Fálkinn - 16.03.1964, Side 21

einbeitt sér og hún fékk sér snarl og fór síðan út í búð til
að reyna að ná í viðgerðarmann til að gera við viftuna.
Þegar hún kom aftur uppgötvaði hún að smóking-skyrtan
hafði gleymzt og hún varð að gera sér aðra ferð með hana
og kom titrandi af kulda til baka.
XXX
Allt virtist leggjast á eitt til að knýja hana til að taka
tilboði Tims. Ekki hafði hún ennþá minnzt á það við Jónatan
tilefnið hafði ekki gefizt enn. Beizk og bitur rétti hún út
hendina eftir símanum. Ef hún gerði út um málið sjálf upp
á eigin spýtur yrði Jónatan að fallast á hugmyndina. Hann
mundi aðeins vinna við það, því hún yrði glaðari og ánægð-
ari í sambúð eftir en áður.
En þá minntist hún þess að síminn var í ólagi. Brátt mundi
Jane koma aftur, hún hefði rétt tíma til að fara út og biðja
um viðgerðarmann og flýtti sér á reiðhjóli. Húsið skildi
hún eftir ólæst.
Næsti almenningssími var líka í ólagi svo ekki var um annað
að ræða en fara á pósthúsið. Það voru langar biðraðir fyrir
framan öll símahólfin en loks kom röðin að henni. Það
kom í ljós að ekki yrði hægt að fá gert við símann strax.
Það hafði syrt í lofti og himininn var ógnandi. Ef hún hefði
heppnina með sér gæti hún náð heim áður en Jane kæmi.
En óheppnin elti hana, umferðin tafði svo fyrir henni og
þegar hún loks sveigði inn á götuna þar sem þau bjuggu
heyrði hún ásakandi háa rödd sem kallaði: — Mamma!
Mamma! Hvað er orðið af þér?
Jane stóð við dyrnar og grét. Sue stökk af baki og faðmaði
barnið að sér, sem farið var að hágráta. Það hristist af ekka-
sogum og kulda, og hjúfraði sig að mömmu sinni.
— Hvar varstu mamma? Inni var allt í myrkri og þú
varst hvergi nokkurs staðar! Ég hélt að búið værí að ræna
þér.
Hún gat ekki að sér gert að brosa og spurði: — Hver held-
urðu að léti sér detta í hug að ræna mér!
— Það var alveg eins og í sjónvarpinu! Dyrnar opnar og
þú hvergi. Þú ert vön að læsa.
— En hér er ég heil á húfi, ástin mín litla, við skulum
koma inn og hita okkur bolla af tei.
XXX
Það leið á löngu áður en Jane jafnaði sig. Sue hugleiddi
hversu þungbært það yrði fyrir barnið að koma að tómum
kofanum daglega úr því það fékk svona á hana í eitt skipti.
Svo datt henni í hug að hún yrði að fá einhvern til að
hugsa um litlu telpurnar tvær. Kannski frú Brand gæti
hugsað um þær þar til hún kæmi heim úr vinnunni?
Samt sem áður vék efinn ekki úr huga hennar.
Nú var Jane búin að ná sér. — Komdu og hjálpaðu mér
að hreinsa arininn svo við getum látið loga glatt þegar pabbi
kemur heim.
Brátt logaði glatt í arninum og eldurinn kastaði birtu yfir
gljáfægð húsgögnin.
— Svona, nú skulum við hafa sérlega gott í dag og drekka
teið hér inni.
Teið var tilbúið þegar Carol kom inn blá af kulda.
Sue sá það af brjóstviti sinu að eitthvað bjátaði á en hún
var nógu vel gefin til að spyrja einskis, vissi að dóttirin
mundi trúa henni fyrir erfiðleikunum nógu snemma. Komdu
inn, barnið mitt og taktu af þér skóna og fáðu þér te með
okkur við arininn.
Að öðru jöfnu hefði hún æpt af gleði en þess í stað af-
þakkaði hún kurteislega og kvaðst enga matarlyst hafa.
Allt í einu flóðu augun í tárum, svo þaut hún í fangið
á Sue.
— Það er Tahy, það er komin ný stelpa og nú vill Tahy
ekkert með mig hafa lengur!
Sue strauk hana um kollinn og minntist þess hvað þvílík
vinslit gátu valdið sárum kvölum á þessum aldri. — Veiztu
bara hvað! Ef vinur manns yfirgefur mann, þá eru þeir
ekki þess virði að vera vinur manns og þá er bara gott að
vera laus við þá.
— En mér líkar vel við Tahy, sagði telpan og grúfði sig
í fang mömmu sinnar, en mér finnst svo gott að hafa þig,
Framhald á bls. 28.

\-y\
■- ■' ;
' ••
<**
^W,
■ || II

:/•■ ■■■