Fálkinn - 21.12.1964, Blaðsíða 30

Barbara ...
Framhald af bls. 27.
SUPA-MATIC
áfram í náttmyrkrinu eins og
efnisvana vera — þokuslæða.
Það vakti ekki nein viðbrögð
hjá hevini, þegar asninn fetaði
út á akurskákina og staðnæmd-
ist hjá líki móður hennar. Hún
horfði enn niður fyrir sig hálf-
luktum augum og allt í einu var
sem hún sæi akurinn vaxinn
dimmrauðum rósum sem fylltu
loftið sterkri angan. Sterkir
limsprotar rósarunnans huldu
dökk klæði móður hennar og
teygðu sig um akurskákina, og
það sá einungis í fölt andlit
henni í blómskrúðinu. Þvínæst
hneig telpan í djúp svefnsins og
grannur líkami hennar hvíldi
á herðakambi og makka asnans.
Það hætti að snjóa. Hægt og
seinlega viku skýjaflókarnir
frá þúsund eygðri stjarnmergð-
inni, sem stráði glóandi sindri
um sléttuna, og máninn óf
engjarnar mjúku silfurskini.
Barbara vaknaði í dögun og
opin augu hennar biðu fyrstu
sólargeislanna. Hægt og hljóð-
lega færðist birtan yfir akrana.
Telpan knúði asnann á leið
heim í þorpið. Steinarnir með-
fram götuslóðanum störðu á
hana daggaraugum. Snjórinn
hafði horfið um nóttina, vatns-
droparnir og pollarnir spegluðu
morgunskinið. Það var eins og
trén hefðu fellt silfurtár vegna
telpunnar, sem ekki gæti grát-
ið framar. Hún reið heim á leið
í þungum draumi, starði stór-
um augum út í bláinn; fögnuð-
ur morgunsins hafði skírt tillit
þeirra.
Fjarveru hennar hafði verið
veitt athygli í þorpinu; allt í
einu var Barbara umkringd
spyrjandi grannkonum.
„Hvar hefurðu verið?“ „Hvar
er móðir þín?“ Ótal spurningar
og upphrópanir.
handklæðaskáparnir
leysa vandann
HVER
HREINT
HANDKLÆÐI
I
HVERT
SINN
supaLmatic
J i I I
á hvert snyrtiherbergi í skólana,
samkomuhúsin, skrifstofurnar, verk-
smiðjurnar, verzlanir,, verkstœðin. —
FULLKOMIÐ — HREINLÆTI
HEILBRIGÐI i
2 stærðir fyrirliggjandi.
Borgarþvottahúsið
„Mamma mín er dáin," svar-
aði telpan einungis, og augu
hennar störðu út í tómið. Það
var eins og þung hönd kæfði
háreystina og spurningarnar;
konurnar setti hljóðar, en þó
ekki nema andartak.
„Barn, hvað ertu að segja,
dáin?“
„Ég var búin að vara hana
við, konuna, en hún lét sem hún
heyrði það ekki.“
„Og telpan, hvað um telpuna?
Það verður einhver að taka
hana að sér.“
„Það stendur þér næst, þú ert
föðursystir hennar; hverjum
bæri fremur að taka hana að
sér?“
Konan, sem orðunum var að
beint, yppti öxlum og tautaði,
að hún ætti fullt í fangi við að
sjá fyrir sínum eigin börnum.
Fréttin um andlát konunnar
barst um þorpið og innan stund-
ar var lagt af stað með kerru
út á akrana til að sækja líkið.
Telpan slóst þögul í förina.
Þegar þangað vár komiið, var
móðir hennar lögð á líkbörur
og vafin hvítu líni. Hendur
hennar voru mjúkar og hvítar
eins og þær hefðu aldrei tekið
upp grjóthnullunga.
Telpan sagði fátt við morg-
artún 3 — Sími 17260.
unverðinn í ókunna húsinu,
þar sem henni hafði verið feng-
inn dvalarstaður. Hún svaraði
út í hött öllum þeim spurning-
um, sem fyrir hana voru lagð-
ar og borðaði sama sem ekkert.
Aðeins einu sinni var sem hún
hyrfi til baka úr öðrum og fjar-
lægum heimi og hún spurði
skelfdri röddu; „Hyar er
mairnna?" Henni var sagt að
móðir hennar væri hjá guði, og
að henni liði þar mun betur en
á meðan hún dvaldist hér á
jörðu.
30
FÁLKINN
Augnatillit hinna barnanna
var þrungið óvild, jafnvel hatri.
Telpan var þeim harla óvel-
kominn gestur og hún fann, að
þau mundu aldrei opna hjarta
sitt fyrir henni. Nú var það
asninn einn, sem Barbara gat
flúið til.
Hún fór út í gripakofann að
hitta asnann sinn. Honum hafði
líka verið fenginn þarna dval-
arstaður, og hann virtist ekki
heldur kunna við sig. Telpan
settist fyrir framan hann, eihs
og alltaf, þegar hún þurfti að
ræða eitthvað við hann. Hún
strauk honum ástúðlega um
augun og tók til máls:
„Mamma er hjá guði. Við
skulum líka fara til guðs. Guð
er góður. Hann og mamma eru
saman. Mamma er í kirkjunni
og uppi í fjöllunum og úti á
sjónum. Krakkarnir eru slæm-
ir. Þú ert góður. Komdu, við
skulum finna guð.“
Hún reis á fætur, leysti asn-
ann og teymdi hann út á götu
una. Föðursystir hennar stóð út
við opinn gluggann og spurði
hvert hún væri að fara.
„Við ætlum að finna guð,“
svaraði Barbara; föðursystir
hennar lokaði glugganum og
hristi höfuðið.
Stúlkan teymdi asnann við
hlið sér unz þau komu að kirkj-
unni, þá opnaði hún þungar
dyrnar og teymdi ásnann inn á
eftir sér. Asninn fór hjá sér á
gljáfáguðu steingólfinu, dirfð-
ist vart að lyfta hófunum. Og
það var með mótþróta að hann
fylgdi telpunni eftir, sem tog-
aði óþolinmóð í tauminn og
svipaðist um eftir guði sínum
örvæntingaraugum. Skeifurnar
glumdu við gólfið svo undir tók
í auðri kirkjunni; asninn frís-
aði, þegar hann andaði að sér
þungu loftinu innan rakra
veggjanna.
Þau stóðu bæði í ráðaleysi
frammi fyrir altarinu, þegar
presturinn, sem heyrt hafði
skeifnaglamrið, kom hlaupandi
út úr skrúðhúsinu. Hann krafð-
ist svars við því hvað hún væri
að vilja með asnann inn í kirkj-
una.
„Hvar er guð?“ spurði telpan.
„Sælir eru einfaldir,“ taut-
aði presturinn og leit upp að
altarinu með þakkarsvip. „Þú
finnur guð ekki með þessu
móti,“ sagði hann við telpuna
mildum rómi. „Hans verður þú
að leita í þínu eigin hjarta.“ Að
svo mæltu leiddi hann þau út
úr kirkjunni og lokaði dyrun-
um.
„í hjarta mínu?“ brosti telp-
an og skildi ekki neitt. „Fyrst
guð er ekki í kirkjunni, þá