Fálkinn - 21.12.1964, Blaðsíða 21

hinn lifandi áhuga þinn á hinu
tæknilega og skipulagslega
starfi, sem hér er unnið. En
ef ég ætti að fylgjast með þér
allan þann tíma til þess að
verða tengiliður milli þín og
fólksins í þeirri skoðunarferð,
er ég hrædd um, að félagar þín-
ir mundu verða út undan. Svo
vel vill hins vegar til, að meðal
tæknifræðinga okkar er maður,
sem getur veitt þér alla vitn-
eskju, sem þú kannt að óska
þér, á þínu eigin móðurmáli.
Hún þagnaði og vék til hlið-
ar manni úr hinni rússnesku
fylkingu. Sá var hálffertugur
að sjá, klæddur vélamannsföt-
um. Hann gekk nær, og félagi
Nadía kynnti hann.
— Þetta er Stephen Bor-
donny, borgari Sovétríkjanna.
Hann kann góð skil á land-
búnaðarvélum.
Maðurinn rétti Peppone
höndina, en horfði þó enn á
félaga Petrovnu. — Já, ég er
af ítölsku bergi brotinn, en ég
er samt sovétborgari, og það
eru börnin mín einnig.
Félagi Petrovna brosti. —
Ég vona, að þú takir að þér
leiðsögn þessa ágæta félaga
um völundarhús vélfræðinnar,
meðan við hin skoðum ýmsa
einfaldari hluti. Þú verður
þá einkaleiðsögumaður félaga
Bottazzi, þingmanns.
Hún sneri sér frá þeim og
gekk til aðalhópsins, og Don
Camillo ætlaði að færa sig
þangað á eftir henni. En Pepp-
one hefti för hans og sagði
fastmæltur, nærri því byrstur:
— Þú kemur með okkur,
félagi Tarocci. — Og gefur
góðan gaum að því, sem við
sjáum.
Don Camillo leit á hann og
vottaði fyrir reiðisvip á and-
liti hans, og hann svaraði þurr-
lega. — Ég geri það að skipun
þinni.
— Ert þú í Flokknum, fé-
lagi? spurði Peppone hinn nýja
leiðsögumann.
— Nei, mér hefur ekki enn
hlotnazt sá heiður, svaraði mað-
urinn.
Borgari Bordonny gaf hrein
svör við flestum spurningum,
og Don Camillo skrifaði þau
samvizkusamlega í minnisbók
sína. En það duldist ekki, að
hann notaði ekki fleiri orð en
nauðsynlegt var. Hann þekkti
smátt sem stórt í rekstri þessa
kalkhos. Hann neitaði hæversk-
lega, þegar Peppone bauð hon-
um sígarettu. Þegar hann sá,
að þeir reyktu báðir, Peppone
og Don Camillo, tók hann
snepil af dagblaði upp úr vasa
sínum, og einnig dós með
nakorta og vafði sér fimlega
sígarettu. Þeir skoðuðu fyrst
hveititurnana og síðan geymslu-
húsin. Allir hlutir voru skráð-
ir nákvæmlega og mikil regla
á öllu.
í horni einu í stórri geymslu-
skemmu kom Peppone auga á
nýja vél og spurði, til hvers
hún væri notuð.
— Hún kembir baðmull,
svaraði Bordonny.
— Baðmull? endurtók Don
Camillo spyrjandi. — Ætlarðu
að fá mig til þess að trúa því,
að þið getið ræktað baðmull
í þessu loftslagi?
— Nei, svaraði Bordonny ró-
lega.
ar svaraði leiðsögumaðurinn.
— Mig langar til þess að sjá
einhverjar hinna stærstu véla
búsins, sagði Peppone til þess
að leiða talið á nýjar brautir.
Geymsluhús hinna stærstu
véla var Þó heldur óhrjálegt.
Það var klunnaleg timbur-
skemma með ryðguðu járnþaki.
Vélarnar, sem þar voru geymd-
ar, voru þó vel hirtar og gljá-
andi af olíu, og þeim var snyrti-
lega raðað eins og á sýningu.
Borgari Bordonny kunni öli
skil á þessum vélum.
Við annan enda hinnar löngu
skemmu var viðgerðarskáli
með steinveggjum. Hann var
heldur fátæklega búinn að
verkfærum, en þar var allt svo
vel um gengið, að Peppone var
cella, sagði Peppone. — Hann
.var sannkallaður galdramaður
og gerði einkum við kappakst-
ursbíla. Hann virtist ekki mik-
ill fyrir mann að sjá, en samt
sendu kappakstursmenn bíla
sína til hans hvaðanæva úr
Evrópu. En i seinna stríðinu
féll sprengja á verkstæðið hans.
Þeirri sprengju hafði að vísu
verið beint að brúnni yfir Stiv-
one, en hún geigaði. Hann fórst
ásamt konu sinni og tveimur
sonum.
— Aðeins annai sonurinn
fórst, sagði Bordonny. — Hinn
var svo heppinn að vera í
hernum. Nýr hljómur var allt
í einu kominn í rödd hans, er
hann bætti við: — Mér. þykir
vænt um að hitta mann, sem
þekkt hefur föður minn.
Þeir gengu þögulir út úr
skemmunni. Himinninn var
orðinn dimmur og hrannaður
þungum óveðursskýjum,
— Ég á heima í húsinu hérna
gegnt skemmunni, sagði Bor-
donny. — Við ættum líklega
að leita þar hælis, áður en ó-
veðrið skellur á. Meðan við
bíðum þar eftir því að upp
stytti, get ég svarað ýmsum
spurningum ykkar um búskap-
inn hér.
— En hvaða not hafið þið
þá af þessari vél hér?
— Hún var send hingað í
misgripum. Við höfðum beðið
um þreskivél til þess að þreskja
hveiti.
Peppone leit hvasst á Don
Camillo, en hann vildi ekki
láta sér ganga þetta úr greip-
um og sagði:
— Og þið skiptið svo auð-
vitað á henni og þreskivél?
— Nei, sagði leiðsögumaður-
inn. — Við höfum smíðað okk-
ur þreskivél sjálfir.
— En hvernig heldurðu að
mönnunum, sem áttu að fá
kembivélina, gangi að kemba
baðmullina sína?
— Það kemur okkur ekki
við.
— Slík mistök ættu ekki að
geta átt sér stað, sagði Don
Camillo.
— Land ykkar er hundrað
og fimmtíu þúsund fermílur að
stærð, en okkar land er ellefu
milljónir fermílna, sagði leið-
sögumaðurinn.
Er hér var komið sá Pepp-
one sér færi á að stíga ofan á
tær Don Camillos.
— Ert þú einn af stjórnend-
um þessa bús, borgari Bor-
donny? spurði Don Camillo.
— Nei, á mínum herðum
hvílir lítill þungi ábyrgðarinn-
orðlaus af undrun. Þar var
dráttarvél í viðgerð, og vélar-
hlutir hennar dreifðir um borð
og bekki en þó raðað í rétta
röð. Peppone tók smáhlut af
borði og athugaði hann gaum-
gæfilega.
— Hver er hér að starfi?
spurði hann.
— Ég, svaraði leiðsögumað-
urinn.
— Notarðu þennan renni
bekk? spurði Peppone og benti
á eitthvert tæki, sem líktist
svolítið rennibekk.
— Nei, þjöl, svaraði Bor-
donny.
Á stórum krókum á veggn-
um hékk drifskaft. Bordonny
tók skrúfjárn og sló í skaftið,
svo að bjölluhljómur kvað við.
— Það er kast á því, sagði
hann. — Ég heyri það á hljómn-
um. Eyrað venst þessu.
Peppone tók ofan hatt sinn
og þerraði svitann af enninu.
— Hvernig stendur á því, að
þú veizt þetta? spurði hann
ákafur. — Ég hélt, að einn ein-
asti maður í heiminum kynni
skil á þessari prófunaraðferð.
Og svo rekst ég á annan hér
inni í miðju Rússlandi.
— Hver er þessi eini mað-
ur, sem þú þekkir? spurði Don
Camillo.
— Vélsmiður einn í Torri-
Þeir gengu inn í húsið, í
þann mund, sem fyrsta hryðj-
an , skall yfir. Þetta var litið
og fábrotið íbúðarhús, en þar
var þrifalegt og hlýtt. Peppone
var ekki búinn að átta sig til
fulls á þeim fréttum, sém hann
hafði fengið, er hann settist við
langt borð í eldhúsinu.
— Ég kom síðast í viðgerða-
verkstæði föður þíns árið 1939,
sagði hann annars hugar eins
og hann væri að tala við sjálfan
sig. — Það var eitthvað að
litla bílnum mínum, og ég gat
ekki lagfært það sjálfur.
— Það var einmitt kast á
drifskaftinu, svaraði Bordonny,
— og ég lagfærði það. Ég var
lengi hjálparmaður föður míns.
Segðu mér annars, hvernig
bíllinn reyndist eftir þetta?
— Afbragðsvel. Hann geng-
ur enn. Granni pilturinn með
svarta hárlokkinn hefur þá
— Já, ég var nítján ára þá,
sagði Bordonny. — Þú hafðir
víst ekki efrivararskegg þá, eí
ég man rétt
— Nei, það er rétt, sagði
Don Camillo. — Hann lét það
vaxa þegar hann var settur í
fangelsið fyrir drykkjulæti og
óspektir um árið. Auðvitað var
hin rétta ástæða andróður gegn
fasistum, og verið getur, að
hann hafi aðeins haft gott af
Framhald á bls. 31
FÁLKINN
21