Fálkinn - 21.12.1964, Blaðsíða 41

SúkkulaSikaramellusósa.
2 msk. síróp
2 msk. kakó
1 msk. sterkt kaffi.
Soðið saman. Sósunni hellt
volgri yfir ís.
ís með marengsloki.
Vanilluís úr aflöngu
;kringlóttu móti.
eða
2 eggjahvítur
100 g sykur
1 tsk. edik.
Eggjahvíturnar stífþeyttar,
edik og helmingnum af sykrin-
um blandað saman við þeytt
vel. Afgangnum af sykrinum
"blandað saman við, þeytt á
ný, þar til það er seigt og stíft.
fsnum hvolft á fat, sem þol-
ir hita, þakinn allur vel með
marengs. Sett inn í 220° heitan
ofn í 3—5 mínútur. Borið fram
strax, skreytt með rauðum
berjum. Ath. að ísinn verður
að vera vel frosinn.
Blúndutcrta með ís.
Dýrari:
100 g möndlur
100 g sykur
100 g smjör
1 msk. hveiti
2 msk. mjólk.
Ódýrari:
100 g sykur
100 g smjör
1% msk. hveiti
50 g haframjöl
2 rifnar, bitrar
möndlur
1 msk. mjólk.
Innan í:
% 1 vanilluís
Ofan á:
Vínber.
í dýrari botnana eru möndl-
urnar flysjaðar og saxaðar
smátt. Bökunarplötur smurðar
vel og stráð á þær hveiti.
Allt sett í þykkbotnaðan
pott, soðið í nokkrar mínútur,
þar til smjörið er bráðnað.
Deiginu skipt í 3—4 hluta, sett
á plötur dreift úr því, svo hver
botn sé um 12 cm. Athugið að
þeir renna út við baksturinn.
Bakaðir Ijósbrúnir við meðal-
hita.
ísinn settur milli botnanna,
rétt áður en kakan er borin
fram, skreytt með vínberjum.
FJELAGSPRENTSWOJUNNAR
SPÍTALASTH; 1(1 - (Vlt» ÓtHNSTOKO'
EBL) AFGKEIDDIK IVIEÐ
DAGSFYRIRV ARA
VAIXJD/IÐ f FMI
Tom Jones . . .
Framhald af bls 39.
skyldi hann hafa látið hýða af
sér allt skinn, en að hann segði
ykkur sannleikann!“
Það var sem eldur brynni úr
augum meistara Twackum,
þegar hann hvessti þau á Tho-
mas Jones. ,,Já, svo að þetta er
þá sá misskildi drengskapur,
sem þér gekk til ...“ hvæsti
hann.
En herra Allworthy, sem allt-
af vildi hafa það, sem sannara
reyndist, vék sér með hægð að
drengnum og spurði hann
hvernig á því stæði, að hann
hefði leynt sannleikanum af
slíkri þrjózku.
Thomas Jones svaraði því til,
að sízt af öllu vildi hann segja
ósatt, „en ég hét veiðiverðinum
því, að þegja yfir sök hans, þar
eð hann óttaðist reiði yðar,
herra. Og auk þess var sökin
fyrst og fremst mín, þar sem
það var ég, sem fór yfir landa-
merkin og taldi hann á að
koma á eftir mér. Þetta er dag-
satt, og gæti ég svarið þess eið
við allt, sem mér er heilagt.“
Að svo mæltu bað hann herra
Allworthy eins innilega og hon-
um var unnt, að hlífa veiði-
verðinum, enda væri hann í
rauninni saklaus. „Ég hefði
hvort eð var elt skógarhænuna
yfir landamerkin. Hlífið honum
vegna fjölskyldu hans, herra ...
takið aftur folann, sem þér
gáfuð mér, en miskunnið veiði-
verðinum ...“
Herra Allworthy hikaði and-
artak við, en bað síðan dreng-
ina að fara aftur, halda áfram
leik sínum og reyna að láta sér
koma betur saman.
SJÖUNDI KAFLI.
Meistarinn, spekingurinn
og ekkjufrú Bridget.
Ekki er það neinum vafa
bundið, að meistara Twackum
klæaði í lófana, þegar hann
heyrði játningu Thomasar litla;
hann hlakkaði áreiðanlega til
þess að fá að láta hrísvöndinn
blóðmarka hrygglengju drengs-
ins, sem ekki hafði einungis
orðið uppvís að skammarlegri
lygi og argvítugri þrjózku, held-
ur og leikið Blifil unga svo
hart, sem sjón bar vitni. Því að
auðvitað fór ekki hjá því, að
meistarinn hefði mun meira dá-
læti á þeim nemandanum, sem
bar af að ástundun, námsgáf-
um og allri hæversku en hin-
um, sem ekkert var nema
þrjózkan og strákskapurinn.
Það olli meistaranum því sár-
um vonbrigðum og gremju, þeg-
ar herra Allworthy lýsti yfir
því, eftir að drengirnir voru
farnir út, að hann teldi Thomas
Jones fremur verðskulda laun
en refsingu fyrir breytni sína.
Nú verður ekki hjá því kom-
izt að geta herramanns nokk-
urs, sem löngum dvaldist á óð-
alssetrinu um þessar mundir. Sá
hét Square, spekingur fyrir
lestur og -lærdóm fremur en að
viti; nauðþekkti verk Platós
og Aristoteles og tók öll sjón-
armið af þeim, sitt á hvað.
Ekki verður sagt að þeir væru
yfirleitt sammála um hlutina.
meistarinn og sye-iungiuirjn,
þar eð meistarinn taldi allt eðli
manna gerspillt eftir syndafall-
ið, og ekkert meðal tii hjálp-
ræðis nema hrísvöndurinn, en
spekingurinn áleit alla menn
góða að upplagi, enda væri hið
illa ekki annað en vanskapnað-
ur þess góða, sem eitt væri fag-
urt. Um þetta gátu þeir deilt
án afláts og þóttist hvor um sig
jafnan hafa betur. Annar hamr-
aði á trú, refsingu og iðrun,
hinn á dyggð og fegurð og sýnd-
ist sitt hvorum. Báðir reyndu
þeir að hafa áhrif á herra All-
worthy, sem hlýddi af athygli á
rökræður þeirra, en fór þó yf-
irleitt sínu fram; eins í þetta
skiptið, þegar meistarinn átaldi
linku hans, sem hann taldi
næstum glæpsamlega, þaT eð
hún hlyti að espa glæpsamlegar
hneigðir Thomasar Jones. Herra
Allworthy reyndist með öllu
ófáanlegur til að dæma dreng-
inn til refsingar.
Hins vegar sýndi hann veiði-
verðinum enga vægð. Hann
kallaði þann auma skálk tafar-
laust á sinn fund, veitti honum
þungar átölur og rak hann úr
stöðu sinni eftir að hafa greitt
honum smáfjárupphæð, svo að
hann og fjölskylda hans gætu
dregið fram lífið næstu mánuð-
Framhald á næstu síðu.
IONKI I MMSTB\\
bílalpiga
ina$>niiKar
«kipli»ldi 21
«ímar 211910.211«5
Uaukur (juðynundAAcn
HEIMASIMl 21037
FALKINN
41