.
En svo las hann í Vísi, að
það væri sama sem sjálfsmorð
að reykja sígarettur. Pípur eru
hinsvegar hættulausar.
Jón G. Jónsson fór að reykja
pípu.
En fólkið í henni veröld er
illa innrætt. Allir stríddu aum-
ingja Jóni á því að hann væri
svo hræddur við lungnakrabb-
ann að hann þyrði ekki að
reykja Camel.
Og Jón var hræddur við að
fólk áliti að hann væri hrædd-
ur við að reykja Camel.
Þetta var heljarmikill víta-
hringur.
„Ég reyki til að spara,“ sagði
Jón G. Jónsson.
Og svo settist hann niður og
velti því fyrir sér, hvernig
hann gæti bezt sannað að hann
reykti pípu til að spara.
Svarið lá vitanlega í aug-
um uppi. Hann varð að sýna
það í verki.
Það var til dæmis alveg upp-
lagt að reykja stubbana, sem
konan hans henti í öskubakk-
ana.
Það myndi ekki spara svo
lítið.
Og eftir þetta sáust aldrei
sígarettustubbar f öskubökk-
unum hans Jóns G. Jónssonar.
Þar sást aðeins aska, eld-
spýtur og bréfmiðar.
Þetta varð hreinasta árátta
á honum Jóni. Ef litla dóttir
hans henti tveim stubbum í