Fálkinn - 21.12.1964, Blaðsíða 39

Nú kyRtuim við AGFA-RAPID
Mynflavelarnar sem eru ÚDÝRAR
HENTUGAR ^
FALLEGAR
Tomma litla Jones varð nótt-
in löng og leið, ekki hvað sízt
fyrir það að félagi hans og fóst-
bróðir hafði skroppið í orlofs-
ferð með móður sinni. Ekki ótt-
aðist hann þó svo mjög refsing-
una, sem hann vissi sér vísa,
heldur kveið hann því mest að
sig mundi skorta þrek og stað-
festu til að koma ekki upp um
veiðivörðinn, sem hann vissi
að yrði þá sviptur stöðu sinni.
Ekki leið veiðiverðinum bet-
u|. Hann hafði svipaðar á-
^yggjur við að stríða og dreng-
urinn; vissi hvað var í húfi ef
ta?kist að þvinga hann til sagna.
Morguninn eftir, þegar
Thomas Jones mætti í kennslu-
stund hjá meistara Thwackum,
heimiliskennaranum, lagði
mþistarinn þegar fyrir hann þá
sömu spurningu og herra All-
wörthy hafði lagt fyrir hann
kýöldið áður. Og þegar Thom-
as svaraði henni eins og þá,
veitti meistarinn honum svo vel
úti látna ráðningu, að ekki
mundi öllu vægari en þær
pyndingar, sem beitt er í sum-
um löndum í því skyni að krefja
rnenn til sagna.
Thomas þoldi refsinguna af
fúrðulegri hörku, ekki eldri en
hann var. Og þegar meistarinn
endurtók spurninguna á milli
þess sem hann beitti vendinum
án nokkurrar miskunnar, efld-
ist drengurinn við það svo í
sinni þvermóðsku, að hann sór
þess dýran eið að fyrr skyldi
hann láta alla húð af sínum lík-
ama en að hann kæmi upp um
félaga sinn.
Veiðivörðurinn þóttist nú viss
Um að hann hefði engu að
kýíða. Og herra Allworthy tók
uji að hafa alvarlegar áhyggjur
af því hve hörð refsing hefði
■vferið lögð á drenginn, þar sem
meistari Thwackum hafði gerzt
svo reiður er hann komst að
raun um að hann gat ekki húð-
strýkt drenginn til sagna, að
hann missti alla stjórn á sér og
lék hann mun harðara en herra
Allworthy hafði ætlazt til. Og
þar sem herra Allworthy hataði
ekkert meir en grimmd og rang-
Iseti, kallaði hann Thomas litla
á sinn fund, bað hann afsökun-
ar fögrum orðum og kvaðst
þess fullviss að hann hefði ver-
ið hafður fyrir rangri sök. Að
svo mæltu gaf hann piltinum
Ungan fola í því skyni að bæta
honum nokkuð þá hörðu refs-
ingu, sem hann áleit að á hann
hefði verið lögð að ósekju.
En nú mátti engu muna, að
samvizkubitið yrði piltinum
ekki ofraun. Það var leikur
einn að bera húðstrýkingu
meistarans samanborið við göf-
ugmennsku herra Allworthy.
Tárin streymdu af augum hans,
þegar hann féll á kné fyrir óð-
alsherranum og mælti kjökr-
andi: „Ó, náðugi herra, þér aúð-
sýnið mér meiri góðvild en ég
á skilið ...“ Hann var að því
kominn að láta sínar betri til-
finningar ráða og segja herra
Allworthy allan sannleikann,
en þá var eins og verndarandi
veiðivarðarins minnti hann á
afleiðingarnar, sem það hlyti
að hafa og læsti þar með vör-
um piltsins.
Meistari Twackum var því í
fyllzta máta andvígur, að herra
Allworthy skyldi auðsýna
drengnum slíka ástúð; kvað það
vísustu leiðina til að auka á
þvermóðsku hans og ósannsögli,
en herra Allworthy svaraði því
til, að drengurinn hefði þegar
þolað nógu harða refsingu fyrir
ósannsögli sína, ef hann þá
hefði sagt ósatt, þar eð honum
mundi, ef svo væri, ganga mis-
skilinn drengskapur til að leyna
sannleikanum.
Eigi að síður hefði þetta ver-
ið útrætt mál, ef ekki hefði ó-
vænt atvik komið fyrir rétt í
þessu.
Þó að Blifil ungi bæri af fóst-
bróður sínum að gáfum og
dyggðum, var Thomas Jones of-
jarl hans að líkamlegu atgjörvi,
en forðaðist þó eftir megni að
neyta aflsmunar við hann. Þrátt
fyrir bresti sína var Thomas
óáleitinn og þar að auki þótti
honum vænt um Blifil, þó að
vitanlega gæti kastast í kekki
með þeim eins og títt er um
drengi á þessum aldri.
Og nú vildi svo til að þeir
höfðu orðið ósáttir í leik; Blifil
ungi hafði orðið að láta í minni
pokann, sem hann þoldi illa,
og kallaði hann Thomas þá
lausaleiksgemling og niðursetn-
ing í hefndarskyni. Þetta særði
Thomas, eins og við mátti bú-
ast, hann missti snöggvast
stjórn á sér og barði fóstbróður
sinn, svo að blóð hraut úr nös-
um hans. Tók Blifil ungi þegar
til fótanna og nam ekki staðar
fyrr en hann kom í borðsalinn,
þar sem þeir sátu að kvöldverði
meistari Twackum og herra
Allworthy, en Thomas fylgdi
honum fast eftir og var þegar
runnin reiðin.
En Blifil ungi var hinn reið-
asti; kærði hann fóstbróður
sinn fyrir meistara Twackum
fyrir árás, barsmíðar og meiðsl,
en Thomas kvað sér hafa runn-
ið í skap vegna móðgandi um-
mæla hans, sem hann hafði eft-
ir, en þeirra hafði Blifil að
sjálfsögðu gleymt að geta.
Er það ekki rétt að þú
ert bindindismaður? '
Jú, algjör.
Og þú tryggir ekki
bílinn ,þinn hjá
Abyrgð?
Nei.
Veiztu ekki að það er
ódýrara að tryggja
þar, því að ábyrgð
tryggir eingöngu bind-
indismenn?
Nei, það vissi ég ekki,
Þá ráðlegg ég þlr að
.tala við þá sem fyrst,
því' ef' þú, ætlar að
flytja trygginguna, :.
þarft þú að gera það
fyrir 1. febrúar. Og
ábyrgð býður ekki'
aðeins lægri iðgjöld,
heldur kappkosta þéir
að veita sem allra
beztu þjonustu. •
Simarnir eru:
1 74 55 og 1 79 47.
Abyroðp
TRYGGINGAFÉLAG
BINDINDISMANNA;
Þegar meistari Twackum
spurði Blifil unga hvort hann
hefði viðhaft þessi ummæli,
svaraði hann því ekki beinum
orðurn; kvað þann, sem einu
sinni hefði skrökvað, geta
brugðið því fyrir sig oftar.
„Hverju hefur hann skrökv-
að?“ spurði meistari Twackum
ákafur.
„Hann sagði ykkur, að hann
hefði verið einn, þegar hann
skaut skógarhænuna, en það er
ekki satt, því að hann trúði mér
fyrir því, þegar ég kom heim í
gær, að Svarti-Georg, veiði-
vörðurinn, hefði verið með sér í
veiðiferðinni. Og hann sagði
líka ... hann getur þrætt fyr-
ir það, ef hann þorir ... að fyrr
Framhald á bls. 41.
FALKINN
39